Taken

Hoofdstuk 3

Ik voel mijn mond droog worden en slik met moeite...
' Wat, waarom?' zeg ik en ik besef in eens dat hij dit niet begrijpt omdat hij heel moeizaam kijkt.

'Start driving' commandeert hij mij.
'Where to?' vraag ik, terwijl ik me bedenk of ik mijn navigatie moet aanzetten op een bepald adres, maar ik ben te bang om dit te vragen.

'Just go right ahead, I will tell you where to go. No funny business though, I will keep this gun directed at you the whole ride, but out of sight of everyone else. And I will not hesitate to use it!'

Mijn handen beginnen te trillen, en ik knik langzaam ja, en start de auto.
Terwijl ik de aanwijzingen van de man opvolg schiet er van alles door mij heen, wat gebeurd er als ik de man heb gebracht waar hij wil zijn?
Zal hij me laten gaan? Ik bedenk me dat de kans op vrijlaten het grootste is wanneer ik niets van hem weet, en ik besluit op dat moment om niet te vragen naar zijn naam etc.

Ik kijk op de klok van het dashboard en zie dat het pas 19:00 uur.
Omdat ik mijn moeder heb gezegd dat ik ook een film zou gaan kijken verwachten mijn ouders mij niet voor 22:00 uur thuis, en dat komt nu heel slecht uit.
Hoeveel kilometers kun je afleggen in die drie uur tijd? Volgens mij kan ik het land al uit zijn tegen de tijd dat het 22:00 uur is, en niemand die er naar kraait.
Misschien ben ik al wel dood tegen die tijd!
Hoe meer ik erover nadenk hoe nerveuzer ik word, en ik voel dat mijn benen zachtjes beginnen te trillen.

Ineens voel ik een hand zachtjes in mijn rechter bovenbeen knijpen, en ik kijk langzaam een beetje naar rechts, en zie de man naar mij glimlachen.
Verward frons ik mijn wenkbrauwen, hij zal toch wel begrijpen dat ik bang ben?

'What's your name, love?'

Crap! Dat wil ik helemaal niet vertellen! Wat moet ik doen?
Voordat ik überhaupt een beslissing kan nemen, pakt hij mijn tas van de vloer bij de passagiersstoel en begint er in te rommelen totdat hij mijn portomonnee met met mijn rijbewijs heeft gevonden.
Glimlachend pakt hij mijn rijbewijs en kijkt er naar.

'So your name is Stierrae Kreemer?' zegt hij met een Engelse tongval, ik ik kan een glimlach niet onderdrukken omdat hij mijn naam zo gek uitspreekt.

'Actually you pronounce it as Sterre Kramer' zeg ik, terwijl ik mezelf op dat moment wel voor mijn kop kan slaan omdat ik nu toch mijn naam heb verteld.
Aan de andere kant, hij wist het al toen hij mijn rijbewijs te pakken had gekregen.

Ik hoor de man een aantal keren mijn naam uitspreken zoals ik hem net heb uitgesproken, en verbaas me dat hij zo snel mijn naam goed uitspreekt.

Ik concentreer me op het rijden, en merk dat we richting de snelweg rijden.....
Ik voel hoe mijn hart begint te bonzen, en ik begin misselijk te worden, de pizza in mijn maag begint zich te roeren.

Ik zie dat de man zijn eigen telefoon pakt en begint te appen met iemand, en aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien, is het geen prettig gesprek.

Ineens kijkt hij mijn kant op, en ik kijk vlug weg van hem.
'Now that I know your name, it's only fair that you know mine' zegt hij.

' Oh no, that's not necessary, I don't have to know your name, just tell me where to drop you off and I will be on my way' zeg ik vlug, alvorens hij zijn naam zal bekend maken aan mij.
Hierop begint de man hardop te lachen, terwijl hij mij aankijkt.
'Did you actually think that I would let you go after this?'

O mijn god, wat begon als een leuke zaterdag loopt uit op een nachtmerrie!