Red me van de plekken waar ik thuishoor

11.1/Doorns~

Hoofdstuk

11

Doorns

Ook de avondroutine – die plaatsvond in dezelfde kamer als waar Frederika en Isadora gehuild hadden, wat ze deze keer wellicht weer zouden doen – verliep niet soepel. De gehele dag verliep niet soepel.

De meiden maakten zich zo snel mogelijk klaar voor bed om zo snel mogelijk te kunnen slapen en dus zo snel mogelijk terug te kunnen gaan naar huis om de zoektocht naar de persoonlijke wachters en verzorgers voort te zetten. Ze hadden min of meer afgesproken thuis sowieso deel te nemen aan het onderzoek en de zoektocht – of hun ouders en de hoge ambtenaren daarmee instemden of niet.

De zussen wisselden slechts een welterusten met elkaar, geen enkel woord daarbuiten, en toen ze in bed lagen, bleken hun gedachten nog veel meer energie te hebben dan hun lichaam. Het eerste uur dat verstreek, kon niemand in het paleis de slaap vatten. Isadora kon zichzelf met geen mogelijkheid weerhouden van het nadenken over alle scenario's die Jirina op dit moment konden overkomen. Die gedachten liepen zelfs zo uit de hand, dat een misselijk gevoel naar haar keel sloop, maar tegelijkertijd kon ze niet stoppen met nadenken over die akelige beelden. Ze was een tijdlang klaarwakker.

Toen Frederika en Isadora uiteindelijk toch in slaap gevallen waren, en de meest vreemde dromen meemaakten, werd er op de deur geklopt. Eerst zacht en aarzelend – maar toen niemand antwoordde, volgde een luidere, langere klop.

'Frederika, Isadora – word wakker,' fluister-schreeuwde een stem.

Isadora moest van heel ver komen en fronste toen ze merkte dat het geluid niet uit haar nare droom kwam. Ze moest even beseffen waar ze zich bevond op dit moment. De eerste reactie die vervolgens opkwam, was opluchting omdat het geklop haar uit een dreigende nachtmerrie had gehaald, maar toen besefte ze wat het doel van een klop ook alweer was.

'Free,' fluisterde ze, behoorlijk hard door de ruimte. 'Word eens wakker.'

Ook Frederika fronste diep en ze kwam op haar ellebogen overeind, haar haren in de war, wierp een blik op de deur en toen op haar zus. Zij moest zich ook realiseren dat ze in het hier en nu was en niet in haar dromen, dat ze veilig was.

'Valerian?' probeerde Isadora, kijkend naar de donkere deur van de kamer.

'Ja, ik ben het,' zei haar broer aan de andere kant. 'Mag ik heel even binnenkomen? Het is... nou ja, dat doet er niet toe. Ik moet jullie even spreken.'

'Eh... ja,' antwoordde ze. Ze keek Frederika aan. "Misschien heeft hij nieuws?" vormde ze met haar lippen. Haar zus haalde haar schouders op, maar haar gezicht werd met de seconde iets wakkerder en hoopvoller.

Valerian kwam binnen, tot hun verbazing gekleed in een net pak, in een donkerbruine kleur deze keer, en sloot de deur zo snel alweer achter zich, dat Isadora de gang niet kon zien – alsof dat zijn doel was. 'Eh... goede...nacht – ik weet het, dit is nogal vreemd,' begroette Valerian zijn zussen, die nu met de seconde verwarder werden. 'Maar ik moet iets van jullie vragen waarvoor ik even jullie concentratie nodig heb, dus... zijn jullie enigszins wakker?'

'Voor de draad ermee. Waarom kom je om...' – Isadora keek naar de klok – 'ruim twee uren na het middernachtsuur naar ons toe?' Een frons ontstond alweer tussen haar wenkbrauwen.

'Dat heeft een reden. We gaan op zoek naar de persoonlijke wachters en verzorgers die vermist worden.' Hij ging op één knie zitten in de buurt van het bed van Isadora en wisselde zijn blik af tussen zijn zussen.

'Wát?' zei Frederika, en nu ging ze zitten, staarde ze Valerian ononderbroken aan. 'Hoe bedoel je?'

'We willen naar hen op zoek gaan, nu, op dit moment. We hebben lang genoeg gewacht en elke seconde die tikt, telt. En ik wilde jullie vragen of jullie met ons mee willen gaan. Dat hoeft niet als je dit niet wil of niet durft, maar ik wilde niet dat jullie hiervan buitengesloten werden – ik moest het jullie vragen, want het is een... kans.'