Kör Duygular

Kıyamıyorum

Hemşireler beni çözünce yattığım yerde doğruldum ve ceketimi giyip önünü kapattım.

"Herhangi bir acı hissetmeyeceksiniz ama bir şey olursa yanıma gelmekten çekinmeyin." dedi doktor hanım.

"Anladım, teşekkürler." dedim ve odadan çıktım.

"Sonuç olarak benim dediğime mi geldin?" diye soran Tuna'ya "Kapa çeneni." dedim.

"Peki."

"Sinan nerede? Biliyor musun?" diye sordum.

Cevap gelmezken el yordamıyla Tuna'yı buldum ve yüzünü elleyerek "Niye cevap vermiyorsun?" diye sordum.

Yine cevap vermeyince ofladım ve "Kapa çeneni dedim, diye mi? Çocuk musun, sen? Konuş benimle." dedi.

Gülerek "Sadece senin istediğini yapmak istedim." dedi.

"Neyse, cevap verir misin? Sinan nerede, biliyor musun?" diye sordum.

"Dinlenme odalarında. Yanına gittim ama yalnız kalmak istediğini söyledi." dedi.

"Beni ona götürür müsün? Ne kadar yaptıkları fazla kırsa da onlara kıyamıyorum." dedim.

Tuna "Seni götüreyim." deyince "Yolu tarif et. Ben giderim." dedim.

"Buradan biraz düz yürü. Duvarla karşılaştığın yerin solunda merdiven var. Aşağı indiğinde karşındaki oda." deyince "Sağ ol." dedim ve yürümeye başladım.

Odaya geldiğimde derin bir nefes alıp içeri girdim.

"Tuna, yalnız kalmak istediğimi söylemiştim." diyen Sinan'ın sesinin geldiği yana gittim ve "Beni de mi yanında istemiyorsun?" diye sordum.

"Sedef." demesinin üzerine el yordamıyla yatağı bulup yanına oturdum.

"Özür dilerim. Görme yetini kaybetme sebebin benim. Basketbol oynaman için ben ısrar etmiştim." dedi.

"Saçmalama. Basketbola özendiğim için sadece cesaretlendirdin. O maça kendi isteğim ile çıktım. O fotoğrafı çekinmek için oraya geçtim. Işıklandırma düşerken kaçamayan da benim. Hiçbir şey senin yüzünden değildi." dedim.

"Hiçbir zaman görev için yanında bulunmadım. Seni sevdiğim için yanında oldum. Sana çok değer veriyorum. Yemin ederim, bu görev için para bile almadım." derken sesi titriyordu.

Yüzünü ellerimin arasına aldım ve "Sadece benden böyle büyük sırlar saklanması çok kırdı. Kaldıramadım ama sonra siz olmadan yapamayacağımı anladım." dedim.

"Senin tanıdığın ben ile gerçek ben arasında hiçbir fark yok." deyince gülümsedim.

Alnını alnıma dayayınca tebessüm ettim. Bizimkiler olmadan yapamazdım.

Sinan'ın yüzüne elimi götürdüğümde huzurla gülümsediğini fark ettim.

Tam bir şey diyecekken odanın başka bir yerinden ses gelince Sinan'dan uzaklaştım.