Red me van de plekken waar ik thuishoor

3.4/Schoonheid~

3

Schoonheid

Het was haar inderdaad gelukt – ze had het diner overleefd. Maar daar was ook alles mee gezegd. Haar gedachten tolden onophoudelijk in het rond over alle besproken onderwerpen en ze voelde zich nu nóg ongemakkelijker in het bijzijn van Nandor, vanwege alle dingen die over hen twee gezegd waren en vanwege alle overdreven lovende woorden die hij over haar sprak. Alsof ze allang getrouwd waren, alsof ze écht bij elkaar hoorden, alsof zij twee een van de beste Edele paren van de zeshonderdjarige geschiedenis van het Erzanovische Rijk zouden gaan vormen.

Meerdere emoties waren bij Isadora omhooggekomen tijdens het etentje, maar misselijkheid, verbazing, woede en irritatie dekten de lading voor wat ze zo ongeveer had gevoeld de gehele tijd lang.

En momenteel voelde ze zich gewoonweg vreselijk. Maar dat duwde ze keer op keer weg en relativeerde ze door te zeggen dat ze zich niet moest aanstellen, dat ze nu geen emoties mocht tonen. Ze had wel erger meegemaakt en kon wel meer dan dit.

En toch bleef dat aanhoudende wringende gevoel in haar lichaam zitten, alsof haar ingewanden protesteerden bij elke gedachte die een leugen tegen haarzelf was.

Opnieuw wandelde de hele stoet door de gangen, deze keer ook vergezeld door een paar Adviseurs en dergelijke. Ook al ging het merendeel van de onderwerpen tijdens het diner over Prinses Isadora en Hertogszoon Nandor, toch waren er ook een aantal politieke zaken aan bod gekomen, waaronder de huidige situatie in het land – die de laatste paar dagen gelukkig enigszins gedimd leek te zijn, wat de Koning en Koningin zeer goeddeed.

De stoet was op weg naar een van de zalen. Een luchtiger deel van de avond zou nu immers plaatsvinden en Isadora keek er bijna naar uit. Ze wilde bijna gaan dansen met Nandor, om alle stomme, ongemakkelijke onderwerpen van de afgelopen twee uur helemaal naar de achtergrond van haar gedachten te kunnen drijven. Én – dat moest ze toegeven – ze wilde gewoon kunnen laten zien wat ze in huis had, want als het aankwam op dansen, wálsdansen, was er zeker iets te tonen.

Toen ze een paar meter voor de deur van de danszaal hun pas vertraagden, zodat de deuren eerst opengedaan konden worden door de lakeien, pakte Jirina haar kans en duwde ze zacht tegen Isadora's schouder. De Prinses keek direct opzij en haar wachter trok heel even haar wenkbrauwen op, als vragende uitnodiging.

Op het moment dat haar ouders, haar broers en zussen en alle anderen pratend de twee deuren door liepen naar de hoge zaal trok Isadora Jirina vlug opzij. Gelukkig mocht haar familie de meiden geen vragen stellen als ze met elkaar praatten, want dit ging om Prinses Isadora en haar persoonlijke wachter en verzorger.

'Wat is er?' fluisterde ze, en met grote ogen keek ze haar beste vriendin aan.

Die grijnsde om wat Isadora had geflikt alleen maar om even met haar te kunnen praten. 'Ik wilde even vragen hoe het op dit moment met je gaat. Of alles in orde is.' De grijns vervaagde algauw weer.

Isadora's schouders zakten iets en ze glimlachte breed naar haar. Dit waardeerde ze ontzettend. 'Het gaat op zich nu wel weer goed met me, gezien de omstandigheden. We hebben het vervelendste gedeelte in ieder geval al gehad – het kan nu alleen maar meevallen, denk ik. Hoop ik.'

'Ik mag toch hopen van wel. Wil ik weten hoe het diner was? Wil je het überhaupt wel vertellen?' Hoewel Jirina bij de meeste gelegenheden aanwezig moest zijn, mocht dat bij zulke belangrijke afspraken niet – mede omdat sommige informatie nog aan niemand anders dan hoogaangestelde mensen bekend mocht worden gemaakt. Met een half opgetrokken wenkbrauw wachtte Jirina op antwoord, bestudeerde ze Isadora's gezicht om te kijken of ze daar een aanwijzing uit af kon lezen.