Red me van de plekken waar ik thuishoor

12.2/Macht~

12

Macht

'Wat jullie deden, was ontzettend roekeloos,' begon hun moeder de gevreesde preek. 'Ik ben er heel zeker van dat jullie zoiets in jullie achterhoofd hielden tijdens jullie actie, maar ik weet niet of jullie werkelijk beseffen hoe roekeloos jullie daden van afgelopen nacht waren. Wat de gevolgen hadden kunnen zijn geweest. Wat de situatie in het land inhoudt.'

Isadora wilde al direct roepen dat ze dat heus wel in de gaten hadden, maar ze klapte wijselijk haar mond dicht.

De Koningin wierp haar een vlugge blik toe, half vragend, maar vervolgde toen haar preek. 'Jullie gingen er in de nacht vandoor, zonder enige bewaking, zonder enig plan en mét al het gevaar dat momenteel buiten heerst. Ik wil dat jullie nu zullen beseffen hoe gevaarlijk dat was en bij jezelf na zullen gaan of dat deze actie die risico's waard was.'

'Het zijn niet zomaar "normale" mensen die persoonlijke wachters en verzorgers ontvoeren – wachters en verzorgers die zeer dicht bij de Koninklijke familie staan, zoals jullie weten,' vulde de Koning aan. 'En jullie wéten dat die ontvoerders niet zomaar "normale" mensen zijn. Het was niet zonder reden dat onze wachters ontvoerd werden – daarmee wilden ze een reactie uitlokken. De reactie die jullie hierop gaven, was precies wat zij graag wilden. Ik weet niet hoe jullie het er levend van af hebben gebracht, maar jullie hadden binnen twee tellen dood kunnen zijn. Dat willen we niet, dat willen we echt niet – hebben jullie dat begrepen?'

Alle drie knikten de Prins en Prinsessen gedwee. Twee van hen waren bijna volwassen, één van hen wás al volwassen, maar hier zaten ze en hier luisterden ze naar hun ouders alsof ze plots tien jaar jonger waren. Ook al waren ze allang op de hoogte van de situatie en het gevaar dat ze hadden gelopen, toch durfden ze niets te zeggen. De Koning en Koningin hadden immers niet alleen macht over hun volk...

'Hebben jullie eigenlijk wel in de gaten wat jullie vannacht hebben gedaan?' vroeg de Koningin nu, en in haar ogen was te zien hoe ze langzaam maar zeker haar woede toeliet. Ze wachtte echter deze keer op een serieus antwoord van haar kinderen.

'Ja,' zei Valerian als eerste. 'We hebben actie ondernomen.'

Isadora stopte met ademhalen.

De Koningin keek hem even aan. '"Actie ondernomen",' zei ze alsof ze over die woorden nadacht. 'En je wilde zeggen dat wij dat niet doen, neem ik aan?' Een heel botte toon had Isadora in eerste instantie verwacht, maar dit klonk nog als een redelijke vraag. Haar moeder was niet voor niets al vanaf dat ze een klein kind was geweest opgeleid tot Koningin.

'Dat wilde ik er niet mee zeggen,' zei Valerian, waarmee hij een veilig pad koos, iets wat Isadora ook zou hebben gedaan.

'Maar is dat wel hoe jullie erover dénken? Is dat wel waarom jullie midden in de nacht naar buiten zijn gegaan?' vroeg hun moeder verder. Nu wendde ze zich ook tot haar dochters.

Geen van drieën durfde de waarheid uit te spreken, die bij hen allen ongecontroleerd door de gedachten spookte, dreigde de lippen open te wrikken en alsnog naar buiten te komen.

'Ja,' zei Isadora vervolgens. 'Ik denk het wel. Ik... ik weet niet goed wat de reden ervoor was.' O, nee, ze had het gezegd...

'Dus jullie hebben jullie leven gewaagd voor jullie wachters? Jullie hebben verschillende gevaren geriskeerd omdat jullie actie wilden ondernemen?' Nu was de woede duidelijk terug te horen in de stem van de Koningin, ook voor degenen die haar minder goed kenden. Nu was te merken dat ze oprecht boos was. 'Jullie weten dat je niet zomaar actie moet ondernemen – zéker niet in tijden zoals deze. Jullie weten dat er ongelooflijk veel gevaar op de loer ligt – dat jullie recht op het gevaar afliepen, zelfs. Jullie waren je van dit allemaal bewust en tóch besloten jullie eropuit te gaan, zónder wachters en zónder enige toestemming. Ik kan werkelijk níét geloven dat jullie dat állemaal geriskeerd hebben voor jullie eigen persoonlijke wachters en verzorgers, die zich in een uiterst gevaarlijke situatie bevonden. Dit had oprecht jullie dood kunnen zijn.'

'Maar... dat is niet gebeurd, moeder,' waagde Frederika. Zij en Valerian durfden op dit gebied meer dan Isadora, maar toch had ze dit niet van haar zus verwacht.

Isadora zelf was zo verschrikkelijk bang om die afwijzing, dat negeren te moeten voelen – dat verschrikkelijke gevoel van niet waargenomen worden, de onvermijdbare rillingen van angst. Ze zou alles doen om dat te kunnen voorkomen. En dus hield ze haar mond. Want ze wist (ze had onbewust geleerd) dat ze dat ergste scenario, die tot leven gekomen nachtmerrie, op die wijze kon voorkomen.

'Dat is inderdaad nét niet gebeurd en jullie mogen bij de Geesten van geluk spreken!' uitte de Koningin.

De Koning keek even opzij naar zijn vrouw. 'Ik ben het zeer zeker met jullie moeder eens,' zei hij toen, op rustigere toon dan zijn vrouw. 'Jullie mogen van geluk spreken dat jullie hier nog levend zitten en dat jullie zo goed als ongedeerd zijn. Dat jullie niet hetzelfde lot is overkomen als onze wachters en dat dit niet in het nieuws is gekomen – ja, ook dát is van belang in deze tijden. De Goden en Godinnen moge met ons zijn als iets dergelijks was gebeurd, hebben jullie me begrepen? Ik wil niet dat zoiets als dit nog een keer gebeurd, ik wil niet dat jullie je leven riskeren voor wachters of dergelijke.'

'Wáchters of dergelijke?' siste Isadora. Ineens knapte er iets. Ineens sloeg iets om. Ineens nam de woede de boventoon en verving daarmee de plaats van de angst. 'Dit zijn geen gewone wáchters voor ons! Jirina is mijn vriendin, als jullie dat nog niet doorhadden. Zij is de beste vriendin en... ook de enige vriendin die ik heb! Ze was daarbuiten, ontvoerd en het was niet bekend waar ze zich bevond – ze was daar en jullie voerden geen kláp uit! Vinden jullie het een wonder dat we zelf actie ondernamen? Vinden jullie het een wonder dat we wilden, wénsten, dat ze bij ons terugkwamen – ongedeerd en wel? Al maanden is dit bezig en jullie lijken helemaal niets te doen, vader! Jullie overleggen alleen maar met wat mensen, met de Koning en Koningin van Torbanovi, en negéérden het feit dat onze vrienden in levensgevaar verkeerden! Dát is de reden dat we eropuit zijn gegaan.' Ze was overeind gaan zitten, had haar handen om de leuningen geklemd, keek met ogen gemaakt van ijspegels haar ouders aan.

'Ik snap dat je dat zegt,' zei de Koningin, en ze zweeg even om zich te herpakken en zich niet helemáál te laten overnemen door de razende woede in haar. 'Maar jullie moeten toch weten inmiddels dat een actie zoals dit levensgevaarlijk is en absoluut niet door ons getolereerd wordt? We kunnen echt níét akkoord gaan met gedrag zoals dit. Jullie negeerden alle risico's – waren je bewúst van alle risico's en negeerden die. Dát vind ik kwalijk aan deze situatie. Jullie hadden dood kunnen zijn omdat jullie je lieten leiden door jullie gevoelens. En dat is níét wat een lid van het Koninklijk paleis hoort te doen en dat weten jullie heel goed. Jullie negeerden onze regels, Isadora!'

Ze wáágden het die woorden uit te spreken recht tegen hun eigen kinderen, die zijzelf altijd negeerden wanneer ze iets fout hadden gedaan. Ze wáágden het die woorden uit te spreken in het bijzijn van Isadora, zelfs recht in haar gezicht. Diens bloed kookte over, gutste door haar lichaam.

'Ik begrijp waar dit vandaan komt.' Ze paste een manier toe die haar in een van haar lessen was geleerd; ervoor zorgen dat je meeging in hetgeen je gesprekspartner tegen je zei, daarmee kon men een oorlog voorkomen, zo ongeveer. 'Ik snap dat u dit niet accepteert, maar ik vraag u om begrip te tonen voor ons, op dit moment. We zijn heel goed op de hoogte van de situatie in de landen, maar zien telkens geen actie ondernomen worden. We wilden niet dat onze beste vrienden zo lang moesten wachten op hulp – want tegen die tijd waren ze zeer waarschijnlijk dood geweest. We wilden naar hen toe, want we konden dit... gedoe gewoon niet meer aan. Ík kan het in ieder geval niet meer aan. Ik wil niet zien hoe ons volk zo boos op ons is, terwijl u er niets aan doet en dat wel kán – ú heeft daar de macht voor. Ik wil niet zien hoe mijn eigen vriendin iets heftigs wordt aangedaan omdat u niets aan de situatie deed. Ik ben echt klaar met het machteloos zijn en ik wil zien dat er iets verandert en dít was een goede stap om er iets aan te kunnen veranderen.' Ze kwam overeind uit haar stoel en keek haar ouders in de ogen. 'Het spijt me zeer, vader, moeder, maar ik ben het momenteel niet meer eens met de manier waarop jullie regeren.'

Ferdulle.

Deel twee - hoofdstuk 12