Red me van de plekken waar ik thuishoor

17.2/Keerpunt~

17

Keerpunt

De laatste paar keren dat ze gestommel op de gangen had gehoord, midden in de nacht, was dat niet goed afgelopen. De laatste keer was haar eigen beste vriendin ontvoerd en sindsdien was de situatie in het land alleen maar verergerd... Wat was er deze keer aan de hand? Wilde ze dat eigenlijk nog wel weten? Moest ze niet gewoon weer proberen te gaan slapen en deze geluiden... negeren?

Nee, ze wist zelf ook wel dat ze daar helemaal niet meer toe in staat was. Zeker niet na de laatste keren, zeker niet vanwege haar nieuwsgierigheid – én angst.

Weer klonken de doelgerichte voetstappen van wachters op de gangen, maar ook de gehaaste van wie vermoedelijk enkele bedienden waren. Fluisterend overleg bereikte met moeite haar oren. Ze reikte iets naar voren, alsof ze daardoor de conversatie beter kon horen, maar nog steeds viel er niets verstaanbaars uit op te maken door de afstand die tussen hen in zat.

Toen schoot haar iets te binnen. Frederika's verjaardag was vandaag. Natuurlijk, dát was wat er aan de hand was; de laatste voorbereidingen moesten nog worden gedaan. Ze was af en toe een behoorlijke sukkel en angsthaas. Met een zucht ging ze weer onder de heerlijk warme dekens liggen en hield ze zich vast aan de gedachte dat de verjaardag van haar zus de verklaring moest zijn. Er kon onmogelijk wéér een aanval zijn gepleegd.

Isadora was bijna weer in slaap gevallen, bevond zich alweer ver weg in de roes naar dromenland, totdat een stem iets tegen iemand op de gang siste, nog net fluisterend. 'Haal de Koning en Koningin!'

Direct werd de Prinses uit haar bijna-slaap getrokken, wat een behoorlijk onprettig gevoel gaf, maar direct was ze ook écht wakker. Haar ouders werden meestal niet gehaald midden in de nacht, ook niet als een van hun kinderen jarig was. Dan moest er iets finaal fout zijn gegaan met het ophangen van de kleurige hangers in de gangen van het paleis – wílde men de Koning en Koningin wekken. O, Goden en Godinnen, wat was dit toch weer?

Nu ze ervan overtuigd was dat er dus wél iets aan de hand was, ging ze opnieuw rechtop zitten en spitste ze haar oren zo goed mogelijk. Haar ademhalingen gingen oppervlakkig maar geruisloos terwijl ze ieder geluid dat in staat was haar oren te bereiken probeerde juist op te pikken.

De Koning en Koningin herkende ze onmiddellijk, aan de schoenen die op de harde vloer klikten – schoenen met kleine hakjes bij de hiel, die altijd datzelfde tikkende geluid gaven, wat ze inmiddels uit duizenden eruit zou kunnen halen. Ze praatten met enkele bedienden en begaven zich behoorlijk snel voort door de gangen. Isadora's nieuwsgierigheid werd kwaad op het feit dat ze steeds maar niets te weten kwam, maar de angst deed dat net zo goed na.

Even later waren de gangen weer stil en staarde Isadora voor zich uit, het halfduister in. Ze wist absoluut niet wat ze van de situatie moest denken, maar enkel de ergste gedachten kwamen in haar op.

Ze had dit al zien aankomen en wilde zichzelf al stoppen nog voordat ze het kon doen, maar tóch sloeg ze haar dekens naar achteren en zwaaide ze haar voeten over de rand van het bed. De toorn van haar ouders riskeerde ze hiermee wederom, maar die gedachte negeerde ze uit alle macht – hoe ironisch dat ook mocht klinken.

Het was heus niet háár schuld dat de kamers van de Prinsen en Prinsessen naast een van de hoofdgangen waren geplaatst, die vele belangrijke gangen met elkaar verbond. Hierdoor had Isadora altijd alles wat er gebeurde onmiddellijk in de gaten. De wachters moesten dat maar begrijpen. Ja, dat zouden ze heus doen – ze hadden immers geen andere keus. Haar ouders niet, maar... dan zouden ze dat maar eens moeten leren. Niet altijd alles ging om hén.

Ze overtuigde zichzelf van het goede van een idee dat alleen maar slecht was.

Maar toen ze haar deur opende en de gang in gluurde, zag ze direct dat ze niet de enige was die op dit idee gekomen was én dat zich minder wachters dan normaal in de gang bevonden.