Red me van de plekken waar ik thuishoor

8.5/Begrip~

8

Begrip

Toen ze weer twee wachters passeerden, besloten ze in draf naar de volgende bocht te rijden. Valo had zoals wel vaker veel ongebruikte energie, die hij maar al te graag gebruikte voor dit ritje. Niet veel later vroeg Isadora Nandor dus of ze nu dan ook in galop konden gaan. Daarmee stemde hij in, en ze renden het pad over, dat zo af en toe zacht slingerde en hen verder het bos in leidde.

Maar telkens kwamen ze weer wachters tegen en telkens werd Isadora herinnerd aan de situatie. Ze kon de ontsnapping die ze altijd vond in het paardrijden deze keer niet vinden. Niet met Nandor naast haar, niet met wachters bij haar.

Hij praatte erg veel, leek de stilte tussen hen in te willen opvullen met woorden die aan inhoud ontbraken, die niet op konden tegen het prille ongemak dat hen als een onzichtbaar touw naar elkaar toe trok, om vervolgens in de war te raken.

Hij was klaarblijkelijk niet degene die een luisterend oor zou kunnen bieden als Isadora daar later behoefte aan zou hebben, want daarvoor praatte hij te veel en dacht hij te weinig over zaken na. Hij was niet degene die haar later zou kunnen helpen met moeilijke onderwerpen, want daarvoor had hij niet dezelfde interesses en dezelfde leer gehad.

Maar hij kon wel degene zijn die haar begreep op het gebied van verplichtingen. Jirina had ook verplichtingen, maar geen die tot een mentaal niveau gingen – haar persoonlijke angsten en gebeurtenissen links gelaten. Frederika en Valerian hadden ook verplichtingen, soms nog net wat meer dan zij zelfs, maar geen daarvan omvatte een uithuwelijking – en die woog toch zwaarder dan Isadora in eerste instantie had ingeschat. Nandor droeg die verplichting ook, naast zijn eigen.

Misschien was dat datgene wat hen verbond en uiteendreef.

Na een half uur verwisselen van gang reden ze weer in stap en bevonden ze zich midden in de weilanden, die bedekt waren met hoge graspollen en vele wilde bloemen. Isadora merkte dat Nandor haar zo nu en dan vanaf opzij gadesloeg. Het pad was tamelijk recht en hij hoefde dus niet de hele tijd op mogelijke hobbels of plotselinge bochten te letten – maar wat haar betreft hoefde hij ook niet de hele tijd op háár te letten.

Ze besloot zijn blik op te zoeken en keek opzij. Hij keek weer voor zich toen hij dat in de gaten had, maar zij bleef nu naar hem kijken.

'Is er iets?'

Nandor schudde zijn hoofd, staarde voor zich uit naar de weidse vlakten en regelmatige, volle wouden die Erzanovi haar befaamde uiterlijk gaven. 'Nee, niet echt...' Hij haalde voor de zoveelste keer deze rit zijn schouders op. Isadora vermoedde dat dat een manier was om zichzelf een houding te geven.

'"Niet echt"?' drong ze aan. Ze wisten allebei dat hij loog. 'Dus er is wel iets met je?' Een rilling van kou liep over haar rug, waarvan ze de herfstwind beschuldigde.

Nu verplaatste hij zijn blik naar zijn behandschoende handen die de teugels losjes vasthielden. 'Er is alleen iets... Nee, hier moet ik niet aan beginnen. Laat maar zitten.'

Isadora slaakte een zucht. 'Ik wéét dat er iets is – dan kun je het beter zeggen ook. Niet beginnen om vervolgens te stoppen.'

'Ik wilde je zeggen dat –'

Ze zou zijn antwoord op dit moment nooit te weten komen, want ze hapte naar adem. Alle weides, bloemen, graspollen, kiezels en wolken tolden, uit het niets, zomaar. Haar blikveld kon geen houvast meer vinden en liet alle voorwerpen die ze voorheen had kunnen zien volledig gaan. Ze liet de teugels los en greep naar haar hoofd, dat zwaar en bonkend aanvoelde, en boog ineen. Een waas trok zich op voor haar ogen, voor haar gedachten. Ze was blind maar kon nog zien.