Red me van de plekken waar ik thuishoor

12.3/Macht~

12

Macht

Ze stond op om weg te lopen omdat ze niet in staat was de woorden van haar ouders die zouden volgen te verdragen. Maar toch hielden die haar juist op haar plek, een paar stappen van haar stoel verwijderd.

'Ik wil dat je weet, Isadora, dat onze manier van regeren niet per definitie een slechte manier is omdat wij niet direct actie ondernemen zoals jullie zouden willen zien. Als wij dat zouden doen, dan zou dat voor enkel meer problemen zorgen,' sprak de Koningin op luide, scherpe toon. 'En ik wil niet dat je zo'n toon tegen ons aanslaat, jongedame.'

Dat advies sloeg Isadora volledig in de wind, zich ervan bewust dat ze zichzelf later zou vervloeken om het feit dat ze dat deed, maar ze móést dit doen. 'VOLGENS MIJ ZIJN JULLIE GEWOON BANG!' schreeuwde ze, en ze draaide zich met een ruk om. 'Volgens mij zijn jullie gewoon bang dat jullie je macht en land verliezen als jullie overhaaste pogingen zouden doen! Volgens mij zijn jullie gewoon bang dat Torbanovi die o zo langverwachte inhaalwedstrijd zal doen waar de onderzoekers al jaren over speculeren! Jullie willen gewoon niet dat er iets gebeurt met jullie dierbare land, terwijl ondertussen het héle volk aan het lijden is – waaronder jullie eigen kinderen!'

'Isadora! Ik wil dat je weldra rustig doet!' riep haar moeder. 'Je denkt niet rationeel na nu!'

'Néé! Ik doe niet meer rustig! Ik ben echt helemaal kláár met machteloos zijn en rustig zijn en afwachten! Ik wil actie en wel onmiddellijk! Ik ga niet meer rustig doen en dat zouden jullie ook niet meer moeten doen, verdomme!'

Na die woorden viel ze stil, staarde ze met een versnelde ademhaling haar ouders aan, wetende wat ze nu veroorzaakt had. Maar dit was nodig geweest; ze had haar gedachten er echt uit moeten roepen en dat was haar nu eens eindelijk gelukt. En misschien had ze nu iets wakker gemaakt bij haar broers en zussen, misschien – heel misschien – zou er nu inderdaad iets gaan veranderen.

'Dit gesprek kunnen we momenteel niet meer voortzetten,' zei de Koning. 'Ik wil dat je naar je kamer gaat.'

Graag! had Isadora willen schreeuwen, maar dat hield ze in en ze beende de kleine zaal uit, haar vier familieleden in grote verbijstering achterlatend. Nooit reageerde ze op zo'n manier op haar ouders – altijd was ze ongewoon stil en gehoorzaam, zo, zo bang voor dat negeren. Maar nu had ze haar gedachten eruit gegooid, wat nog nooit eerder was voorgekomen. En wellicht, waarschijnlijk, had ze hiermee iets veel ergers veroorzaakt dan de angst voor het spreken tijdens hun preek, maar hopelijk was het dat waard geweest. Hopelijk zou er iets veranderen.

Dat was het naïeve trekje dat Frederika altijd had gehad en dat nu bij Isadora de kop opstak. Maar ze kon niet ontkennen dat ze zowel kwaad als ontzettend trots op zichzelf was.

Naarmate ze vorderde, ging haar pas trager, onregelmatiger. De paniek viel haar aan, liet haar hoofdhuid en nek tintelen, gooide de stem die nog enigszins rationeel kon spreken weg en versnelde haar ademhaling tot een ongezond niveau. Een licht gevoel, een mist omhulde haar razende gedachten. Ze voelde zich verschrikkelijk ineens; de realisatie drong binnen.

Maar desondanks bleef ze doorlopen, de gangen door. Om haar lichaam wat rust te bieden, begon ze de schilderijen waar ze langsliep te bestuderen, sprak ze de namen van de mensen die erop afgebeeld waren fluisterend voor zich uit in de gangen. Voormalige Koningen en Koninginnen van Erzanovi, andere leden van de Koninklijke familie, belangrijke Adviseurs, burgers die grootse heldendaden hadden begaan. In de tijd dat deze schilderijen waren gemaakt, was de Novische Wereld nog zo... anders. Isadora voelde zich er meteen verdrietig, melancholisch door en ze verlangde ineens terug naar de tijd waarin haar enige zorgen haar lessen en de toorn van haar ouders waren geweest... niet een uithuwelijking, niet de nachtmerries, aanvallen, rellen, het leven van haar beste vriendin en de vele haat jegens haar eigen familie – niet haar eigen welzijn, haar eigen leven. De toorn van haar ouders was al genoeg geweest vóórdat dit alles had plaatsgevonden.