Red me van de plekken waar ik thuishoor

4.2/Spanningen~

4

Spanningen

Isadora moest even knipperen met haar ogen om realiteit te kunnen onderscheiden van droom. De kreet was echt, die zat niet in haar dromen – of nachtmerries inmiddels; ze geloofde dat de schreeuw haar had behoed voor alwéér een nare droom.

Maar toen werd ze pas goed wakker. Waarom was er geschreeuwd?

Vlugge voetstappen roffelden over de gangen vlak voor haar kamer. Zo te horen kwamen ze van rechts, dus ze moesten vanaf de personeelsgangen of de grote zalen verderop zijn gekomen. Waarom renden er allerlei mensen door de gangen? Waarom werd er geschreeuwd?

Isadora schoot door die gedachten direct in paniek vanwege alle opgekropte angst en spanning die ze de laatste tijd ervaarde. Onmiddellijk teisterden de meest uiteenlopende scenario's haar rationele denkvermogen – van "er was iemand dood" tot "het paleis werd aangevallen". Haar grip op de dekens verstrakte tot haar knokkels wit werden en haar palmen warm.

Toen er enkele korte, duidelijke bevelen uitgedeeld werden op de gangen, besefte Isadora dat de mensen van nóg verder bij haar kamer vandaan kwamen; de wachtersvertrekken. Wachters renden door de gangen... Nu kon ze inderdaad de manier onderscheiden waarmee de mensen door de gangen liepen; regelmatig en zeer doelgericht. Isadora's paniek voedde zich aan die realisatie, die geluiden.

Iemand had een glas laten vallen. Ze hoopte op de Goden en Godinnen Daarboven dat iemand gewoon een glas had laten vallen en daarvan flink geschrokken was, hoogstens een schram ervan had opgelopen. Het kon echt niets ernstigs zijn, het móést niets ernstigs zijn.

Vaag gemompel, wat overleg, klonk vanuit de gang die voor haar deur lag, maar woorden gingen verloren in het dikke steen waaruit de muur bestond. Het was even stil, maar toen klonken er nog een paar voetstappen die door de drie gangen van de vertrekken van de Prinsen en Prinsessen liepen, en renden.

Op dat moment schalde er een nieuwe kreet door het paleis, alweer zo luid, maar misschien nog wel rauwer dan de vorige. Er bestond geen glas dat was kapot gevallen. Er was iets ergers dan dat.

Isadora wilde uit bed gaan en haar razende gedachten tot een halt roepen door naar antwoorden op zoek te gaan, maar vrijwel direct hoorde ze de stemmen van haar ouders in haar hoofd.

Niet zomaar je kamer uit gaan, Isadora. Als er iets aan de hand is, blijf je in je kamer. De stafleden zullen je waarschuwen wanneer dat nodig is. Dat weet je. Blijf waar je bent, waar het veilig is.

Geesten, ze haatte die ingebouwde stem van haar ouders. Ze vertelden haar alles wat ze hoorde te doen en ze bevonden zich niet eens in deze kamer!

Toch besloot ze maar naar hen te luisteren en bleef ze in bed zitten, met haar dekens half om haar heen, haar oren gespitst, haar ogen groot.

Wat had er gebeurd kunnen zijn? En wáár had het gebeurd kunnen zijn? Of was ze aan het overreageren? Misschien moest ze zich niet zo opwinden, misschien was er wérkelijk iemand die een glas of vaas kapot had laten vallen en nu de toorn van de Koning en Koningin vreesde (waar Isadora zich helemaal in kon vinden) of daardoor gewond was geraakt – dat was ook niet fijn, maar dat achtte Isadora minder erg dan een aanval op het paleis of een overleden staflid of erger nog, een familielid.

In plaats van te luisteren naar haar gedachten luisterde ze naar haar ademhaling, zorgde ze ervoor dat die in regelmatigere snelheid ging dan het tempo dat haar longen zonet hadden moeten bijbenen. Ze moest haar hoofd koel houden; nog meer spanningen kon ze er niet bij hebben. Echt niet.

Maar zenuwen schoten omhoog, Isadora's lichaam schokte licht toen er op de deur werd geklopt. Verlossing? Ze was zo blij dat ze eerder deze nacht haar lantaarns aan had gelaten vanwege haar toen óók al aanwezige angst, want nu kon ze haar met maanlicht en vlamflikkeringen besprenkelde kamer oversteken zónder te struikelen of gewoonweg ontzettend paranoïde te worden.