Red me van de plekken waar ik thuishoor

10.1/Vermist~

Hoofdstuk

10

Vermist

Het nieuws dat Prinses Isadora een half uur geleden had ontvangen, haalde haar dag onmiddellijk naar een dieptepunt.

Een nieuwe afspraak met de Torbanovische Koninklijke familie was gisteren met spoed, op het laatste moment geregeld. Slechts zes dagen na de laatste afspraak waren de wereld-heersers gedwongen alweer met elkaar in overleg te gaan. Via brieven ging dat immers toch minder makkelijk dan werkelijk in elkaars bijzijn. En deze keer zou de gehele Erzanovische Koninklijke familie opnieuw meegaan, zodat de kinderen konden oefenen. Ellenora moest nu zelfs deelnemen aan de vergadering, net zoals de oudste, Lancelot, van de Koninklijke familie van Torbanovi.

Maar dit hield ook in dat Isadora Lazlo opnieuw onder ogen moest komen.

Een bediende had deze mededeling een half uur geleden afgekondigd en sindsdien was Isadora boos in bed blijven zitten, de nette bloedrode jurk die ze zou moeten dragen af en toe een boze blik toewerpend. Ze zou er zodadelijk uit moeten gaan om deel te nemen aan het ontbijt, maar als niemand haar zou komen halen, overwoog ze te blijven zitten waar ze zat, met haar favoriete boek op schoot.

Al wist ze zelf ook dat ze uiteindelijk toch zou vertrekken; de toorn van haar ouders wilde ze absoluut niet over zich heen krijgen en dat wist ze dondersgoed van zichzelf.

Toen werd er nogmaals op haar deur geklopt, die openging toen Isadora met een zogenaamd opgewekte stem toestemming had gegeven. Een vrouwelijke wachter kwam in de kleine opening staan die ze gemaakt had, haar hand nog op de klink van de deur. 'Goedemorgen, Uwe Hoogheid,' begroette ze, met een korte buiging. 'Ik kom u mededelen dat u verzocht wordt in uw kamer te verblijven gedurende de ochtend, totdat het teken wordt gegeven dat het veilig genoeg is om deze ruimte te verlaten. Dat is een dringend verzoek van Hare Majesteit.'

Isadora was muisstil door die woorden en zei niet direct iets. Toen knikte ze traag. 'Dat... zal ik doen goed. Zou u haar willen vertellen dat ik daaraan gehoorzaam? O, en weet u ook toevallig waar Jirina is?'

De wachter gaf een instemmend bevel op haar eerste vraag. 'Jirina is nog in haar vertrekken, verwacht ik,' zei ze vervolgens.

Weer knikte Isadora. 'Oké, dank je wel. Laatste vraag: weet u misschien waarom ik in mijn kamer moet blijven? Heeft mijn moeder een reden gegeven?'

'Nee, Uwe Hoogheid, dat heeft ze niet. Ik weet enkel dat er onrust heerst in het paleis en Hare Majesteit het verstandiger vond als de Prinsen en Prinsessen in hun kamer blijven – dat is alles. Er zullen wachters zijn om u allen te beschermen wanneer dat nodig is en om vragen te kunnen beantwoorden.'

'Oké,' zei ze. 'Dank u wel.'

De wachter knikte haar toe en sloot de deur weer, waarna het geluid van haar schoenen vervaagde op de gangen. Nu pas merkte Isadora meerdere voetstappen dan normaal op, en zacht gemompel waaruit ze niets meer dan stem kon halen.

Ze slaakte een zucht en merkte nu ook pas hoe moe ze nog was. Vannacht had ze wéér een nachtmerrie moeten overleven, wéér over de hallucinaties. Gestoord werd ze ervan. Bang werd ze ervan. Ze kreeg keer op keer op keer het enge idee dat de hallucinaties boven haar zweefden, en op dit moment weer. Ze keek omhoog, legde haar hoofd in haar nek, maar in haar hoge, bolle plafond zag ze helemaal niets. Alleen zonlicht dat door de dakramen naar binnen sijpelde, wat mogelijk was omdat haar slaapkamer zich op de hoogste verdieping bevond. Vervolgens probeerde ze zich weer op het lezen te concentreren.

Toen het gepraat en de voetstappen vermeerderden en het geluid ervan harder werd, verging haar concentratie finaal. Ze staarde naar haar kamerdeur, in de hoop dat de woorden die daarachter gezegd werden via het sleutelgat naar haar toe zouden zweven of dat het doel van de vele, snelle voetstappen via de spleten onder en boven de deur tot haar zou komen.