Red me van de plekken waar ik thuishoor

4.1/Spanningen~

Hoofdstuk

4

Spanningen

In de dagen die volgden op het werkelijke diner stortte Isadora zich volledig op haar favoriete bezigheden; dansen en lezen – zo veel als ze kon. Het liefst had ze "rijden met Valo Déseres" aan die lijst toegevoegd, maar dat ging nu echt niet meer.

Isadora was moe en voelde zich ongemakkelijk na het diner en gedroeg zich een paar dagen lang nogal chagrijnig tegenover anderen in het paleis. Ze bleef almaar denken over hoe haar toekomstbeeld drastisch was veranderd ten opzichte van slechts twee weken geleden. En ze bleef zichzelf almaar martelen met doemscenario's over haar toekomst, die mogelijk niet eens meer zo onrealistisch waren, waarmee ze zichzelf nóg meer martelde.

Ze moest haar lessen blijven volgen – voor het Prinseszijn én voor het dansen, maar die lessen leken te verminderen in aantal per week – ze moest al kleine voorbereidingen doen voor haar eigen bruiloft; ze moest afspraken en gelegenheden bijwonen; ze moest beleefd, aardig, netjes doen, maar natuurlijk moest ze óók iedere minuut van elke dag door wachters of door Jirina bijgestaan worden. Ze mocht nergens meer alleen naartoe, ze mocht überhaupt steeds minder deze dagen.

Dus gebruikte ze alle vrije tijd die ze tot haar beschikking had voor haar tijdverdrijven, om maar even niet te hoeven denken aan alle zaken waar ze de hele tijd al aan moest denken.

En ze verloor zichzelf niet alleen vanwege haar eigen zaken in de dingen waar ze zo van hield – ze deed dit ook vanwege de huidige situatie in het land.

Erzanovi en Torbanovi raakten langzaamaan in puin, wegens elkaars toedoen.

Al vanaf het punt dat de volkeren ontstonden – na de Inslag van de Meteoriet op Aarde die ieder leven dat mogelijk had bestaan daarvoor (dat wist niemand écht zeker) had uitgeroeid en daarvoor een nieuwe wereld in de plaats had laten ontstaan, met twee landen – hadden ze moeite met elkaar, rivaliseerden ze, daagden ze elkaar uit en konden ze elkaar in slechte periodes absoluut niet uitstaan. De geschiedenis van de landen kende al een paar voorzichtige strijden, oorlogen, maar lang en bloederig waren ze gelukkig nooit. Maar op het moment dat er in de afgelopen twee eeuwen uit het niets een merkwaardige, nieuwe ontwikkeling was ontstaan, die de perioden van vrede nog erger op de proef stelde, was de relatie tussen Erzanovi en Torbanovi bergafwaarts gegaan – zeker de laatste paar weken.

Het was moeilijk om de burgers van beide landen in toom te houden als ze een degelijke reden koesterden om elkaar niet te mogen, als ze een geschiedenis deelden waarin meerdere fouten begaan waren, waarvan men de stichters of diens nakomelingen graag nog eens beschuldigde, én als het ene land een aanval pleegde, want dan kon het andere niet achterblijven.

De Koning en Koningin van Erzanovi en die van Torbanovi probeerden echter nog steeds hun landen in goede banen te leiden alsof er niets gaande was door zelf het goede voorbeeld te geven en door nog steeds met elkaar te praten en afspraken te maken. Het was lastig voor hen om hun burgers toe te spreken en goede moed in te praten en een goede leider te zijn terwijl de gehele situatie het tegendeel over de menigte uitschreeuwde en hen langzaam maar zeker aanzette tot meer geweld en meer haatdragende gevoelens.

De aanvallen liepen op, de laatste paar dagen. Even was het rustig geweest, even leek het erop dat de woede van beide landen weer zou gaan liggen – maar toen er gisteren opnieuw een aanval werd gedaan (gifpakketjes werden bezorgd), was het opnieuw oorlog als het aan de burgers lag.

En het gekke was... niemand wist precies wat de redenen waren achter de woede van de volkeren, niemand wist precies wat die boosheid veroorzaakt had. Alles wat men wist, was dat er aanvallen werden gepleegd – de volgende nog heftiger dan de vorige – en dat die nieuwe ontwikkeling van ruim twee eeuwen terug ervoor had gezorgd dat alles wat de landen met elkaar deelden bemoeilijkt werd.