Red me van de plekken waar ik thuishoor

6.4/Aanval~

6

Aanval

Ze voelde zich stijf toen ze de koets uit klom. De zenuwen in haar buik vlogen op toen ze zag dat ze slechts vijf meter naar de ingang moesten lopen en dan binnen zouden zijn. Ze wist dat de angst altijd kwam opzetten als ze op het punt stond iets te doen wat mensen betrof, maar ook was ze zich er gelukkig van bewust dat die angst vaak nergens voor nodig was. Ze probeerde zichzelf keer op keer daaraan te herinneren.

Haar zus Frederika kwam naast haar staan. Valerian stond een paar meter verderop en glimlachte kleintjes naar Isadora. Hij en Frederika waren allebei enigszins op de hoogte van haar angst voor negeren. Zij wist op haar beurt enigszins af van de angst voor falen en oordelen – respectievelijk gezien. Zij zouden bij haar blijven de hele tijd en zij zou bij hen blijven. Er was een kans dat Isadora niet eens iets hoefde te zeggen en gewoon kon luisteren naar de eindeloze formele praatjes, om zich vervolgens te moeten vermaken met haar broers en zussen en de Prinsen en Prinsessen van Torbanovi. Dat viel te overleven.

De Koning en Koningin werden beleefd begroet door enkele lakeien, die op drie meter afstand van hen bleven staan – zoals gewoonlijk als het om Torbanovische en Erzanovische mensen tezamen ging. Ze moesten de smerige maar zeldzame plantenblaadjes nog innemen immers.

Dat gebeurde dan ook niet lang daarna. Om een zo lang mogelijke werking te stimuleren werden de kruiden pas op het allerlaatst mogelijke moment ingenomen. Isadora had het kruid al zo lang niet meer ingenomen, dat ze was vergeten hoe smerig ze dit spul werkelijk vond. De blaadjes waren taai en moeilijk kleiner te bijten met kiezen, maar als dat was gelukt, kwam er een sterke, bittere smaak vrij. Verder proefde ze helemaal niets – alleen, voor zover dat kon, droogte. Met moeite slikten zij en haar broers, zussen en ouders het goedje door – de jongere leden onder hen lieten iets duidelijker zien hoe smerig ze het vonden dan de oudere. Over een paar minuten zou het diens werk gaan doen. Liever de bitterheid dan de pijn, echter.

Een rilling liep over Isadora's lichaam. Ze kon niet uitmaken of die door de aanval zonet, de zenuwen voor de bijeenkomst of de smerigheid van de plantenblaadjes kwam. De tijd om erover te kunnen piekeren kreeg ze niet, want met de handgebaren van de lakeien werd duidelijk gemaakt dat de Koninklijke familie zich naar binnen mocht begeven.

De twee gigantische paleisdeuren werden opengedaan en een lange gang openbaarde zich aan hen. In hun eigen paleis kwamen de hal en de trappen aan weerszijden direct de gasten tegemoet – hier moest een gang afgelegd worden voordat men eindelijk bij het échte werk van het paleis kon komen.

'Koningin Alexandria en Koning Justinianus,' zei een diepe, formele stem tegen de Koning en Koningin. In Torbanovi werd altijd de vrouwelijke vorm vóór de mannelijke genoemd. Een ander voorbeeld van een miniem verschil tussen de landen.

'Koning Lazaro, Koningin Isolde,' zeiden Isadora's ouders op bijna hetzelfde moment.

De leiders van Torbanovi stonden een paar meter verderop in de gang, die niet bepaald verlicht was, waardoor schaduwen over hun gezichten vielen. Een goed en net welkomstmoment was dit niet, maar daarvoor nodigde hun gang ook niet uit. De Torbanovische gemeenschap was minder verwelkomend, had Isadora gaande jaren tot haar verbazing geleerd en gemerkt. Ze was de mindere vriendelijkheid die hier speelde niet gewend.

Alle negen leden van het Erzanovische Koningshuis én diens wachters en lakeien kwamen de door toortsen verlichte gang in, waarna de deuren weer gesloten werden en de enige lichtbron nog de kleine vlammen was. Dat schiep een enigszins grauwe sfeer. Dat paste echter misschien goed bij de onderwerpen die straks besproken moesten worden.

Jirina kwam vanzelfsprekend naast Isadora lopen. Ze was wat vermoeid geraakt door de aanval zonet – waarover de Koningen en Koninginnen ondertussen een gesprek begonnen – en haar lach kwam niet helemaal gemeend over toen ze van opzij naar Isadora glimlachte. "Het gaat je wel lukken," vormde ze met haar lippen.