Red me van de plekken waar ik thuishoor

2.3/Verandering~

2

Verandering

Eindelijk kwam ze bij haar kamer aan. Ze gooide de deur open en minder dan een seconde later ook weer dicht, waarna ze plotseling weer stilstond, midden in haar kamer. Langzaam wandelde ze door de ruimte, zakte ze neer op het voeteneind van het bed en liet ze haar blik door de ruimte dwalen. Ze probeerde tot zich door te laten dringen wat ze zojuist te horen had gekregen.

Ze zou uitgehuwelijkt worden aan Nandor van Pitazstrafa, de grootste rokkenjager die ze kende (en ze kende een groot aantal wachters), en daar had ze zelf geen enkele inspraak in.

Tranen vielen op haar doordeweekse, nette broek. Tranen van frustratie, onmacht, woede. Ze kon helemaal niets aan deze situatie veranderen – het drong nog niet eens tot haar door wat dit inhield. Haar werd verteld wat te doen, zoals altijd. Haar werd verteld ermee om te gaan, omdat de situatie nou eenmaal zo was. Haar werd van alles verteld en haar werd haast nooit iets gevraagd. De enige vragen die ze kon verwachten, waren die van de stafleden die verplicht waren Isadora om toestemming of informatie te vragen voordat ze een actie verrichten. Niet vaak werd ze gehoord of gezien...

Jirina, die stelde haar met regelmaat een echte vraag – wat ze ontzettend kon waarderen. Iemand hier in dit paleis vroeg hoe het met haar was, iemand vroeg haar om haar mening, iemand gaf haar écht aandacht.

Nieuwe, dikke, vele tranen die naar beneden sijpelden en Isadora's wimpers aan elkaar deden plakken. Een diepe, haast geluidloze snik die uit haar keel ontsnapte – haar lijf schokte ervan. Ze kneep haar ogen dicht, waarbij er nog wat bundeltjes verdriet en woede naar beneden gleden, en wenste dat de pijn in haar borst weg zou kunnen gaan.

Waarom ook híj? Ze mocht Nandor helemaal niet; hij was een klootzak die ieder meisje om zijn vinger wond en ieder gesprek lekker oppervlakkig hield, en daarbij dacht dat alles zou komen aanwaaien. Ook al ontmoette ze hem inmiddels al een aantal jaren verschillende keren verplicht, toch wist ze eigenlijk nog steeds helemaal niets over hem. En híj zou háár echtgenoot moeten worden? Hij zou degene zijn met wie ze de rest van haar leven zou moeten gaan spenderen? De rest van haar verplichte Prinsessenleven?

Uit impulsiviteit mikte ze een dik kussen van het hoofdeind van het bed dwars door de ruimte. En toen nog een. En toen nog twee. Ze klapten tegen de twee grote, lichtbruine kasten naast haar kamerdeur, ze sloegen tegen de twee banken voor de gigantische ramen aan Isadora's rechterkant. Toch was ze nog lang niet tevredengesteld. Dat zou ze waarschijnlijk ook nooit zijn, als het aan haar lag. En dat lág deze keer aan haar – over haar emoties en gevoelens had ze voor het grootste deel wél de macht in handen, meestal. En voorlopig zou ze kwaad zijn.

Ze dacht terug aan Jirina's vraag of ze gelukkig was. Haar antwoord was op dit moment overduidelijk – en ook al hield ze niet van overreageren, toch had ze het idee dat haar antwoord ook niet snel meer zou gaan veranderen...

Bijna wilde ze een kreet slaken en haar haren uit haar hoofd trekken – gewoon, een publiciteitsstunt voor het nieuws, voor haar ouders als ze ooit weer uit haar kamer zou komen – maar toen werd er op haar deur geklopt. Ze schrok van het plotse geluid.

Nee.

'Ik ben bezig!' zei ze met een zo resoluut, zo streng mogelijke stem, haar tranen vlug van haar wangen vegend.

'Je hebt vandaag vrij,' klonk de stem van haar broer. 'En... is alles in orde met je?'

'Isa, mogen we binnenkomen? We willen met je praten.' Dat was de stem van Frederika. Wilden haar oudere broer en zus met haar praten? Vrijwillig? Meestal hadden zij duizend andere zaken te regelen op een dag, ook omdat ze ouder waren dan zijzelf en dus steeds meer en meer taken en verplichtingen en opdrachten op hun dak kregen. Meestal wilden ze niet met haar praten – zó gek veel contact hadden ze niet meer met elkaar, de laatste tijd.