Taken

Hoofdstuk 26

'What's going on?' vraag ik terwijl ik min of meer meegesleurd word door Harry, richting het kantoor van Jonathan.

'You'll see'

We lopen het kantoor van Jonathan binnen en Jonathan gebaart dat we dichterbij moeten komen.
We lopen richting zijn bureau, en dan zie ik op het scherm van de laptop op het bureau het gezicht van mijn vader.

'Papa!' zeg ik tegen mijn vader.

Maar dan houdt Harry zijn hand voor mijn mond terwijl hij mij om mijn middel vasthout terwijl hij achter mij staat.

'You see, Frank your daughter is still alive and kicking. Now just do what I ask off you and she will be home on saturday' hoor ik Jonathan tegen mijn vader zeggen.

'Can I speak with Sterre please?' vraagt mijn vader aan Jonathan.

"You may, but don't ask any questions as to where we are' waarschuwt Jonathan mijn vader.

'Okay, I understand' zegt mijn vader, en dan verwijdert Harry zijn hand van mijn mond.

'Wat hebben ze met je haar gedaan Sterre?' is het eerste wat mijn vader vraagt.

'Dat is niet belangrijk papa, doe alsjeblieft wat ze zeggen, ik wil naar huis!'

'Dat weet ik Sterre, maar zo makkelijk is het niet. Ze willen dingen die ik niet verborgen kan houden in de boekhouding, en we worden al gecontroleerd door de FIOD, als ik gesnapt word dan ben ik niet alleen mijn baan en bedrijf kwijt, maar kan ik dertig jaar de gevangenis in! En dan zijn we al onze bezittingen ook kwijt!'

'Ja maar pap, die bezittingen kunnen mij niets schelen, al woon ik in een kartonnen doos! Kun je het niet proberen, ik wil naar huis!' ik begin te huilen, 'Ik mis jullie!'

Mijn vader kijkt me verdrietig aan en schudt zijn hoofd terwijl hij diep zucht.
'Ik begrijp je Sterre, maar zo eenvoudig is het niet. Ik kan niet tegen corruptie, dat weet je. Ik ben rechtvaardig, en houd niet van dingen die illegaal zijn. Maar ik beloof je dat ik zal kijken wat ik kan doen.'

'Wat ik kan doen?' schreeuw ik nu tegen mijn vader, 'Je moet het gewoon doen, wat vindt mama hier van dan? Ik geloof niet dat mama mij zo zou laten zitten, je weet waar ze toe in staat zijn denk ik? Ik begreep dat ze je al langer bedreigen? Waarom heb je het niet gezegd? Dit had misschien voorkomen kunnen worden! Waarom ben je niet naar de politie gegaan?' Ondertussen ben ik op de stoel van Jonathan gaan zitten, die is opgestaan zodat ik kon zitten en kijk naar mijn vader via de laptop.

'Ja Sterre, ze bedreigen me al langer maar ik kon niet naar de politie toe.'

'Waarom niet, ze hebben toch niets in handen wat ze tegen je kunnen gebruiken? Dan had de politie ons kunnen beschermen!' zeg ik tegen mijn vader.

'Sterre.....ik....uhm....' begint mijn vader.

'Wat is er papa?'

'Laten we het er op houden dat ze wel degelijk iets hadden waarmee ze mij chanteren waardoor naar de politie gaan onmogelijk was.' zegt mijn vader uiteindelijk na een tijdje stil te zijn geweest.

'Maar je doet toch niets illegaals? Dat zeg je net!' roep ik.

'Nee schat, het is meer in de privé sfeer dat ze me chanteren, laten we het daar maar op houden, maar ik had niet gedacht dat ze daadwerkelijk een van mijn dochters zouden ontvoeren.'

'Dus je wist dat Britt ook in gevaar was! Ongelooflijk papa! Houd je dan helemaal niet van Britt en mij?' snik ik.

'Tuurlijk houd ik van jullie allebei, Britt is nu ook ondergedoken Sterre.'

'Beetje laat, vind je niet? En zolang ik hier ben, heeft Britt niets te vrezen. Zeker niet als je doet wat ze vragen! Alsjeblieft papa, help me!' ik smeek mijn vader nu bijna.

'Ik doe mijn best Sterre, ik beloof het je.'

'Ik hoop niet dat het net als die belofte om bij mijn diploma uitreiking aanwezig te zijn uitloopt, papa....' Nu huil ik voluit, denkend aan mijn diploma uitreiking waar mijn vader bij zou zijn, hij had het beloofd.
Maar toen het zover was ontstond er een "situatie" op het werk in Londen en moest hij op de dag van mijn uitreiking weg, en dus was hij er niet.
En dat is niet de enige keer dat hij beloftes niet na is gekomen helaas...

'Sterre, je weet dat ik dat niet expres heb gedaan!' roept mijn vader naar mij, en ik wil antwoorden, maar dan stapt Jonathan voor de camera van de laptop en zegt dat het klaar is met ons gesprek.

Harry pakt mijn arm en trekt me van de stoel af, en loopt met mij bij het bureau vandaan.

Ik hoor Jonathan nog zeggen dat hij de deadline opschuift, hij moet nu donderdag ochtend laten weten wat het gaat worden, in plaats van vrijdagavond en dat als mijn vader niet oppast hij er weer een dag vanaf haalt.
Ik hoor hoe mijn vader zucht en zegt dat hij het op tijd laat weten.

Ik snap het niet, hij kan toch nu gewoon zeggen dat het geregeld gaat worden?
Wil hij niet dat ik naar huis kom?
Uiterlijk vertoon, het lijkt altijd zo belangrijk voor mijn vader.
Maar als je het mij vraagt zou ik liever al mijn bezittingen kwijt raken en de gevangenis ingaan om mijn dochters leven te redden dan dat ik al mijn bezittingen zou hebben.
Als ik op mijn vaders plek zou zitten zou ik dat doen.
Maar ik ben mijn vader niet.

En ik word ineens intens verdrietig, ik heb het gevoel dat mijn vader meer van zijn bezittingen houdt en het uiterlijke vertoon wat daarmee gepaard gaat dan dat hij van zijn dochters en zijn vrouw houdt.

Intussen zijn Harry en ik het kantoor van Jonathan uitgelopen en als Harry de deur dichtdoet voel ik de tranen over mijn wangen lopen.
Harry merkt dat ik aan het huilen ben en slaat zijn armen om mij heen en geeft me een stevige knuffel.

'Shhh....It's your dad, he will make the right decision Sterre' zegt Harry in mijn haar.

Ik ben daar niet zo zeker van en begin nog harder te huilen, Harry wrijft zijn handen troostend over mijn rug heen.

'What can we do to cheer you up?' vraagt Harry aan mij terwijl hij mijn kin met zijn hand omhoog tilt zodat ik hem kan aankijken.

'At home I always start baking or cooking, and since I'm supposed to be making the lasagna with El en Perrie, I think that would be the best thing to get my mind of off things' zeg ik tegen hem.

'Did you just call Eleanor El?' vraagt Harry dan met een enorme glimlach op zijn gezicht.

Oh nee, wat haalt hij zich nu weer in zijn hoofd?