Taken

Hoofdstuk 39

'Hello Frank, so I figured you made your decision?' vraagt Jonathan aan mijn vader.

'Well yes I have, but can I speak to Sterre first?' hoor ik mijn vader antwoorden.
Waarom wil hij mij nou spreken voordat hij antwoord geeft? Dit kan niet goed zijn, ik voel dat hij de verkeerde beslissing heeft genomen. Ik wil hem helemaal niet spreken maar dan gebaart Jonathan dat ik bij hem moet komen staan.

Ik sta op van de stoel en loop naar de andere kant van het bureau toe, richting Jonathan die mij vriendelijk aankijkt.

Het is alsof ik in zijn ogen kan zien wat ik denk, hij denkt precies hetzelfde. Mijn vader gaat me hier gewoon laten zitten!

Als ik mijn vader via de laptop zie kijkt hij de camera in en zegt dat ik er mooi uitzie.

Ja ja, denk ik, schiet nou maar op.
'Wat is er papa?'

'Sterre, ik wil dat je goed naar me luistert. Wat ik ook besloten heb, weet dat ik van je houd. En als ik besluit niet mee te werken, nou dan mogen ze me persoonlijk ruïneren, maar ze zullen jou naar huis sturen, daar ben ik van overtuigt. Ik houd van je Sterre.....' zegt mijn vader.

Dan zegt Jonathan dat hij zijn beslissing nu moet laten weten en hij zegt tegen mij dat ik weer kan gaan zitten, en dat doe ik.
Ik wilde zeggen tegen mijn vader dat ze me helemaal niet laten gaan, maar wat is het nut?
Heeft hij ooit naar mij geluisterd? Mijn vader trekt altijd zijn eigen plan en als hij ervan overtuigd is dat zijn beslissing de juiste is, dan is er niets wat hem ervan kan weerhouden die beslissing te nemen.

'Jonathan' begint mijn vader, 'I thought long about this, but I don't know how I can help you with what you want from me, it's nearly impossible. So I'm very sorry, but I have to say no. I'm not going to help you. Give the pictures and videos to my wife, do with them what you want, I don't care, but please send Sterre home.' hoor ik mijn vader zeggen, en ik voel hoe het bloed uit mijn gezicht wegstroomt.

Mijn vader heeft zojuist het doodsvonnis van het meisje in Nederland ondertekent zonder dat hij het weet.

'You're making a big mistake here Frank! We will give the pictures and videos to everyone who we will think is necessary, but that's not all! It's good that you've already said your goodbyes to Sterre, Frank!' Ik zie hoe boos Jonathan is en dan verbreekt hij de verbinding met mijn vader voordat hij nog wat terug kan zeggen.

Dan draait Jonathan zich naar mij toe en hij kijtk mij vriendelijk aan.
'Looks like you're staying here Sterre, I hope you don't mind that I don't think that this is such a bad idea?' vraagt hij dan aan mij.
Ik ben sprakeloos, en weet niet wat ik moet zeggen.

Ik moet nog bekomen van de schok die de beslissing van mijn vader teweeg heeft gebracht in mijn gedachtes.
Hij heeft me daadwerkelijk laten zitten! Ik kan het niet geloven.
Zou hij wel van mij houden? Ik voel dat ik ineens heel boos word en ik merk dat ik mijn vuisten bal.
Ik heb het zelf niet door, maar dan hoor ik mezelf ineens 'Wat een gore klootzak!' roepen terwijl ik op gestaan ben en ik begin te schreeuwen.
Harry is nu ook opgestaan en pakt me geruststellend vast, maar wat wil hij doen?
Ik ben volledig van de kaart dat mijn vader me heeft laten zitten. Hij heeft voor zichzelf gekozen.

Jonathan staat ook op en loopt naar ons toe, legt zijn hand op mijn schouder en vraagt of ik hem wil aankijken.
Ik kijk hem aan en dan zegt hij dat hij mij al als een onderdeel van zijn "familie" zag toen we de eerste keer in dit kantoor zaten, en niet in de laatste plaats omdat hij later zag dat Harry en ik een speciale band aan het ontwikkelen zijn en dat hij hoopt dat Harry en ik onze relatie verder kunnen uitbouwen tot iets moois.

Ik ben te overrompelt om überhaupt iets terug te zeggen, dus ik knik naar hem terwijl Harry zijn hand over mijn rug wrijft.

'Jennifer told me you wanted to say goodbye to your mum and sister, is that correct?' vraagt Jonathan dan en ik zeg stotterend dat dit klopt.

Het feit dat we het hier nu al over hebben maakt het allemaal ineens wel heel erg werkelijk en ik begin te huilen.
Wat zou ik graag mijn moeders armen om mij heen voelen en wat wil ik graag nog een keer met Britt in een deuk liggen over iets stoms.
Het lijkt ineens allemaal zo lang geleden dat ik dit voor het laatst heb gedaan, terwijl het in werkelijkheid nog geen week geleden is.

Ik krijg niet zo goed meer mee wat er gezegd wordt, maar Harry neemt mij mee de kamer uit en ondertussen lopen Zayn, Niall en Louis de kamer van Jonathan in terwijl ze mij bezorgd aankijken.
Dan kijken ze Harry even aan en hij schudt kort zijn hoofd en blijkbaar weten ze dan genoeg, want ze geven me een voor een een knuffel.
Ik denk om me te steunen of zoiets.

Dan lopen Harry en ik richting de keuken en de kamer van Jonathan wordt gesloten.
Ik denk dat ze wel zullen bespreken hoe alles nu wordt afgehandeld.

In de keuken kijken El en Perrie mij vragend aan, maar mijn ogen spreken boekdelen want hoewel ik niets zeg komen ze direct naar me toe en omarmen mij in een groepsknuffel.
Ze zeggen dat het allemaal wel goed komt en dat ze er voor mij zijn.

Ondanks alles voelt dit allemaal zo fijn, eerst de jongens, en nu de meiden, het lijkt wel alsof ze echt om mij geven.
Hoe kan dat nou? ik ben hier pas vier dagen.....

Als ze me loslaten gaan ze thee voor mij zetten, en ik bedank ze daarvoor, want ik ben daar best wel aan toe, aan een kop thee.

Ik ga naast Harry aan de tafel zitten en hij slaat zijn arm om mij heen terwijl hij mij een kus bovenop mijn hoofd geeft.
Op de een of andere manier kan ik niet stoppen met huilen, maar ik laat het gaan.
Ze kunnen moeilijk boos op mij worden nu, wie zou er niet huilen als ze in mijn situatie zouden zitten?

Langzaam drink ik mijn kop thee leeg en dan gaat de keukendeur open en komt Louis naar Harry en mij toelopen.
Hij zakt door zijn knieën zodat hij op ooghoogte met mij komt en zegt dan dat ik, als ik wil, nu afscheid kan nemen van mijn zus en moeder.

Natuurlijk wil ik dat, maar ik ben nu niet echt aanspreekbaar.
Ik twijfel wat ik moet doen, en dan zegt hij dat het nu of nooit is, en dus besluit ik dat het maar moet zoals ik er nu uitzie en hoe ik me nu voel, omdat dit mijn enige kans is.

(Op de foto Jonathan zoals ik hem mij voorstel JustSaying20)