Taken

Hoofdstuk 72

Als ik een zachte kus op mijn voorhoofd voel word ik langzaam wakker en ik zie de mooiste groene ogen van de hele wereld naar mij kijken terwijl een glimlach zijn mooie mond siert.

'Hey baby, it's time to eat. Dinner is ready' zegt hij terwijl hij me tussendoor kussen geeft.

Ik strek me voorzichtig uit en sla voorzichtig het dekbed van mij af, nu lig ik alleen in mijn ondergoed en dat is best fris.
Harry's ogen gaan over mijn lijf heen en blijven hangen bij mijn buik.
Hij legt zijn handen liefkozend op mijn buik en zegt dat hij het nog steeds niet kan geloven dat we een kindje krijgen, en dan geeft hij mijn buik een zoentje en begint te praten tegen mijn buik.
Of eigenlijk tegen ons kindje dat in mijn buik zit.
Het is te lief voor woorden, en ik voel tranen in mijn ogen opkomen.
Die zwangerschap maakt me niet alleen misselijk maar ook overgevoelig.

Gelukkig vindt Harry het niet erg, sterker nog, hij schijnt er van te genieten, zelfs als ik stik chagerijnig ben.
'Als dat geen echte liefde is' zegt mijn moeder al een aantal weken....

Nadat Harry mij weer warm heeft geknuffeld sta ik op en ik trek een joggingbroek en een trui aan en samen lopen we hand in hand naar de keuken.

Eenmaal aan tafel schep ik het eten wel op, maar ik voel me alweer misselijk worden en ik bedenk me dan dat we vergeten zijn het recept voor de medicijnen tegen de misselijkheid in te wisselen bij de apotheek nadat Harry mijn vader had gezien in het ziekenhuis.
'Crap' zeg ik zachtjes en Harry vraagt wat er is.
Als ik uitleg dat we mijn medicijnen vergeten zijn en ik dus nu misselijk ben zie ik dat hij zich schuldig voelt, maar tijd om erover na te denken heb ik niet want de geur van het eten maakt dat ik nu moet overgeven en ik ren weg van de tafel richting de wc.
Eenmaal in de wc spuug ik de biscuitjes van vanmiddag uit en dan voel ik Harry zijn hand op mijn rug en hij houdt mijn haar uit mijn gezicht.
Als ik klaar ben bedank ik hem voor zijn hulp en hij zegt dat dit toch normaal is.
Dan knuffelen we elkaar en ik begin te huilen. Ik ben die misselijkheid zo zat, ik wil weer gewoon kunnen eten, en ik ben bang dat ons kindje niet voldoende voedingsstoffen binnen krijgt als ik maar blijf spugen en dat vertel ik Harry.
Dan gaat de keukendeur open en staat Doc ineens naast ons.
Hij vraagt welke medicijnen er zijn uitgeschreven door de gynaecoloog en ik vraag Harry of hij het recept heeft, en hij pakt het uit zijn broekzak.
Doc kijkt er naar en zegt dan dat hij dat ook nog heeft liggen, en loopt dan naar zijn behandelkamer om het te halen.
'How did he know...' begin ik te vragen aan Harry, maar voordat ik mijn vraag kan afmaken beantwoordt hij hem al door te zeggen dat hij net aan tafel heeft vertelt dat we vergeten zijn mijn medicijnen tegen de misselijkheid op te halen alvorens hij achter mij aan kwam.
Dan staat Doc bij ons met een klein potje met daarin zes pillen.
Hij legt uit dat we morgen de medicijnen moeten ophalen omdat dit maar genoeg is voor twee dagen en hij niet meer heeft.
Dan geeft hij mij een glas water en ik neem 1 pil in en slik deze door met het water.
Doc vertelt dat ik nu een half uur moet wachten en dat het dan beter moet gaan.
Ik knik en vraag aan Harry of het goed is als ik weer op bed ga liggen en of hij me straks wat te eten kan komen brengen, en gelukkig vindt hij dit goed.
Hij brengt me naar boven en dekt me toe en zegt dat hij het vervelend vindt dat ik me zo rot voel.
Ik zeg dat ik ervan uit ga dat de misselijkheid nog maar een paar weken is en dat ik daarna kan genieten van mijn zwangerschap.
Hij geeft me een kus en laat me dan alleen.

Als ik na een half uur de deur weer hoor opengaan ga ik ervan uit dat het Harry is, maar ik ben verbaasd als het mijn moeder is.
Ze komt bij me zitten en haalt een aantal losse strengen haar uit mijn gezicht terwijl ze me aankijkt.

'Ik vind het vervelend dat je je zo rot voelt Sterre, maar geloof me, zodra je straks je zoon of dochter in je armen hebt, dan vergeet je dit allemaal. Ik heb hetzelfde meegemaakt, zowel bij jou als bij je zus. Het komt goed. Ik heb wat rijst, groente en kip voor je gemaakt, dat leek me beter.'

'Dat is lief van je mam, ik geloof dat de medicijnen ook al helpen, ik heb zowaar honger, maar dat is niet zo gek, zoveel heb ik niet gegeten de afgelopen twee weken.' ik kijk glimlachend naar mijn moeder.

Als ik begin te eten komt mijn moeder naast mij op het bed zitten en we praten over de toekomst.
Ze vertelt dat ze hoopt dat mijn vader gewoon terug naar Nederland gaat en ons verder met rust laat.
Als ik vraag hoe het werken voor Jonathan haar bevalt zegt ze dat ze dit leuker vindt dan dat ze van te voren had kunnen bedenken.
Als ik haar terwijl ze in gedachten is zie glimlachen vraag ik haar wat er is, en dan wordt ze een beetje rood.

'Mam, is iets dat je me wil vertellen? Heb je iemand ontmoet?' vraag ik voorzichtig en als ik haar wangen nog roder zie worden weet ik dat ik goed zit.
'Mam? Je weet toch dat je me alles kan vertellen, we zijn zo naar elkaar toegegroeid de afgelopen weken' probeer ik, en dat is alles wat ze nodig heeft om mij te vertellen wat er is.
Ze draait zich naar mij toe en vertelt dan dat ze de vaste bewaker Mark erg leuk vindt.
Een enorme glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik zie dat mijn moeder ook lacht.
Ze vertelt honderduit over Mark en blijkbaar vindt hij haar ook leuk.
Het blijkt dat Niall en Mark goede vrienden zijn en dat ze zo met elkaar in contact zijn gekomen, omdat de bewaking zich eigenlijk niet zo vaak laat zien bij ons.

Ik ben erg blij voor mijn moeder, vooral omdat ze de laatste weken veel vrolijker is in vergelijking met de eerste weken dat ze hier was.

Ik knuffel haar en ik zeg haar dat ik blij ben dat ze zich zo fijn voelt bij Mark en dat ik hoop dat ze samen net zo gelukkig zullen worden als Harry en ik en Britt en Niall.
Als ik wil vragen of ze al een keer zijn uitgeweest of iets dergelijks word ik onderbroken door mijn moeder die vertelt dat ze vanavond uitgaan en dat hij haar heeft gevraagd om zijn vriendin te worden en dat ze daar ja op heeft gezegd.
Dat beantwoordt meteen mijn vraag denk ik en ik kan een lach niet onderdrukken.

Mijn moeder kijkt me stralend aan en zegt dan dat ze niet weet wat ze aan moet trekken vanavond en dat ze mijn hulp nodig heeft.
Ik zeg dat ik haar natuurlijk wil helpen, maar dat ik eerst even mijn eten op eet en dat we dan naar haar kamer kunnen gaan.

Zodra ik mijn eten op heb gaan we naar de kamer van Britt en mijn moeder en we staan al een tijdje voor de kledingkast van mijn moeder en Britt, maar we weten niet wat we moeten kiezen.
Als ik vraag wat ze gaan doen zegt mijn moeder dat ze dat niet weet.
Ik zucht diep en zeg dat we beter El kunnen roepen en dan hoor ik door de deuropening El vragen of we haar riepen.
Omdat de deur openstond heeft ze haar naam gehoord toen ze de gang op liep op weg naar haar kamer.
Als ik zeg dat we haar inderdaad nodig hebben komt ze binnen en ze helpt ons de perfecte outfit te vinden voor de date van mijn moeder.
Ze kiest een skinny jeans met sportieve gympen en daarboven een mooie blouse met een mooi jasje.
Het staat mijn moeder prachtig, en het is precies zoals ze zich het prettigste voelt, maar toch netjes.

Als we naar beneden lopen staat een stralende Mark al op haar te wachten en als Britt uit de keuken komt wensen we onze moeder veel plezier en dan gaan ze samen de deur uit, op hun eerste date als stel.
Ongelooflijk, mijn moeder heeft een nieuwe liefde gevonden in Engeland, net als Britt en ik.
Het leven kan raar lopen...