Taken

Hoofdstuk 88

Alles gaat daarna in een sneltreinvaart. Harry belt het ziekenhuis en vertelt dat mijn water is gebroken en ik al de hele middag weeën heb die nu steeds regelmatiger komen, en we worden verzocht om rustig richting het ziekenhuis te komen, maar als ik weer een wee krijg en een behoorlijke kreet van pijn slaak veranderd de houding van de gynaecologie afdeling van het ziekenhuis en als ze nog even praten met Harry blijkt dat we nu zo snel mogelijk dienen te komen.

Britt en Niall beloven alles op te ruimen en Emma mee naar Jennifer te nemen en ons huis af te sluiten, en ondertussen heeft Harry de tas voor de bevalling gepakt en in de auto gezet en nu komt hij mij halen.

Langzaam loop ik naar de auto en gelukkig heb ik met hulp van Harry een andere broek aangedaan zodat mijn benen niet meer nat zijn en ik neem plaats in de auto.

Harry rent naar de bestuurderszijde en rijdt snel het terrein af.

Britt vertelde dat ze mijn moeder en de anderen zou waarschuwen dat de bevalling is begonnen voordat we wegreden en daar ben ik blij om, nu kunnen wij ons concentreren op het veilig in het ziekenhuis aankomen.

Zo snel als mogelijk is zonder dat het gevaarlijk wordt rijdt Harry naar het ziekenhuis en hij helpt me uit te stappen en pakt een rolstoel zodat ik daar in kan zitten, en dan zet hij snel de auto weg.

Gelukkig is hij snel weer terug en hij duwt de rolstoel naar binnen terwijl ik, net als tijdens de autorit hiernaartoe, weeën aan het weg puffen ben.

We melden ons, nou ja eigenlijk doet Harry dat, bij de receptie en als ik weer een wee krijg worden we snel doorverwezen naar een kraamkamer op de kraamafdeling van het ziekenhuis.

De verpleegster meldt ons dat onze gynaecoloog er aan komt en dat ik me kan omkleden in gemakkelijke kleding en als ik dat niet bij me heb dat ze dat kunnen verstrekken. Gelukkig heb ik dat zelf mee genomen en ik bedank haar maar halverwege mijn zin volgt er weer een wee.

Het gaat erg rap nu en het doet enorm veel pijn. Gelukkig is Harry er voor me en hij pakt mijn hand vast zodat ik hier in kan knijpen.

Hij helpt me met mijn ademhaling zoals we dat geleerd hebben op een bevallingscursus en dan wordt de pijn iets minder.

Ik ga rustig op het bed liggen en dan voel ik dat ik moet spugen, ik zeg tegen Harry dat ik moet overgeven en hij pakt razendsnel een bakje van het aanrecht in de kraamkamer en geeft deze aan mij.

Het avondeten komt er al snel uit, en eerlijk gezegd lucht dat enorm op.

Als de deur van de kamer opengaat verwacht ik dat de verpleegster binnenkomt, maar het is onze gynaecoloog.

Ze geeft ons allebei een hand en vraagt wat er precies is gebeurd in de afgelopen uren.

Ik begin uit te leggen hoe de weeën langzaam steeds geregelder kwamen en ik wil uitleggen dat mijn water is gebroken, maar dan volgt er weer een wee.

Terwijl Harry mijn hand vast houdt en over mijn rug heen wrijft vertelt hij de rest aan de dokter.

Ze knikt en vertelt dan dat het lijkt alsof ik al snel ga bevallen, ze zegt dat ze mij wil onderzoeken en dan komt er een verpleegster binnen om te helpen.

Op verzoek van de dokter leg ik mijn benen in de beugels die aan het bed vastzitten en dan onderzoekt ze hoeveel ontsluiting ik heb.

Een fijn gevoel is het niet, maar het is nodig en ik laat het gelaten toe.

Als ze klaar is lacht ze naar ons en zegt dat het niet lang zal duren omdat ik al 7 centimeter ontsluiting heb, en ze verwacht dat ik binnen een uur kan gaan persen.