Red me van de plekken waar ik thuishoor

7.3/Haatdragend~

7

Haatdragend

Toen keek ze de ruimte in... Ze had een waas voor haar ogen, haar gedachten gekregen toen ze ruziede met Lazlo, maar nu kon ze langzaamaan weer helder nadenken – en rondkijken; iedereen had geluisterd naar hun heftige woordenwisseling. O, ferdulle, skýle, dostarr, lonètcesti en alle andere vloekwoorden die ze kon bedenken... dit was echt heel dom geweest.

Valerian en Frederika staarden haar aan, konden maar niet geloven dat hun jongere zus zonet over iets anders had gepraat dan oppervlakkige zaken. Isadora wist dat ze hierover niets tegen hun ouders zouden vertellen, maar ze vond het geen fijn idee dat haar broers en zussen hiervan getuige waren geweest, dat íémand ervan getuige was geweest. Haar wangen kleurden onmiddellijk nog een paar tinten roder.

Normaal zou ze nóóit haar stem hebben verheven, maar nu ze zonder de Koning en Koningin in één ruimte met Lazlo was geweest... ze had zich zó laten meeslepen door haar irritaties, emoties en woede dat ze gewoon werkelijk uitgevallen was tegen Lazlo... Als haar ouders hierachter kwamen... Ze vreesde voor de nabije toekomst, nog meer dan eerst.

En als kers op de taart was de Torbanovische familie net zo goed toeschouwers geweest van dit fiasco als haar eigen familie. Verdomme, ze was écht roekeloos geweest – een van de vele dingen die Prinsessen níét hoorden te zijn.

Op dat moment trok er iemand zacht aan haar bovenarm. Ze schrok ervan, bang dat het haar ouders zouden zijn die op een of andere manier al op de hoogte gebracht waren van deze ellende, maar Jirina stond bij haar. Met haar hazelkleurige ogen, die zich vergrootten, seinde ze dat ze naar buiten moesten gaan en vooral níét hier moesten blijven staan. Isadora volgde haar beduusd terwijl ze de deur openmaakte en de Prinses erdoor liet gaan.

Isadora kon het niet laten om even een blik door de gang te laten gaan, kijkend of Lazlo er nog ergens rondhing. Niemand, op de wachters na, bevond zich hier. Masato, de persoonlijke wachter en verzorger van Lazlo was achter hem aangegaan, een paar seconden na hem. Wat een toestand... beide persoonlijke wachters en verzorgers hadden moeten ingrijpen... Wat haatte ze dit.

Jirina trok haar mee naar een gang die haaks grensde aan de huidige en staarde Isadora eerst drie volle seconden aan voordat ze iets zei. 'Eh... wat was dát?' Ze knipperde met haar ogen en ook al had Isadora irritatie verwacht vanwege haar gedrag, toch vond ze alleen maar nieuwsgierigheid en medeleven in haar blik terug.

Isadora wendde al vrij snel haar blik af van haar indringende ogen en frunnikte aan haar jurk. 'Ik weet het niet...' prevelde ze. 'Ik weet niet wat me bezielde. Wat óns bezielde.'

'Het leek alsof jullie nogal wat opgekropte woede voor elkaar bewaarden.'

Isadora dacht na over die woorden en haalde vervolgens haar schouders op. 'Nu je dat zegt... Misschien nodigde deze situatie zich uit voor een ruzie. Misschien was de opgekropte woede niet eens voor elkaar bedoeld...'

'Hmm... of je wil hiermee graag de waarheid verbloemen of je hebt een punt.'

'Jirina! Ik wil de waarheid niet verbloemen! Jij weet net als ik heel goed dat dit níét hoort en dat ik... dat ik me hier niet goed over voel.' Er zat een kleine trilling, een kleine aarzeling in haar stem bij die laatste woorden. Ze sprak de kwetsbare waarheid.

'Dat weet ik – dat weet ik... Sorry. Het verbaasde me gewoon nogal wat jullie zonet lieten zien. Stiekem zag ik het aankomen, maar ik verwachtte niet dat jullie – als twee brave Koninklijke leden die jullie zijn – ook echt dóór zouden zetten. Ik heb jou nog niet vaak zien ruziën, in de tijd dat ik jou ken.'

'Het was ook niet mijn intentie om door te zetten, maar hij... Hij lokt dit soort gedrag gewoon bij mij uit, of zoiets. Hij zorgt er gewoon voor dat ik wil gillen, hij haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan af en toe.'

Jirina snoof zonder een echte lach. 'Jullie hebben nog nooit een gesprek gevoerd zonder elkaar te willen vermoorden of op z'n minst iets aan te willen doen, of wel?'

Isadora schudde haar hoofd en begon zacht te lachen. 'Nee, dat is ons nog nooit gelukt. En ik dacht nog wel dat we er deze keer wél in zouden slagen.' Ze keek weer omhoog naar haar vriendin en de diepste zucht van de afgelopen uur vond diens uitweg. 'O, wat heb ik nou toch weer gedaan? Als mijn ouders hierachter komen...'

'Zeg, het einde van de wereld nadert hierdoor niet sneller, of zo, hoor,' mompelde Jirina, en ze gaf Isadora een zacht duwtje tegen haar schouder. 'Ruziemaken is menselijk. Je moet jezelf niet té hard straffen voor wat je net gedaan hebt. Soms lopen de situaties nou eenmaal zo.'

Isadora knikte stilletjes en keek weer naar beneden. 'Je hebt een punt.'

'Dat weet ik.'

'Ik denk dat ík nu óók degene ben die haar excuses moet aanbieden... Verdomme, daar heb ik helemaal geen zin in.'

Jirina haalde haar schouders op. 'Het hoeft niet per se. Als je er geen zin in hebt... hij verdient het toch niet echt.'

'Ina, heb je eigenlijk door wat je nu zegt?' Isadora lachte op ongelovige toon. 'Jouw eigen mening weegt in dit gesprek íéts zwaarder dan je rationele denkvermogen, krijg ik het idee.'

Ze grijnsde. 'Sorry, het is gewoon... deze ruzie is niet het einde van de wereld én... hij boeit me gewoon niet zo. Hij is nogal een sukkel als je het mij vraagt. Hij kijkt áltijd chagrijnig en heeft volgens mij nooit geleerd wat lachen is. Dat soort types boeien me simpelweg niet zo.'

'Ik zei het toch; je eigen mening. Maar je hebt wel een punt.'

'Dat weet ik,' zei Jirina weer, maar deze keer klonk een grijns in haar stem door, en toen Isadora naar haar opkeek, werd dat vermoeden bevestigd.

'Dank je,' mompelde ze.

'Waarvoor?'

'Gewoon. Voor je... zeer aanwezige mening. Het helpt, op een vreemde manier.'

De meiden bleven nog even samen op de gang staan praten, maar gingen vervolgens weer terug naar binnen, wat Isadora zo lang mogelijk had uitgesteld. Gelukkig waren de families weer in gesprek met elkaar geraakt, maar toch keken ze Isadora met een bepaalde blik aan – ook Valerian, Frederika, Ellenora en Jeremias. Isadora haalde diep adem, zette haar nagels hard in haar handpalmen en verontschuldigde zich toen tegenover alle mensen die deel uitmaakten van de groep van de oudsten, zoals haar geleerd was. Jirina ving niet veel later met een bewonderd knikje haar blik, een paar meter bij haar vandaan, maar in haar ogen was ook een spoortje van irritatie jegens alle Koninklijke leden af te lezen. Ja, Jirina had dit waarschijnlijk op een heel andere manier aangepakt, maar Isadora bleef altijd een Prinses in hart en nieren.

Lazlo keerde het kleine deel van de middag dat nog volgde niet meer terug naar de kamer waar de Prinsen en Prinsessen zich tot irritatie en verveling toe nog altijd moesten bevinden. Dat gaf geen goed signaal af tegenover de anderen. Ook Masato liet niet meer van zich horen en verbleef al die tijd bij Lazlo, die deze ruzie zwaarder opvatte dan Isadora. Het kostte hemzelf en zijn trouwe persoonlijke wachter veel energie om de angst en lichte paniek die hij hierdoor had opgelopen te verdrijven uit zijn lichaam en gedachten. Hij had de controle nog, overtuigde hij zichzelf ervan.

Isadora zelf zat ook nog urenlang met de ruzie opgesloten in haar gedachten, maar ervaarde die angst gelukkig minder heftig. Alleen was ze ontzettend bang dat haar ouders erachter zouden komen.

Beiden hadden in ieder geval last van hun discussie, wat in principe een goed teken was, en beiden wilden stiekem hun excuses aanbieden aan de ander, maar... dat was nu nóg moeilijker geworden dan voorheen, wat ze allebei niet voor mogelijk hadden gehouden.

De druk die ze nu gedwongen waren op hun schouders te dragen... was dat aan henzelf te wijten? Of aan het zijn van een Prins of Prinses? Of was dat de schuld van hun beider ouders?

Hadden ze dan uiteindelijk – hoe ironisch dat ook mocht klinken – tóch iets in gemeenschap met elkaar? Was de ruzie dan uiteindelijk tóch ergens goed voor geweest? Allebei waren ze slim, allebei konden ze het antwoord daarop wel raden.

En toch waren ze koppig, trots, beschaamd en haatdragend genoeg om dat nooit hardop toe te zullen geven.

Deel drie - hoofdstuk 7