Taken

Hoofdstuk 27

'I'm NOT your girlfriend Harry!' zeg ik terwijl ik hem een por geef.
Onbewust moet ik glimlachen en ik merk dat pas als Harry zegt dat hij blij is mij te zien glimlachen, dat die glimlach mij het mooiste meisje van de hele wereld maakt.

Ik voel dat ik bloos, en wil wat zeggen, maar Harry pakt mijn hand en loopt met mij naar de keuken.

Als we de keuken inkomen zitten El en Perrie nog op mij te wachten, ze staan vlug op en komen naar ons toe terwijl ze vragen wat er aan de hand is.
Het is blijkbaar duidelijk te zien dat ik heb gehuild.

Harry legt in het kort uit dat ik een heftig video gesprek met mijn vader heb gehad en dat ik wat van slag ben hierdoor, maar dat ik de lasagna wilde maken om mijn gedachtes te verzetten.
De meiden knikken begrijpend en zeggen dat we met zijn drietjes aan het avondeten gaan beginnen.
Harry geeft me een zoen op mijn voorhoofd en loopt dan de keuken uit.

Perrie begint te grinniken en zegt dan tegen mij dat Harry mij echt heel erg leuk vindt.
El vult aan dat hij nog nooit zo lief is geweest tegen een vrouw, dat hij meestal zo snel mogelijk van het vrouwelijk schoon, zoals El het fijntjes noemt, af wil zijn, maar dat hij mij uitermate liefdevol behandelt.

Ik weet niet wat ik ervan moet denken, en begin maar alle ingrediënten voor de lasagna (voor twintig personen!) bij elkaar te pakken.
De meiden zeggen verder niets meer over Harry en helpen met het maken van de lasagna.
Terwijl we de lasagna maken vraag ik voorzichtig het een en ander over de organisatie, maar ze ontwijken alle vragen behendig door te zeggen dat ze of het antwoord niet weten of dat ze dat niet mogen vertellen aan mensen die niet on de organisatie zelf zitten.
Wat had ik ook verwacht, natuurlijk gaan ze het me niet vertellen.

Ondertussen staan er vier grote schalen met lasagna in de twee ovens die deze keuken heeft, en zijn we bezig om drie kommen met salade te maken als een voor een iedereen de keuken binnenkomt.

Niall komt als eerste binnen terwijl hij vraagt wat hier zo verrukkelijk ruikt.
Ik lach en zeg dat die geur van mijn lasagna afkomt.
Hij kijkt mij verheugt aan en zegt dat hij dol is op lasagna, maar dat El en Perrie dat niet kunnen maken en dat die kant en klare troep niet te eten is.
'Sure hope your's better than the lasagna from the supermarket!' gniffelt hij terwijl hij mij een knipoog geeft.

'I bet you for a 100 pounds that Sterre's lasagna is the best in the world' hoor ik Harry ineens tegen Niall zeggen terwijl hij de keukendeur dicht doet.
'Not gonna bet you on that one, Harry. If it taste as good as it smells, then I'm gonna lose!' is de reactie van Niall.
'You're probably right!' zeggen Harry, El en Perrie tegelijk en we moeten allemaal lachen.

Als iedereen helpt met de tafel te dekken gaat het kookwekkertje af en El, Perrie en ik halen de lasagna schalen uit de ovens en zetten ze op tafel neer.

Dan komt Jonathan binnen en iedereen gaat zitten aan tafel.
Ik zit tussen Harry en El in en naast El zit Louis en naast Harry zit Jonathan.
Ik heb het idee dat Harry hoog in de hiërarchie staat in deze organisatie, hij moet veel doen voor Jonathan en zit nu ook naast hem.

Als iedereen lasagna heeft opgeschept en begint te eten, vallen alle gesprekken aan tafel ineens stil.
Ik ben bang dat niemand mijn lasagna lekker vindt, dat iedereen daarom ineens zo stil is, en ik kijk voorzichtig om mij heen, niet wetende wat mij te wachten staat.
Maar dan zie ik iedereen naar mij glimlachen en bijna iedereen zegt tegelijk dat de lasagna heerlijk is.

Ik voel dat ik begin te blozen en ik voel me ongemakkelijk nu iedereen zo naar mij kijkt.
Geruststellend knijpt Harry voorzichtig in mijn bovenbeen met zijn hand, en ik word gelijk al rustiger.

'Looks like you can cook too, as well as being a kick ass karatekid!' zegt Jonathan lachend tegen mij en hij geeft mij een knipoog.

'Thank you' stamel ik.

'No, thank you! This is the best lasagna ever!' roept Niall dan, en iedereen begint te lachen.

El en Perrie kijken me aan en glimlachen naar me.

Ik merk dat ik het gesprek met mijn vader bijna ben vergeten, maar als Jonathan zegt dat ik ook maar onze kokkin moet worden als ik langer moet blijven, slaat de schrik mij om mijn hart.
Die kans is groter dan ik had gedacht en gehoopt de afgelopen twee dagen.

Nadat iedereen klaar is met eten, ruimen Perrie en El de vaatwasser in en ik vraag me dan af of dit hun taak is in dit huis en deze organisatie.
Alsof ze het voelen dat ik dat denk zeggen ze dat ze niet echt een taak hebben, maar dat iedereen hier in huis meehelpt met de dagelijkse taken.
En omdat ze de partners zijn van Zayn en Louis hoeven ze in de basis niet in de organisatie te werken, maar omdat ze zich anders zo nutteloos voelen hebben ze het koken op zich genomen.
Gelukkig vinden ze het ook leuk zeggen ze.

'Why did you try to run away yesterday, Sterre?' vraagt Perrie dan.
'Are we so terrible to be around?' vult El aan.

'No, no, I just want to go home. If anything, you two make everything al lot more bearable.' zeg ik tegen ze.

Hun wenkbrauwen optrekkend komt de vraag die ik had kunnen verwachten uit hun mond; 'Not Harry?'

Ik moet lachen om hun verbaasde gezichten, en ik probeer mijn lach in te houden, maar het lukt niet.
'Sorry,' begin ik terwijl de tranen van het lachen over mijn wangen stromen, 'You should see your faces right now! Hilarious!'

Ze kijken elkaar aan en beginnen dan ook te lachen.

Ik snap niet zoveel van wat er eigenlijk aan het gebeuren is, het lijkt wel alsof ik er twee vriendinnen bij heb. En ik moet zeggen dat ik met Megan nog nooit zo heb gelachen als ik nu met El en Perrie doe.

Het lijkt bijna alsof ik mij thuis begin te voelen hier.