Red me van de plekken waar ik thuishoor

14.2/Briefje~

14

Briefje

Maar Isadora wist niet wat haar te wachten stond. Ze vreesde het ergste; de uithuwelijking zou vervroegd plaatsvinden om dat in ieder geval alvast achter de rug te hebben... desnoods zou ze met iemand anders moeten trouwen – want ze zou binnenkort hoe dan ook een partner moeten hebben om haar leven echt te kunnen beginnen, volgens de tradities. Ze wist eigenlijk niet of ze dit eigenlijk wel wilde horen na hetgeen haar overkomen was de dagen hiervoor – de dag hiervoor.

'Ehm... ik heb van de Koning en Koningin gehoord dat de uithuwelijking tijdelijk is afgezegd, schoonheid,' viel Nandor plots met de deur in huis. 'Dus het zal niet meer over een paar maanden plaatsvinden. De datum is momenteel nog onbekend – ik weet niet óf het nog wel doorgaat, eigenlijk. Maar goed, dat heb ik van hen gehoord en ik vond dat jij het zo snel mogelijk te horen moest krijgen.'

Isadora knipperde een paar keer met haar ogen en zei niet direct iets tegen hem. 'O... dat had ik niet aan zien komen.' Ze had zich er zó erg op ingesteld dat ze de rest van haar leven met deze jongen zou moeten spenderen, maar nu wist ze niet eens zeker of dat nog wel zou gaan gebeuren. 'Wanneer hebben ze je dat verteld?'

'Gisteren, toen jij nog buiten bewustzijn was. Ze zijn een paar keer hier geweest, schoonheid, ze hebben mij tijdens een van de keren verteld dat de uithuwelijking uitgesteld zal worden voor onbepaalde tijd. Meer zeiden ze niet echt. Alleen dat ze dit vanwege de toestand in het land en alles rondom jou hebben besloten.'

Haar ouders waren hier geweest, bij haar... ze hadden zich dus wél bekommerd om haar gezondheid. Of was het alleen om Nandor te kunnen treffen, die hier toevallig ook was, om hem het nieuws te kunnen vertellen? Of om de anderen bij haar weg te sturen? Of om te kunnen vragen wanneer hun dochter weer mocht vertrekken om verder te gaan met haar werk en lessen? Dat waren allemaal mogelijkheden.

'Dus... dus mijn ouders zijn hier geweest?'

'Eh... ja, inderdaad,' zei Nandor, met een enigszins verraste uitdrukking op zijn gezicht. 'Verbaast je dat?'

Ze haalde haar schouders op en was enkele tellen stil. 'Wat vind je ervan dat we nu mogelijk niet gaan... trouwen?'

'O, dus je leidt me af door een andere vraag te stellen? Slim, zou ik ook doen, schoonheid.'

'O, dus je leidt me af door een opmerking te maken?' kaatste Isadora terug, en ze glimlachte voorzichtig. Ze glimlachte echt, en nog wel door Hertogszoon Nandor van Pitazstrafa, die hoog boven aan haar lijst met "vervelende personen" stond.

Nandor liet een luide lach schallen door de zaal, en een paar verpleegkundigen keken op om de situatie in de gaten te houden. 'Oké, die zit,' zei hij. Hij keek even naar zijn schoenen en toen weer naar de Prinses, met een vervagende grijns. 'Ja, om eerlijk te zijn... vind ik het ergens wel jammer, schoonheid. Maar aan de andere kant... toch ook weer niet?'

Isadora's wangen kleurden rood. Was dit een bekentenis of een opmerking uit vleierij? Bij Nandor kon ze dat onderscheid nooit maken. Maar... in beide gevallen was deze opmerking iets positiefs, toch?

'Ik... ik denk dat alles wat ik nu wil gaan zeggen beledigend zal klinken, dus...'

'...dus houd je je mond als de keurige Prinses die je bent, is het niet?' Nandor keek haar met een grijns aan. 'Het is in orde, hoor, schoonheid. Ik begrijp je wel.'

Isadora bloosde nog dieper.

'Wil je nog iemand spreken of...?' Hij wees met zijn duim naar de deur, ten teken dat hij diegene voor haar zou halen als ze dat wilde.