Red me van de plekken waar ik thuishoor

3.2/Schoonheid~

3

Schoonheid

'Nee, laat maar zitten. Vergeleken met wat jij moet meemaken stelt het echt geen zier voor.'

'Hoe váák heb ik onderhand al gezegd dat jij je níét met mij moet vergelijken? Dat is gewoon niet mogelijk, Ina. Je moet je sowieso met niemand vergelijken. En nu graag voor de draad ermee, ik wil het weten nog vóórdat ik straks naar een afspraak moet vertrekken.'

'Oké, oké... Maar het stelt echt niet zo veel voor, dan weet je dat alvast, ja?'

Isadora trok één wenkbrauw op, heel hoog.

'Ik ontkom maar niet aan die blikken van jou, Godinnen nog aan toe,' mompelde Jirina lachend, en ze schoof haar handen in haar haren, zette haar ellebogen met een doffe klap op het blad van de tafel en schoof eroverheen. 'Ik... voelde me... angstig, toen jij daar in het midden van die zaal stond en vooral toen je... toen jijzelf je zo angstig leek te voelen. Het was best... spannend voor me, of zo – wauw, ik haat dat woord – om... er op zulke momenten voor je te moeten zijn, je te beschermen. Maar ja, dat dus. Ik heb er een beetje last van deze dagen, maar verder is er dus helemaal niets met me aan de hand.'

'Ferdulle, hoe kon ik dat over het hoofd gezien hebben!' riep Isadora uit, en ze sprong op, liep om het kookeiland heen en sloeg haar armen om de schouders van haar beste vriendin, die lachend haar handen op Isadora's bovenarm legde.

'Het stelt niet zo veel voohoor! Daar waarschuwde ik je toch al voor!' verdedigde Jirina zichzelf.

'Zoiets wil ik helemaal niet horen – het stelt wél veel voor, dat weet jij ook. Je gevoelens mogen er zijn. Dus je moet je niet schamen of wegcijferen.'

Jirina bleef even stil. Precies twee tellen later stond ze ook op en sloeg ze haar armen stevig om Isadora heen.

Isadora glimlachte en voelde langzaam de angstige gevoelens van zonet uit haar lichaam glijden toen de meiden elkaar enkele minuten lang vasthielden.

Dit was wat ze nodig hadden. Iemand die bereid was om te luisteren – of de ander haar begreep of niet. Iemand die bereid was om even een knuffel te verlenen.

'Als ik die kloteangst toch niet had...' fluisterde Jirina toen, en haar stem was dikker dan normaal, maar na een keer geslikt te hebben had ze dat weer gecorrigeerd, 'was het me misschien om gelukt naar je toe te komen en te helpen. Nu stond ik daar, als de sukkel die ik ben, en iedereen keek toe hoe ik verzonken raakte in mijn eigen angst.' Een van de diepste zuchten van deze dagen vloog zo van haar lippen de stille ruimte in.

'Een angst overwinnen heeft heel veel tijd nodig,' fluisterde Isadora terug. 'Je moet lief zijn voor jezelf in het proces, maar ook daarbuiten.' Ze besefte dat dat ook voor haarzelf gold... en besefte vervolgens ook dat die raad opvolgen makkelijker gezegd was dan gedaan.

De meiden lieten elkaar weer los en keken elkaar glimlachend aan, allebei hun tranen weggeslikt nog voor die zichtbaar konden worden.

'Skýle, ik moet al naar die afspraak,' vloekte Isadora vervolgens, een blik werpend op de simpele klok aan de muur.

'Wat houdt die in?' vroeg Jirina uit pure nieuwsgierigheid én wellicht uit kans op een luchtiger onderwerp.

'Dat weet ik niet. Vader en moeder zeiden dat ik om kwart over elf precies in de vergaderruimte boven moest zijn en ik die tijd dus vrij moest houden. Vandaar dat ik nu even vrij had om met jou te kunnen praten.'

Jirina knikte. 'Dan zou ik nu gaan, inderdaad. We willen geen mot met de Koning en Koningin. Succes. Ik hoop dat ze je heel laten deze keer.'

Isadora lachte naar haar. 'Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten, maar jij wel, zo te horen.'