Kör Duygular

Nefret

Bilincim yerine gelirken burnuma hastanenin o klasik kokusu geliyordu.

"Kızım, iyi misin?" diye soran annemin üzerine "İyiyim." dedim.

"Bizi çok korkuttun." diyen anneme "Ne oldu?" diye sordu.

"Eve hırsız girmiş. Komşular da bir şeyler olduğunu fark edince polise ihbar etmiş." dedi babam.

"Anladım. Şimdi eve dönebilir miyim?" diye sordum.

"Evet." diyen annemin üzerine dikkatlice yataktan doğruldum.

"Bastonum nerede?" diye sordum.

"Ambulans ile getirilince bastonu evde bırakmışlar." dedi babam.

"Peki." dedim ve ayağımla yoklayarak yerde ayakkabımı aradım.

Ayakkabılarıma çarpmamın üzerine üstün körü ayakkabımı giydim ve ayağa kalktım.

"Eve biz götüreceğiz. Olanları duyduğumuzda arabayla geldik." dedi annem.

"Ben dönerim." dedim ve rastgele yürümeye başladım.

"Kapı diğer tarafta." diyen babamla arkamı döndüm ve yürümeye başladım.

Kapıyı el yordamıyla bulduğumda "Şu an hangi hastanedeyiz?" diye sordum.

"Yeni hastane." diyen anneme "Teşekkürler." dedim ve odadan çıktım.

Yerde ayağımı sürterek görme engelli yolunu buldum.

Şimdi bu yolu takip ederek elbet bir çıkış yolunu bulurum.

"Hanımefendi yardım etmemi ister misiniz?" diye soran kadın sesiyle "Sadece çıkış nerede?" diye sordum.

"Hemen sağa dönünce." diyen kadına "Teşekkürler." dedim ve sağa döndüm.

Hastaneden çıktığımda derin bir nefes aldım. Görme yetimi kaybettikten sonra diğer duyularım gelişmişti.

Bu nedenle gözlerim görmese bile bu yolları gözüm kapalı gidebilirdim.

Birisinin belimden tutması ile "Sapık! Bırak beni! İmdat!" diye bağırdım ve çırpınmaya başladım.

"Hey, sakin ol." diyen erkek sesiyle "Elini çek!" diye bağırdım.

"Bıraksam düşeceksin." deyince "Ha?" dedim.

"Önündeki kanalizasyon kapağı açılmış. Bir adım daha atarsan düşersin." dedi.

Böyle işin ta içine edeyim. Bastonumdan da görme engelinden de nefret ediyorum!

Geriye gittim ve "Sağ ol." dedim. Sinirlerim bozulduğu için sesim sert çıkmıştı.

"Rica ederim." derken ellerini çekti.