Red me van de plekken waar ik thuishoor

14.3/Briefje~

14

Briefje

Na nog twee gangen naderden ze de hoofdingang met de trappen aan weerszijden. Stemmen dreven al hun kant op langs de muren, maar woorden gingen nog verloren door de afstand. Wel was duidelijk dat de Koning en de Koningin de deuren pas net hadden geopend, want zo te horen waren er nog gehaaste begroetingen bezig.

De stoet sloeg de laatste hoek om en bereikte de gigantische binnenkomsthal. De wachters en Nandor en Marlowe namen afstand en bleven achter in de ruimte staan, terwijl de Prinsen en Prinsessen een stukje naar voren liepen.

De Koninklijke familie van Torbanovi was inderdaad bij hun paleis gearriveerd, zonder aankondiging, zonder brief die vooraf was gezonden, zonder een reden die direct te zien was.

De hele familie was aanwezig; Lazlo en Isadora kruisten even blikken met elkaar, maar keken vervolgens meteen naar een ander punt. Maar Ilena daarentegen wilde Frederika en Isadora juist een glimlach toesturen. Meteen brachten de gedachten van de zussen hen terug naar die nacht in Torbanovi, wat nog niet eens lang geleden was, en meteen kregen ze ook herinneringen toegestopt aan de tirade van hun ouders. Dat was momenteel immers haast het enige onderwerp waaraan ze konden denken. Toch glimlachten ze naar haar terug en kruisten ze even blikken met Levinus, die hen toeknikte.

Farahilde kwam naast Isadora staan en raakte het bovenste van de rok van Isadora's simpele jurk aan, bij haar middel. 'Isa, waarom zijn ze hier?' fluisterde ze, buiten gehoorsafstand van haar ouders en de Torbanovische Koninklijke familie.

'Dat weten we niet, Fara – ze zullen wel een reden hebben,' zei Isadora tegen haar zusje op een zo rustig mogelijke toon.

'Denk je dat er iets ergs is gebeurd? Waarschijnlijk wel, hè?'

'Die kans bestaat wel, ja.'

'We krijgen het vast zo te horen, Fara,' suste Frederika, die duidelijk veel beter was in een geruststellende stem opzetten dan Isadora. Farahilde bleef bij haar grote zussen in de buurt staan en ze staarden ze naar het gesprek dat de wereldleiders in de deuropening met elkaar voerden, dat intussen minder vrolijk en netjes klonk dan anders. Af en toe zelfs enigszins geïrriteerd, maar dat kon ook een hallucinatie zijn.

'Oorlog?' Het woord viel op precies het juiste moment. 'Zei je dat nu werkelijk, Isolde?' vroeg hun vader.

'Ja, dat zijn de geruchten die rondgaan bij het volk, dat is waarover wordt gespeculeerd. We willen niet dat deze situatie uit de hand loopt, we willen niets verliezen' – iedereen die die woorden had gehoord, dacht aan precies hetzelfde – 'dus willen we jullie vragen om een spoedoverleg aan te gaan, hier en nu meteen. We moeten namelijk een paar zaken op orde stellen.' De Koningin van Torbanovi keek Isadora's ouders aan. Haar donkere krullen waren prachtig opgestoken en vielen deels op haar schouders. Isadora was altijd al heimelijk jaloers geweest op haar uiterlijk en vond haar eruitzien als hoe een Koningin eruit hoorde te zien. Zelfverzekerd, netjes en qua uiterlijk precies in evenwicht.

Valerian haalde Isadora uit haar gedachten en kwam bij zijn drie jongere zussen staan. Met een geconcentreerde frons keek hij naar de Koningen en Koninginnen. 'Ik hoop dat dat overleg inhoudt wat ik hoop dat het inhoudt,' zei hij op zachte toon tegen Isadora, die nu naast hem stond.

Die knikte. 'Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar dat is waarschijnlijk behoorlijk naïef gedacht van ons.'

'Of realistisch.' Valerian zond haar een blik toe. 'Ze kunnen niet eeuwig wachten.'

Hij was net op tijd klaar met spreken, want de wereldleiders begaven zich overleggend de hal in, hun richting in, waarna de Torbanovische Prinsen en Prinsessen naar binnen stapten en hen volgden – maar niet voordat hun mantels door de stafleden aangepakt werden en hen gevraagd werd of alles naar wens was (een vraag die Isadora intussen zó de keel uithing). De Koning van Erzanovi beval een paar wachters een zaal gereed te maken en hun Adviseurs te roepen. Dit zou een spoedvergadering zijn, maar wél met alles erop en eraan.