Taken

Hoofdstuk 55

Ik slik moeizaam een brok weg uit mijn keel en loop langzaam naar mijn moeder en zus toe die samen op een van de twee bedden zijn gaan zitten.
Maar voordat ik kan gaan zitten vraagt mijn moeder waar mijn gedachtes zaten toen ik dit besloten had.
Of ik wel weet wat ik veroorzaakt heb nu zij weg zijn.
Heb ik wel nagedacht aan mijn tantes en ooms, en of ik wel heb gedacht aan oma, de moeder van mijn vader.

Ik voel de tranen opkomen en mijn lip begint te trillen, maar ik reageer toch naar ze.
'Ik heb daar niet aan gedacht, mama. Ik miste jullie zo erg. Ik wilde jullie bij me hebben, dat is misschien egoïstisch, maar ik dacht dat jullie het als een nieuw begin zouden kunnen zien. Het spijt me dat ik verkeerd heb besloten....'
De tranen lopen nu over mijn wangen en ik begin onregelmatig adem te halen met diepe inhalen en grote snikken.
Dan staat mijn moeder op en slaat haar arm om mij heen, en zegt dat het niet haar bedoeling was om mij overstuur te maken.

'Sterre, we hebben een hele heftige week achter de rug, we hebben iemand begraven die achteraf jou niet blijkt te zijn, maar ons verdriet was wel echt. Dan komen Britt en ik er achter dat je vader hier de oorzaak van is en daar bovenop al ruim twee jaar een affaire heeft met zijn secretaresse, en is hij geschorst van zijn werk!
Om alles nog overzichtelijker te maken worden we gisteravond ineens bij ons hotel opgewacht door twee mannen en die vragen ons mee te gaan.
Uiteraard zei ik nee, maar toen zei een van die mannen dat jij niet dood was, en dus besloten Britt en ik mee te gaan.
Maar voor we het goed en wel wisten werden we een bus in geduwd door hen en zijn we richting het vliegveld gereden, blijkbaar waren ze ook al in onze hotelkamer geweest, want onze koffers stonden al in de bus.
Op weg naar het vliegveld heb ik stennis geschopt, ik heb een van de mannen gekrabt in zijn gezicht maar de mannen hadden iemand bij zich die verdovende middelen bij zich heeft, en hij heeft mij gedrogeerd en ik werd pas weer wakker toen we hier het terrein op reden! Dus je kunt je voorstellen dat ik niet sta te springen om hier te blijven Sterre.'

'Dat begrijp ik mama, maar ze zijn niet slecht, ik voel me hier thuis.'

'Hoe kun je je nu thuisvoelen wetende wat ze met mij en je zusje hebben gedaan?' ze kijkt me verbaasd aan.

'Mam?' zegt mijn zusje dan, het is het eerste wat ik haar hoor zeggen sinds we in deze kamer zijn.
'Ja Britt?' zegt mijn moeder tegen haar.

'Ze waren echt heel netjes hoor, op weg naar het vliegveld en in het vliegtuig. Ze verzorgden je echt goed, en mij ook. En we zijn in een privé vliegtuig geweest! Ze hadden valse paspoorten met onze foto's maar andere namen er op bij zich.' vertelt mijn zusje aan mijn moeder.

Ik zie hoe mijn moeders houding wijzigt nu ze dit van Britt heeft gehoord, ze ontspant zichtbaar.

'Was je niet bang Britt?' vraagt mijn moeder haar en Britt legt uit dat de man met krullen haar vertelt heeft dat ik aanwezig zou zijn als we in Londen zouden aankomen op het hoofdkantoor.
En dat hij met zoveel liefde over mij sprak dat ze zich niet kon voorstellen dat het hier niet goed zou zijn.

Onbewust heb ik een glimlach op mijn gezicht gekregen en ik sta in gedachtes voor me uit te staren als ik mijn moeder mijn naam hoor zeggen.

'Sterre, wie is dat, die man die ik gekrabt heb? Kent hij je goed?' vraagt ze aan me.

'Uhm, ja ik ken hem, maar ook pas sinds twee weken geleden nadat ik hem aangereden had.'
Gelukkig heeft Jonathan dat ook allemaal al vertelt aan ze in het kantoor, anders had ik dat ook nog moeten uitleggen.
'Maar intussen is er wel wat veranderd, ik ben verliefd op hem geworden en hij op mij, en hij heeft me gevraagd zijn vriendin te zijn' zeg ik mijn moeder.

'Ik mag aannemen dat je nee hebt gezegd, Sterre' zegt mijn moeder terwijl ze me streng aankijkt.

Ik voel me ongemakkelijk worden. Ik begin rood te worden en ik voel mijn handpalmen klam worden.
'Nou nee, ik heb ja gezegd' stamel ik zachtjes.

'Hoe kun je dat nou doen Sterre? Is dit wat je wilt voor je toekomst? In een criminele organisatie zitten?' roept ze me toe en ik schud heftig mijn hoofd.
'Welke toekomst mama? Ik zit hier, en ik kan niet weg, en ik heb er voor gekozen om mijn toekomst hier verder op te bouwen. En voor je verder gaat schreeuwen, ik heb in de twee weken dat ik hier zit al meer liefde ontvangen dan ik de afgelopen twintig jaar bij jullie thuis heb ontvangen!' en dan loop ik de kamer uit terwijl ik de deur achter mij dicht gooi, mijn moeder en zusje achterlatend.

Ik ren de trap af terwijl de tranen over mijn wangen lopen en ik ga op zoek naar Harry.
Ik loop de keuken in maar daar is niemand, dan loop ik naar de woonkamer en dan zie ik Harry op de bank liggen, zijn benen hangen over de leuning heen en hij is in slaap gevallen.
Waarschijnlijk is hij weer een hele nacht opgebleven, hij zal wel doodop zijn.
Ik zie verder niemand in de woonkamer en ik ga op de bank naast Harry zitten en pak zijn hoofd voorzichtig op en leg zijn hoofd op mijn been neer en ik begin zijn hoofd te strelen terwijl ik met zijn haren aan het spelen ben.

Ik buig me voorover en geef hem voorzichtig een kus op zijn voorhoofd, gelukkig wordt hij er niet wakker van.
Hoewel ik heel graag met hem wilde praten, wil ik hem nu niet wakker maken en ik blijf zitten.
Ondanks dat ik niet kan praten met hem is zijn aanwezigheid genoeg voor mij om rustig te worden.

Als ik weer naar voren buig om hem een zoen te geven op zijn voorhoofd wordt hij wakker en hij draait zijn hoofd naar mij toe zodat ik hem een kus op zijn mond geef en hij zoent me teder terug, en ik wil net zeggen dat het geen goed idee was om mijn moeder hier heen te halen als ik de stem van mijn moeder vanuit de deuropening hoor.

'Het spijt me Sterre, ik ging te ver.
Je hebt ook een hoop meegemaakt de afgelopen twee weken, en als ik je nu zo zie met Harry, dan kan ik niet anders dan toegeven dat jullie erg dol zijn op elkaar.
Geef me de tijd, dan komt het vast wel goed.'