Red me van de plekken waar ik thuishoor

1.4/Prinses~

1

Prinses

De deuren van de zaal werden opengedaan, een ruimte vol mensen die bij de muren stonden of zaten kwam hen tegemoet en een pad dat een bocht maakte langs de toeschouwers, langs de verhoging met daarop de Koninklijke familie, tot aan het ruime midden van de zaal strekte zich voor hen uit. De eerste vier meiden schreden naar binnen, tussen alle mensen door, in de speciale pas die daarvoor bedoeld was. Precies zes tellen later volgden de vier meisjes achter de eerste – een handeling die herhaald werd totdat Frederika en Isadora, als laatsten, aan de beurt waren.

Altijd, vlak voor een dans, dwong Isadora zichzelf een vlugge blik op de zaal te werpen – het was immers toch niet toegestaan om de toeschouwers zelf aan te kijken; dat hoorde niet, volgens de etiquette die ieder Koninklijk familielid hoorde te volgen. Ze móést altijd even rondkijken, de omgeving in zich opnemen, om zichzelf eraan te herinneren dat ze hier was, in haar eigen huis – voor zover dit gebouw kon voldoen aan die definitie – met haar dansgenoten en de muziek waar ze zo van hield. Er was geen reden tot paniek.

De schilderijen aan de muren, geschilderd met producten uit de natuur. De twee kroonluchters aan het plafond, doodstil en groots daar wakend over iedereen. De kleine verhoging naast de twee deuren waar ze zojuist doorheen was gekomen, waar haar ouders en vijf broers en zussen hadden plaatsgenomen, uitkijkend op iedereen. Het tamelijk grote orkest bij de rand van een van de muren, met alle toeschouwers rondom. Verder dan dat kon ze niet kijken.

Ze nam haar plaats in en zuchtte iets dieper dan gewoonlijk, hopend dat het niet opviel. Het was goed. Ze kon dit. Ze werd gezien nu.

Eerst een voorzichtige melodie – ze kon de tonen met gemak meeneuriën, al deed ze dat niet. Bij een rustig stuk hoorde ook rustige bewegingen, en af en toe een draai of sprong, als belofte voor een later deel van het optreden. Toen Isadora eenmaal aan het dansen was en de muziek goed en wel begonnen was, gleed de spanning en prestatiedruk langzaam met elke beweging een beetje meer van haar af. Haar draaiingen werden losser, haar armen en benen oefenden de passen gemakkelijker uit en haar sprongen groeiden in zekerheid en hoogte. Ze kreeg zelfs een voorzichtige glimlach op haar gezicht toen ze twee minuten in het optreden waren.

Het publiek keek en luisterde ademloos naar de meiden die door de zaal dwaalden. Verslaggevers krabbelden woorden neer op een paar perkamenten die ze met zich meegebracht hadden. Isadora's familie genoot op subtiele wijze van de prestaties van hun dochters en zussen – zelfs de Prins die bestempeld werd als "de stoerste, de meest puberale", de vijftienjarige Prins Jeremias had zijn nogal chagrijnige frons wegens alwéér een gelegenheid ingeruild voor een blij verraste blik in zijn ogen wegens zijn oudere zussen.

Iedereen was zo doodstil geworden vanaf het moment dat de danseressen de zaal hadden betreden en betoverd, dat Isadora's schrik luid en duidelijk te horen moest zijn – daar was ze haast van overtuigd. Isadora's glimlach en ledematen kregen daarbij een fikse hapering te verduren.

Toen ze op een plaats tegenover haar oude ging staan in de open plek van de zaal en zicht kreeg op het andere deel van het publiek, ontdekte ze toeschouwers die bij binnenkomst en bij haar ritualistische blik door de ruimte aan het oog onttrokken waren voor haar.

Ineens kon ze zich herinneren voor wie het diner dat hierna zou volgen in werkelijkheid bedoeld was. Voor de Hertog van Pitazstrafa, die, zo werd gezegd, goede connecties zou hebben met de Piraten op de Sipcerze Zee, samen met zijn dochter en zoon. Zijn zoon – die klojo, die klootzak. Ferdulle.

Vlug knipperde ze met haar ogen toen ze zich realiseerde dat de zoon, Nandor, veelbetekenend naar haar grijnsde. Ze moest ontwaken uit haar gepieker, ze moest zich concentreren. Haar passen lijden hieronder.