Taken

Hoofdstuk 69

De volgende ochtend word ik misselijk wakker en ik probeer het gevoel te negeren, maar dan ren ik uit bed richting de badkamer en ik begin over te geven in de wc.
Er zit niets in mijn maag, maar toch blijf ik overgeven.
Al snel staat Harry achter mij en houdt hij mijn haar omhoog zodat dit niet vies wordt terwijl hij met zijn vrije hand over mijn rug heenwrijft.
Als ik denk dat ik niet meer hoef over te geven sta ik rustig op en ik spoel mijn mond en poets daarna mijn tanden.
Harry blijft bij me staan en kijkt me wat schuldig aan.
Als ik hem vragend aankijk zegt hij dat hij zich schuldig voelt omdat hij mij zwanger heeft gemaakt en ik me nu zo beroerd voel.

Als ik klaar ben met mijn tanden poetsen pak ik met mijn handen zijn gezicht vast en ik zeg tegen hem dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, dat we beiden zo dom waren om geen bescherming te gebruiken en dat we nu een klein wondertje geschapen hebben.
Bij dat laatste verdwijnt zijn schuldige blik en begint hij te glimlachen.

'It is a miracle, isn't it? To think that a month ago I didn't even knew you...well I knew who you were, I followed you..(hij grinnikt) kinda creepy, isn't? I stalked you and know you're having my baby....' en hij geeft me een kus op mijn mond.

Dan lopen we de badkamer uit om ons aan te kleden.
Vandaag gaan we naar Harry zijn ouders, en blijkbaar heeft hij ook nog een zus.
Ik ben nerveus, vinden ze me wel aardig? En het feit dat ik niets wist van zijn familie geeft me een onbestemd gevoel. Is het wel juist dat we zo snel een stel zijn geworden? Is het wel juist dat we een kind op deze wereld gaan zetten nu we elkaar nog maar zo kort kennen?

Ik zit vol met dit soort vragen, ik word er nerveus van en ik weet niet of deze nervositeit een symptoom van de zwangerschap is of niet.
Ik zal het van de week eens aan Doc vragen.

Als we de keuken in komen lopen kijkt iedereen ons aan.
Gisteravond tijdens het avondeten hebben we het iedereen die het nog niet wist vertelt, Britt had het al van mijn moeder gehoord, en iedereen reageerde positief.
Blijkbaar is Harry de eerste van zijn leeftijdgenoten die een kind krijgt en iedereen is enthousiast.
Mijn moeder vraagt hoe het gaat en El zegt dat ze me gehoord heeft vanochtend en vraagt of ik een paar crackertjes als ontbijt wil.
Ik vraag of we die hebben, en ze zegt dat ze die gistermiddag nog gehaald heeft nadat ze met mij ontdekt had dat ik zwanger was.
Dankbaar maak ik gebruik van haar aanbod en ik doe suiker op de crackertjes, ik voel me echt futloos na vanochtend.
Gelukkig voel ik me al snel beter na het ontbijt en nadat mijn thee op is gaan Harry en ik van tafel.

Harry legt aan de jongens uit dat we naar zijn ouders gaan en Louis zegt dat hij op moet passen omdat mijn vader in Londen rondloopt.
Zeggend dat hij altijd oppast, zeker nu ik zwanger ben, vertrekken we naar buiten.

Eenmaal in de auto ben ik stil voor mijn doen en ik staar voor me uit.
Dan voel ik hoe Harry zijn hand op mijn been legt en ik voel de tintelingen door mijn lijf gaan.
Geruststellend knijpt hij in mijn been terwijl hij zegt dat het allemaal wel goed komt.

We rijden een andere buitenwijk van Londen in en na een tijdje stoppen we bij een vrijstaand huis aan de doorgaande weg.
Harry parkeert de auto, stapt uit en loopt dan snel naar mijn deur om deze open te doen zodat ik kan uitstappen.

Ik grinnik en zeg dat ik nog niet zo zwanger ben dat ik de deuren niet meer zelf kan openmaken en hij grinnikt met me mee.

Als we voor de voordeur staan word ik zenuwachtig en ik begin heen en weer te wiebelen op mijn voeten.
Harry belt aan en zegt dat ik me niet druk moet maken, dat ze me leuk zullen vinden en ik geef hem een kleine glimlach, ik ben te nerveus om een grotere glimlach te geven.

Dan wordt de deur opengedaan en een enthousiaste vrouw doet de deur open.
'Harry! You're here! Robin! Harry is here!' roept ze en dan omhelst ze Harry die haar net zo stevig terug knuffelt.
'Missed you mum!' zegt hij en dan kijkt zijn moeder mij aan.