Red me van de plekken waar ik thuishoor

1.3/Prinses~

1

Prinses

'Ina!' begroette Isadora haar verbaasd, terwijl ze een laatste blik wierp op de weglopende wachters, toen op haar vriendin afliep en haar in een stevige omhelzing trok.

'Isa!' zei Jirina op eenzelfde toon. Lachend knuffelde ze de Prinses terug. Toen ze over de schouder van haar vriendin een nieuwsgierig staflid in het oog kreeg, schudde ze haar hoofd. 'Ik bedoel; Uwe Hoogheid.' Voordat Isadora iets in de richting van "Jirina, schei toch eens uit met die benaming" kon zeggen, seinde ze met haar ogen in de richting van de stafleden die de bruine deuren aan het sluiten waren.

Isadora knikte begrijpend, maar kon haar beschaamde lach haast niet inhouden. De lakeien hadden zonet toch al gemerkt dat dit allesbehalve een formele begroeting was geweest. En daarbij kenden ze de persoonlijke wachter van Prinses Isadora wel, en Isadora zelf ook enigszins. Ze wisten dus dat die twee... tja, tamelijk goed overweg konden met elkaar, om het zacht uit te drukken.

'Moet jij je momenteel niet begeven naar de wachtruimte?' Jirina gaf het formele gedoe ook op.

'Jawel,' mompelde Isadora, en ze slaakte een bevende zucht, die Jirina niet ontging.

Die fronste haar wenkbrauwen. 'Ben je zenuwachtig?'

Isadora keek opzij en trok één mondhoek op. 'Een beetje... ik ben een beetje van slag vandaag, denk ik.'

'Nou, dat belooft dan een interessant optreden te worden, nietwaar?' Jirina trok Isadora vlug aan een arm mee zodat de stafleden niets zouden meekrijgen van dit moment en beet op haar knokkels om de lachstuip in haar borst te negeren. Maar tegelijkertijd was dit juist een poging om de sfeer af te houden van het dieptepunt dat die zou bereiken als ze ingingen op hun mentale status en problemen. Dat zorgde er wel voor dat de lachkriebel dimde.

'Dank je wel, dit is immers precies de reden dat wij elkaars beste vriendinnen zijn – ik heb altijd zó veel aan jou,' gromde Isadora, maar ze kon een lach niet inhouden en schudde haar hoofd.

Jirina lachte in halve opluchting met haar mee toen ze de kleine, donkere zaal bereikten, die de meiden als eersten mocht verwelkomen. Gelukkig waren ze nog op tijd, maar de anderen zouden wel snel moeten komen onderhand. Prinses Frederika zou echter hoogstwaarschijnlijk spoedig volgen, samen met haar eigen persoonlijke wachter en verzorger, want zij was – net als haar moeder – een vrouw van de tijd.

'We hebben een goede indruk op de bedienden gemaakt daarnet, niet?' Jirina keek naar de gesloten deur, alsof ze daar de bedienden nog kon zien en plukte afwezig aan de mouwen van haar zwarte wachtersuniform. Zwart was niet de kleur die de normale wachters hoorden te dragen, maar dat was wel de kleur waar Jirina als persoonlijk wachter voor had gekozen.

'Die bedienden zijn misschien stiekem jaloers op het feit dat wij informeel met elkaar durven te praten, dat wij het naar ons zin hebben. Denk je ook niet?' Isadora keek haar vriendin met een glimlach aan.

Nu haalde Jirina haar schouders op en ze wierp een blik op Isadora. Ze droeg haar welbekende grijns weer. 'Volgens mij vinden ze het hartstikke dom dat wij zo met elkaar praten daar.'

'Ze zouden het ook eens moeten proberen,' zei Isadora. 'Ik raad het hen aan.'

'En dan natuurlijk precies op dát moment gesnapt worden door de Koning en Koningin of een Raadgever en je baan bijna verliezen,' mompelde Jirina terwijl ze haar hoofd schudde, met een gespeelde blik die zei dat ze zogenaamd diep met dergelijke mensen meeleefden. 'Zoiets zou óns dus nooit gebeuren.'

Weer begonnen de meiden te lachen.

Isadora bewonderde het ijzeren zelfvertrouwen dat Jirina bezat, zoals ze wel vaker deed. Het maakte haar niet uit wat de mening van haar medewerkers inhield, ze hoefde die toch niet te horen. Isadora kon daar nog wat van leren – vooral omdat zij op een veel grotere schaal meningen op haar afkreeg. En aan Jirina wilde Isadora dan weer wél graag een voorbeeld nemen, en net als bij Frederika keek ze stiekem al jaren naar haar op.