Red me van de plekken waar ik thuishoor

14.4/Briefje~

14

Briefje

Enkele terloopse beschuldigingen waren nu tóch omhoog gekomen bij de wereldleiders en daarbij ook de spanning en angst waar ze zich continu in bevonden. Net zoals bij Isadora en Lazlo vonden zij op dit moment uit dat je eigen problemen en frustraties afreageren op degenen die je bondgenoot en vijand waren zeer bevrijdend kon werken. Zelfs kwam er af en toe een snauw aan te pas en dát trok de aandacht van de kinderen dan weer wél. Verder konden ze en wilden ze niet meer letten op de conversatie. Die was onderhand echt te frustrerend én te saai tegelijkertijd geworden.

Een nieuwe, andere functie van de notitieboekjes werd een paar minuten later ontdekt. Levinus legde de blaadjes op zijn schoot en scheurde zo zacht als mogelijk een hoekje af van de bovenste bladzijde. Hij pakte het potlood en schreef een vlugge boodschap op het stukje, waarna hij het over tafel naar zijn zus Ilena schoof. Die keek hem met een diepe frons aan, bestaande uit verbazing en lichte afkeuring, misschien zelfs ongeloof. Toch pakte ze het briefje op en las ze het - direct moest ze een zachte grinnik inhouden en sloeg ze haar hand voor haar mond. Nog altijd hadden de Koningen, Koninginnen en Adviseurs niets in de gaten, wat ze controleerde met een blik op hen.

Ze krabbelde iets terug en schoof het over tafel naar haar broer terug, die naar haar grijnsde toen hij het las. Nu waren er twee interessante, heimelijke activiteiten gaande over de tafel; tekenen en briefjes versturen. De meeste Prinsen en Prinsessen die zich hier bevonden, waren echter netjes opgevoed en wilden zich niet wagen aan dergelijke zaken; ze vonden dat ze moesten opletten en leren. Ze bleven luisteren naar wat de volwassenen te zeggen hadden, die niet eens meer door leken te hebben dat hun kinderen zich nog aan tafel bevonden, maar op een gegeven moment, toen er meerdere briefjes de tafel rond werden gestuurd en ze hun ogen daar wel op móésten richten, staakten ook zij hun pogingen.

Farahilde was gestopt met tekenen, sloeg de bladzijde om en schreef ook iets op het papier. Ze schoof het naar rechts, waar Isadora zat, en die las wat erop geschreven stond - eerst een vlugge blik werpend op haar ouders.

"Wat stiekem is dit, hè?" stond er.

Isadora moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten om het schattige berichtje, maar niet veel later kwam het instinct dat zei dat ze over haar zusje moest waken omhoog. Ze schreef terug: "Best wel, hè? Pas je wel op?"

"Alleen als jij dat ook doet - anders doe ik niet mee" kreeg ze terug, waarna Isadora breed naar haar zusje glimlachte.

Toen kwam een ander briefje over tafel geschoven, dat was dichtgevouwen en werd doorgegeven door enkele Prinsen en Prinsessen - het moest van de andere kant van de tafel komen. "Isadora" stond erop geschreven en diens hart begon te bonken toen ze de letters kon lezen die naar haar toe werden gestuurd, én een vermoeden kreeg over het handschrift. En inderdaad, bij haar bleef het kleine vierkantje dingetje liggen. Het was aan haar bedoeld. Maar het was toch niet van...?

Ze opende het briefje toch maar en wist op een of andere manier direct dat haar vermoedens over het handschrift juist waren, nog voordat ze de naam eronder had kunnen lezen. O, Goden en Godinnen... Vlug las ze de inhoud door, bestaande uit enkele regels.

"Isadora,

Ik wilde je nog bedanken voor het redden van mijn leven, die keer in de nacht.

Lazlo"

Onmiddellijk, zonder dat ze hen daarvoor toestemming had gegeven, zochten haar ogen die van Lazlo op. Hij keek haar met een intense blik aan, maar daarin was ook afwachting te zien en een... beetje spanning, wellicht?