Taken

Hoofdstuk 56

Ik kijk mijn moeder verschrikt aan, ik had niet verwacht dat ze ons zou zien.
Harry gaat direct rechtop zitten als hij merkt dat ik verstijf en slaat zijn arm om mij heen terwijl hij vraagt wat er is.

Als ik zie dat mijn moeder weg is gelopen vertel ik wat er is gebeurd boven, dat mijn moeder vooral boos is en in mijn ogen onredelijk, maar dat ze zojuist iets liefs zei.

Harry knikt begrijpend tijdens mijn relaas en zegt dan dat hij onze beide posities begrijpt.
Dat ik niet moet vergeten dat ik al twee weken de tijd heb gehad om hier te wennen, mijn moeder en zusje zijn hier nog maar net.
Hij stelt voor dat ik het tijd moet geven, en als ik zeg dat mijn moeder dat ook al zei begint hij te glimlachen.
Hij geeft me een zoen op mijn slaap, en zegt dan dat hij blij is dat hij vannacht weer naast mij slaapt.
We staan op van de bank en lopen richting de keuken waar El en Perrie nu bezig zijn met het avondeten.
Ze kijken me vragend aan als ze zien dat ik gehuild heb, maar vragen verder niets.
Ik vraag of ik ze kan helpen zodat ik mijn gedachtes kan verzetten en zoals altijd laten ze me helpen.
Met zijn drietjes maken we een macaroni ovenschotel met diverse salades erbij.
Als het eten bijna klaar is komt Niall de keuken in, en nadat ik hem aan heb gekeken, kijk ik op de klok, en hij begint te lachen.
Hij is weer precies op tijd.
Ik begin ook te lachen, de lach van Niall is erg aanstekelijk.
Als de tafel gedekt is zeg ik dat ik mijn moeder en zusje ga halen en loop de keuken uit.

Als ik bij de kamer van mijn moeder en zusje aangekomen ben, klop ik op de deur en als ik de deur open doe zie ik dat ze hun koffers aan het uitpakken zijn.
'Het eten is klaar, komen jullie naar beneden om te eten?' vraag ik en ze stoppen met het uitpakken van de koffers en lopen met mij mee de trap af.

Als we stilzwijgend bij de keukendeur zijn aangekomen draai ik me om en zeg dat het echt niet zo vreselijk is hier.
Dat het eigenlijk altijd heel gezellig is aan tafel, en dan doe ik de keukendeur open en we lopen naar binnen.
Mijn moeder en zusje blijven dicht bij mij in de buurt en dicht bij elkaar.
Ik neem plaats naast Harry, en naast mijn stoel zijn er nog twee stoelen vrij gehouden, daar gaan mijn zusje en moeder op zitten.
Britt zit naast mij en mijn moeder zit naast haar.
Dan komt Jonathan binnen en gaat naast Harry zitten terwijl hij mijn moeder en zusje gedag zegt.
El en Perrie hebben de macaronischotels al op tafel gezet en beginnen iedereen een portie te geven.
Het valt me op dat Niall dit keer niet als eerste zijn bord bijhoudt, een unicum bedenk ik me, en ik kijk naar hem.
Hij kijkt naar mijn zusje en staart haar aan. Hij doet verder niets, hij zit en staart.
Pas als Perrie zijn schouder een por geeft om zijn bord aan te geven keert hij weer terug naar het land der levenden en geeft hij zijn bord aan haar.

Vreemd. Zo ken ik Niall helemaal niet.
Dan heeft iedereen eten op zijn bord en beginnen we te eten, af en toe betrap ik Niall er op dat hij naar mijn zusje aan het staren is.

Halverwege het diner beginnen we met zijn allen te kletsen en het is gezellig zoals altijd, maar ook een beetje ongemakkelijk omdat mijn moeder en zusje er nu bij zijn en we weten allemaal niet zo goed hoe we hier mee om moeten gaan.

Als we allemaal een portie ijs als toetje hebben verorberd help ik met afruimen en ik zie dat mijn moeder en zusje zijn blijven zitten.
Ik zie dat iedereen, met uitzondering van Doc, Louis en Harry, zich nu voorstelt aan mijn moeder en zusje.
Niall doet erg zijn best om charmant over te komen merk ik en ik grinnik om hem.

Als we klaar zijn met de vaatwasser inruimen loop ik terug naar de tafel en ga naast Harry zitten die intussen in een gesprek met mijn moeder is verwikkeld.
Ik hoor mijn moeder haar excuses maken voor het feit dat ze hem gekrabt heeft, en Harry zegt dat het haar vergeven is.
Al ze vraagt hoe het nu verder gaat vertelt Harry hen dat er intussen twee mensen verongelukt zijn waar men van zal denken dat het mijn moeder en zusje zijn.
Ik zie mijn zus haar gezicht wit worden en mijn moeder verslikt zich zowat in haar drinken.

'What are you saying? We're stuck here? We can't go home?' vraagt mijn moeder aan Harry en hij zegt dat het hem spijt maar dat dit inderdaad het geval is.
'Frank zal kapot zijn.... die denkt dat hij zijn hele gezin is verloren....' zegt mijn moeder zachtjes en ik zie dat ze begint te huilen.
'Mam, het is zijn schuld dat ik hier zit, vergeet je dat niet?' vraag ik zachtjes aan haar en ze reageert door te zeggen dat het mijn schuld is dat Britt en zij hier nu zijn, dat dat niet mijn vaders schuld is.

'Ik weet het mam, het spijt me. Ik ben egoïstisch geweest en nu kunnen jullie niet meer terug. Het spijt me.'
Ik begin te huilen en zowel Harry als Britt pakken mij vast en knuffelen mij.
'Ik weet niet wat ik ervan moet vinden Sterre, misschien is dit wel een enorme kans voor mij, ik heb altijd al in Londen naar school gewild, dat weet je.' hoor ik Britt zeggen.

Ik kijk haar glimlachend aan en geef haar een zoen op haar wang terwijl ik zeg dat ik van haar houd.
'Het komt wel goed Sterre' zegt Britt die ineens niet meer mijn kleine zusje lijkt, maar mijn grote zus.

'En nu?' hoor ik mijn moeder zeggen.
'Wat bedoel je?' vraag ik haar en ze legt uit dat ze wil weten hoe het verder gaat hier in Londen, dat ze begrijpt dat ze niet meer terug kan maar dat ze hier niet stil gaat zitten.
En dat ze wil weten wat er met mijn vader gaat gebeuren.

Ik stel de vragen aan Harry en hij legt uit dat ze een nieuwe identiteit krijgen, net zoals ik heb gekregen.
Dat ze dezelfde achternaam zullen krijgen, Miller.
En dat het wat Jonathan betreft verder klaar is met mijn vader, dat ze in de gaten houden wat er verder gebeurt met hem zodat ze dit kunnen doorgeven aan ons, maar meer niet.
Frank heeft zijn straf gehad zegt Harry namens Jonathan.

Mijn moeder knikt en vraagt aan Harry hoe dat zit met die baan die Jonathan haar heeft aangeboden.
Hij zegt dat ze dat echt met Jonathan moet bespreken.
Mijn moeder vraagt dan hoe het zit met de opleiding van Britt en hij legt uit dat er samen met Britt en mijn moeder gekeken gaat worden naar welke school Britt zal gaan, en dat Jonathan alles betaalt, ook als ze hierna wil studeren.

Mijn moeder kijkt verbaast naar Harry en dan naar mij.
'Dat kan ik niet aannemen' zegt ze, en ik zeg dat het geen zin heeft om nee te zeggen, dat Jonathan het toch wel zal betalen, of ze wil of niet terwijl ik naar haar glimlach.
Ze glimlacht terug naar mij en schudt haar hoofd terwijl ze mompelt dat dit bijna te mooi is om waar te zijn en dat ze zich afvraagt waar het addertje onder het gras zit.

'Misschien is dat er wel niet mama' zegt Britt dan.