Taken

Hoofdstuk 71

Zodra Jonathan hoort wat er gebeurt is in het ziekenhuis besluit hij dat er nu maatregelen genomen moeten worden.
Mijn moeder wordt gevraagd er bij te komen zitten en als Harry vertelt wat er is gebeurd wordt haar gezicht erg bleek.

'I don't know what to say' is het enige dat ze uitbrengt.

'We can take care of this, but it won't be nice' zegt Jonathan tegen haar.

'Please don't kill him, he doesn't deserve that' is mijn moeders antwoord.

'We'll do our best' is het enige dat Jonathan zegt.

Geen garantie dus dat hij blijft leven, maar hij is een bedreiging nu hij Jonathan zijn naam in het openbaar gaat koppelen aan de verdwijning van ons drietjes legt Jonathan uit.

Ik snap het, maar leuk is het niet.
Mijn moeder en ik verlaten het kantoor van Jonathan, mijn moeder loopt even met mij mee naar de keuken waar we samen een kop thee maken.

Gelukkig word ik daar niet misselijk van. Dan herinner ik mij de echo foto's en ik pak ze snel uit mijn tas en ik laat ze mijn moeder zien.
Ze is helemaal verrukt van het kleine wondertje dat op de foto's is te zien.
Terwijl we het nog over mijn zwangerschap hebben komt Britt met Niall de keuken in, ze is net door hem opgehaald van school.
Ik leg hem snel uit dat Jonathan hem verwacht in zijn kantoor en dan geeft hij Britt een kus op haar slaap en verlaat dan de keuken.
Ja, Britt en Niall hebben nu een maand verkering, en ze zijn erg dol op elkaar.

Britt neemt ook een kop thee en vraagt of ze de echo foto's mag zien, en ik geef ze haar aan.
Ze is helemaal verrukt over de foto's en zegt wel drie keer dat ze niet kan wachten om tante te zijn.

Iets dat ik ook al geregeld van El en Perrie heb gehoord, en ik begreep van Harry dat de jongens ook niet kunnen wachten om oom te worden.....iedereen is erg verheugd over mijn zwangerschap, wat best grappig is.

Na een tijdje pakt Britt haar schoolboeken en ze gaat huiswerk aan de keukentafel maken.
Als ik haar vraag of ze niet beter boven huiswerk kan maken aan haar bureau zegt ze dat ze liever bij ons blijft en dat ze morgen weer boven gaat zitten.

Ik neem een paar biscuitjes, iets wat wel goed valt in mijn maag, en ik neem nog een kop thee en dan staat mijn moeder op met de mededeling dat ze weer aan het werk moet.
Britt en ik blijven achter in de keuken en terwijl ze haar huiswerk maakt pak ik mijn telefoon (ja ik heb uiteindelijk een telefoon gekregen) en ik zoek op internet naar babykamers.
Ik heb nog een maand of twee en dan moeten we de uitbouw gaan inrichten en dan kan ik ook een babykamer inrichten, maar ik heb nog geen idee wat ik leuk vind, en van Harry weet ik dat al helemaal niet.
Surfend naar babykamers zit ik aan de keukentafel terwijl ik het laatste biscuitje en de laatste slok thee tot mij neem als de keukendeur opengaat en Harry naar binnenkomt.
Hij komt naast me zitten met een verse kop thee en een paar biscuitjes, waar ik er een paar van pik, en hij zegt dan dat ze een plan hebben bedacht omtrent mijn vader.
Ik en Britt kijken hem vragend aan en dan legt Harry in het kort aan Britt uit wat er is gebeurd vandaag en wat de consequenties hiervan zijn als we niets zullen doen.

Omdat ik dat al wist ben ik opgestaan om een nieuwe kop thee te maken voor mezelf en Britt en als ik weer zit legt Harry uit dat Jonathan heeft besloten dat ze onze vader zullen aanspreken en hem een keuze zullen geven; of terug naar Nederland gaan en ons vergeten, of hier blijven en door blijven gaan maar dat niet kunnen navertellen.
We kijken Harry verschikt aan, feitelijk wordt onze vader met de dood bedreigd.

Wetende hoe koppig mijn vader is, zal hij waarschijnlijk niet terug naar Nederland gaan, en dat probeer ik Harry uit te leggen, maar hij vertelt dan dat ze extra maatregelen hebben genomen.
Mijn oma en mijn tantes van mijn vaders zijde worden er bij betrokken als middel om hem te bewegen om naar huis te gaan.

Dat zou wel eens kunnen werken zeggen Britt en ik tegen Harry, onze vader is dol op zijn moeder en zijn zussen zijn hem ook alles.

Ik begrijp dat er morgen contact met mijn vader gezocht gaat worden, door twee van de vaste bewakers, Mark en Paul, twee potige kerels.
Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed zal gaan, en Harry verzekert ons dat hij daar ook van uit gaat.

Dan komen El en Perrie de keuken in en vragen hoe de afspraak in het ziekenhuis was en ik begin te vertellen over de echo als Harry mij een kus geeft en zegt dat hij weer verder moet en dan de keuken verlaat.
Ik laat El en Perrie de foto's zien en ze stralen gewoon.
Nooit gedacht dat er zoveel mensen blij zouden kunnen worden van ons kindje.

El en Perrie vertellen dat er diverse babyzaken zijn in Londen en dat ze niet kunnen wachten om met mij mee te gaan. Ik lach en zeg dat ik intussen wel tien mensen heb die mee willen, maar dat ik toch denk dat ik eerst met Harry een kinderkamer moet uitkiezen voordat ik een enorme hoeveelheid kleding voor onze gezinsuitbreiding ga kopen.

En het zou ook wel handig zijn als ik weet of het een jongen of meisje is...

In gedachten verzonken merk ik niet dat Britt naast me is komen zitten totdat ze me vastpakt.
Ik kijk haar vragend aan en dan zegt ze dat ze zich schuldig voelt over papa.

'Waarom voel je je schuldig dan?' vraag ik haar en ze legt uit dat ze zich schuldig voelt omdat ze eigenlijk helemaal niet meer aan papa heeft gedacht sinds ze hier is.

'Ik denk ook niet meer aan papa, ik snap je gevoel maar hij was er nooit voor ons, dacht alleen maar aan zijn status. En nu we weg zijn doet hij net alsof hij om ons geeft. Ik denk zelf dat hij alleen maar zijn status terug wil' probeer ik haar gerust te stellen.

'Misschien heb je daar gelijk in, ik ben benieuwd wat hij morgen beslist' zegt ze en dan gaat ze weer verder met haar huiswerk en El vraagt dan aan mij of ik wil helpen met het avondeten maken, maar omdat zelfs de geur van eten mij op dit moment misselijk maakt verontschuldig ik me en ik loop naar onze slaapkamer om even op het bed te liggen zodat ik kan uitrusten.

Zodra ik mijn hoofd op het kussen heb neergelegd en het dekbed over mij heb heen getrokken voel ik mij in slaap vallen.