Red me van de plekken waar ik thuishoor

3.3/Schoonheid~

3

Schoonheid

In de gehele dag die daarop volgde, leek haar heimelijke wens echter niet uit te komen. Nog altijd werden er verschillende voorbereidingen getroffen en moest Isadora bij allerlei zaken aanwezig zijn. Ze was al doodmoe voordat de daadwerkelijke avond was begonnen.

Jirina had gelukkig even tijd voor haar, net als Frederika dat had. Allebei kwamen ze, op verschillende tijden, bij haar langs, op de plek waar ze zich op dat moment hoorde te bevinden. Even kletsten ze elkaar bij, even vroegen ze of alles in orde was met de ander. Isadora kon niet uitdrukken in woorden hoe blij ze werd door het feit dat iemand vrijwillig naar haar toe kwam en iemand haar even een paar minuutjes van diens tijd schonk. Vooral bij Frederika had ze dat niet verwacht, aangezien ze niet de aardigste was geweest de laatste tijd. Het voelde alsof ze haar aandacht niet verdiende, maar desondanks was ze er heel blij mee.

Ook was ze uiterst opgelucht dat ze deze avond niet alleen hoefde door te komen. Haar broers en zussen zouden bij haar blijven en ongeveer hetzelfde als zij mee moeten maken. En ook al zouden ze niet in het middelpunt van deze avond staan, toch zouden ze zich prima kunnen verplaatsen in hoe Isadora zich voelde – sterker nog, dat deden ze al. Want ook zij hadden geen zin in een avond vol beleefdheden, regels en neppe glimlachen en praatjes. Ze was dus niet alleen.

Normaal zou Isadora kunnen genieten van het middelpunt zijn – in zo'n mooie balzaal met ieders verwonderde ogen op haar gericht en een staande ovatie die ongetwijfeld daarop zou volgen. Dan werd ze in ieder geval gezien. Alles zou op zo'n moment opwindend en spannend zijn, en de gebeurtenis zou iets zijn om naar uit te kijken.

Maar dat leek verleden tijd te zijn – zeker gezien hoe ze de laatste tijd tegenover dergelijke situaties stond. Vroeger, als de kleine Prinses die ze ooit was, zou ze er ongetwijfeld van hebben kunnen genieten om in het middelpunt van de belangstelling te staan, en hoewel dat nu nog steeds zo was, was ze steeds maar meer en meer bezig met presteren en het goed doen – wat "het" dan ook mocht zijn. Ze genoot niet echt meer van het optreden en raakte verwikkeld in de prestaties die ze moest leveren en de angst die haar achternazat.

Ferdulle. Die realisatie stak in haar borstkas als een geslepen mes bedekt met het genadeloze gif van de waarheid. Alle Goden en Godinnen... mocht haar wens alstublieft uitkomen. De God van de Rust en Vrede móést deze keer naar haar luisteren – ze was een autoriteit, zorgde dat niet voor automatische voorrang, of iets in die richting? Wat moest ze anders nog doen om haar vurige wens te laten uitkomen? Om gewoon slechts een paar dagen rust te krijgen?

Ze klonk zielig. Zó erg was dit niet. De wereld verging niet. Ze moest doorzetten, ervoor gaan. Als de Goden en Godinnen dachten dat ze het aankon, dan kon ze dat ook.

En hier stond ze dan – in haar lichtblauwe jurk, waaronder af en toe de neuzen van haar rode hakken tevoorschijn kwamen en waaroverheen ze een dunne mantel droeg in dezelfde kleur als haar schoenen, om haar blote armen wat warmte te bieden in de avondkoelte.

Hier stond ze dan – op het punt de stomme avond tegemoet te gaan. En ze wist dat ze dit kon. Daar moest ze in geloven, want anders had ze helemáál niets meer over.

Het dutje dat ze vandaag gedaan had, had uiteindelijk niets uitgehaald. Ze bleef maar woelen aan de huidige gebeurtenissen in haar leven. Ze werd daardoor juist nog vermoeider, maar was niet in slaap gevallen. Nu onderdrukte ze met moeite een diepe geeuw, terwijl ze door de gang naar de ontvangsthal wandelde, vergezeld door haar gehele familie én gelukkig ook Jirina aan haar zijde.

Jirina liep dichter bij Isadora dan normaal, alsof ze op die manier een onzichtbare arm om haar vriendins schouders kon slaan, voor enige steun. Ze had het met haar vriendin te doen en zou momenteel niet graag in haar mooie schoenen willen staan, maar toch zou ze ook willen dat ze Isadora's inwendige worsteling enigszins weg zou kunnen nemen – op welke manier dan ook. Haar zo zien lijden was geen pretje.