Red me van de plekken waar ik thuishoor

20.1/Rust~

Hoofdstuk

20

Rust

Ze renden en renden en renden totdat hun lichaam zo luid en duidelijk schreeuwde dat ze moesten stoppen, dat ze gehoor gaven aan de signalen. Gelukkig was dat op een juist moment, want niet veel verderop lag een bunker, deze die het dichtst bij het paleis lag, ondanks dat ze al meters en meters van hun ooit zo veilige thuis waren verwijderd.

In de stromende, ijskoude regen – en hagel – stopten ze voor het luik, en de heuvel verderop die erbij hoorde. Ze schudden hun kleding zo snel mogelijk uit, die ze slechts minuten geleden nog hadden omgewisseld, van de regendruppels en renden de schuilkelder in, die ongeveer hetzelfde gebouwd en ingedeeld was als deze waarin de Erzanovische Prinsen en Prinsessen zich vanochtend nog hadden bevonden.

Een wachter van het paleis hield de wacht bij het luik om te kijken of de vijf andere Prinsen en Prinsessen, die zich nog niet in de buurt bevonden en nog ergens rondom het paleis waren, dat in de verte boven de bomen uitstak, eraan zouden komen, terwijl iedereen hoopte dat ze niet volledig de andere kant op zouden rennen.

Intussen, in de bunker, bleef Ilena maar 'Nee, nee, nee, nee, nee...' mompelen, achter elkaar, achter elkaar, net zolang totdat een wachter haar vast moest houden en haar tot bedaren moest brengen. Een andere wachter besloot terug te lopen naar het paleis om daar versterking te kunnen bieden en om te kijken of de persoonlijke wachters en verzorgers van de Koninklijke leden al in hun richting waren vertrokken, wat wel moest gebeuren voor ieders veiligheid.

Dat was dan ook niet lang daarna het geval. Isadora zat van top tot teen trillend in de bunker, van angst, de kou en van het beeld van Levinus – degene met wie ze een tijd terug nog had samengewerkt om de persoonlijke wachters terug te krijgen en degene die in het verleden zo veel ruzies gemaakt had met Valerian, degene die altijd iemand probeerde uit te dagen, die altijd wel in was voor een foute grap – die dood neerviel op de vloer.

Dood. Dat begrip was nog steeds niet te bevatten. Ze speelde het ene moment keer op keer af in haar hoofd, onophoudelijk, haast obsessief. Haar hersens martelden haar ermee. Terwijl ze de gebeurtenissen van net overdacht, kwamen enkele van hun persoonlijke wachters alvast naar de bunker toe, nadat hen ter ore gekomen was dat een deel van de Prinsen en Prinsessen zich al in een bunker buiten het paleis bevonden en die schuilplaats vooralsnog veilig en toegankelijk was.

De persoonlijke wachters en verzorgers renden naar de bunker toe, waarvan ze ongeveer wisten waar die zat, zeker toen de bewakende wachter het luik voor hen een stukje opendeed. Jirina, Phine, Masato, Alexej en een paar anderen liepen met snelle tred de trap af, uit de regen, in het licht van de toortsen die al aangestoken waren en naar hun Prinsen en Prinsessen die zich daar al bevonden.

'Jirina!' zei Isadora vol opluchting, en ze wilde opstaan, maar ze was zo moe plots, dat dat haar niet eens meer lukte. Ondanks dat strekte ze haar armen naar haar uit en Jirina knielde neer bij haar, waarbij enkele druppels op haar toch al natte kleding vielen.

'Ben je in orde?' vroeg ze als eerste. 'En de tweede vraag; is er soms iets gebeurd net tijdens de aanval? Prinses Ilena en Idéliën lijken behoorlijk van streek te zijn...' Jirina wierp een blik op de Prinsessen en keek toen weer naar haar vriendin.

'Eh, ja... Levinus is... neergeschoten...' fluisterde Isadora, en ze vermeed oogcontact. 'En ik ben in orde,' voegde ze toe.

'Meen je dat nou serieus?' zei Jirina met wijd opengesperde ogen. 'Bij alle Godinnen, deze oorlog mag wel weer ophouden nu, naar mijn mening. Wie zijn die aanvallers überhaupt? Wie is verdomme die groep telkens?' mompelde ze in zichzelf, terwijl ze Isadora's mantel op systematische manier van haar aanpakte en die uitschudde om de Prinses warmte te kunnen bezorgen in plaats van enkel meer kou.