Taken

Hoofdstuk 87

We zijn nu drie weken terug van onze huwelijksreis, en over twee weken ben ik uitgerekend. Gelukkig zijn we er klaar voor, ons huis is klaar, de kinderkamer is klaar, de tas met spullen voor als de bevalling zich ineens aandient staat klaar in de kinderkamer, de autostoel ligt in de kofferbak van de auto.

Jonathan heeft Harry en mij een eigen Range Rover gegeven, zodat we niet steeds de kinderwagen en autostoel in en uit de auto's die we gebruiken hoeven te halen. We hebben geprotesteerd, maar het had geen zin. Jonathan zei dat we hem konden bedanken door hem peetvader van ons kind te maken, iets wat we toch al van plan waren, dus dat komt mooi uit.

Harry is gepromoveerd in de organisatie tot de rechterhand van Jonathan, maar hij blijft ook verantwoordelijk voor het trainen van de boksers. Mijn moeder helpt Harry ook nu hij meer met Jonathan samen werkt en gelukkig kunnen ze het samen goed vinden.

De afgelopen dagen heb ik geregeld last gehad van oefen weeën, althans zo noemt ons gynaecoloog ze.

Ik ben niet echt bang voor de bevalling, als wel zenuwachtig. We hebben diverse voorlichtingsfilms bekeken welke door de dokter waren aangeraden en af en toe heb ik gedacht dat ik die films beter van te voren had kunnen bekijken, dat was een enorm goede anticonceptie methode geweest.

Maar ik kan het niet terugdraaien, nog een week of twee, en als ik pech heb zelfs nog vier weken en dan zijn we ouders van een dochter. Na ruim 8 maanden beginnen we er rust in te vinden dat we ouders worden. De eerste maanden waren we vooral zenuwachtig en angstig (nou ja vooral ik dan) voor de toekomst en ik geloof dat die 9 maanden zwangerschap niet voor niets zijn, die heb je als man en vrouw echt nodig om er aan te wennen dat je ouders wordt.

Vandaag is het zaterdag en Harry is met Niall aan het golfen en dus is Britt bij mij, bezig met een van haar huiswerk opdrachten. Volgend jaar gaat ze naar de universiteit, ze gaat rechten studeren. Mijn moeder en ik zijn enorm trots op haar, net als Harry, Niall en niet te vergeten Jonathan en Jennifer.

Terwijl Britt aan de keukentafel haar huiswerk maakt wordt er op de tussendeur geklopt en als ik de deur opendoe staat Emma daar, en ik nodig haar uit om naar binnen te komen wat ze meteen doet.

Als ik vraag wat haar hier heen brengt zegt ze dat ze zich verveelt, en hoopte dat ik met haar koekjes wil bakken. Ik vraag aan Britt of ze geen last van ons heeft als we koekjes bakken, en gelukkig zegt ze dat ze dat niet heeft maar dat ze wel een schaaltje met het eindresultaat verwacht.

Emma en ik lopen naar de apothekerskast en halen alle ingrediënten voor chocolate chip cookies uit de kast en beginnen het deeg te maken, hoewel, eigenlijk doet Emma al het werk.

Ik verwarm de oven alvast voor en pak de bakplaten uit de oven zodat ik hier bakpapier op kan doen.

Als het deeg klaar is maken we met onze handen balletjes die we op de ovenplaten platdrukken en daarna zetten we de bakplaten in de oven. Wanneer ik omhoog kom als ik de bakplaten in de oven heb gezet voel ik een scherpe samentrekking in mijn buik, maar die heb ik wel vaker en ik zucht een paar keer diep en dan is de pijn gelukkig verdwenen.

Emma heeft het kookwekkertje intussen aangezet en we maken een pot thee zodat we gezellig aan de tafel bij Britt kunnen gaan zitten.

We hebben het over de school van Emma en ze vertelt dat ze goede cijfers haalt en dat ze later, net als Britt rechten wil studeren. Iets wat Britt doet glimlachen.

Emma en Britt gaan net zo met elkaar om als ik met Emma omga. Emma vertelde laatst dat ze ons als grote zussen ziet, en dat ze dat niet heeft met El en Perrie.

Als de thee klaar is gaat het wekkertje van de koekjes ook af, we halen de platen voorzichtig uit de oven en zetten deze op doeken op het aanrechtblad, en dan halen we de koekjes er voorzichtig met een spatel vanaf en leggen we ze op een speciaal afkoel rooster. Nu moeten we even wachten tot ze afgekoeld zijn, dan kunnen we ze proeven.