Red me van de plekken waar ik thuishoor

Een woord achteraf

N I E T  LEZEN ALS JE GEEN SPOILERS WIL ZIEN

De vorige keer dat ik een nawoord schreef, was de keer dat ik het nawoord schreef van de wolk uit de zevende hemel. Die keer zat ik in de auto, terug van zomervakantie (WOW DA'S DUS BIJNA EEN JAAR GELEDEN AL) en nu zit ik ook in de auto, ook met muziek, maar op weg naar familie.

En ook nu gaat het een heel verhaal worden waarschijnlijk.

Het boek staat nog niet eens helemaal op Wattpad, nog lang niet zelfs; we zijn pas bij hoofdstuk 6. Als ik dit schrijf weten jullie nog helemaal niet wie Lazlo is, dat Farahilde en Levinus dood zijn en dat er oorlog is uitgebroken. O, WAT VOELT HET GOED OM DIT OP TE KUNNEN SCHRIJVEN, EINDELIJK, MENSEN KUNNEN EROVER MEEPRATEN. Ik ben nu boek twee aan het schrijven en ben daarbij bij hoofdstuk 10. Maar toch schrijf ik het nawoord. Want dat voelde goed.

Zoals sommigen van jullie waarschijnlijk wel weten, wil(de) ik al heel lang een fantasyserie schrijven die langer zou zijn dan drie boeken (deze serie krijgt waarschijnlijk vier boeken hehehe), en volgens mij gaat dat lukken met deze serie. Ik zocht al zo lang naar dat ene verhaal dat me gewoon zou grijpen en waarop ik helemaal verliefd zou worden.

Nou, dat is (ook al heeft het ups en downs) gelukt. Dit boek, Red me van de plekken waar ik thuishoor, heeft zo ongeveer zichzelf geschreven – ik stond erbij en ik keek ernaar, zeg maar. Ik weet niet of mensen dit gevoel herkennen, maar ik zweer het je; ik kan me niet meer herinneren dat ik dit boek schreef, dat ik de woorden opschreef en de zinnen goed zette – ik weet gewoon dat het er was en dat ik opschreef wat de personages en de verhaallijn wilden. Ik deed gewoon waar het verhaal zichzelf heen leidde, waardoor het boek anders werd dan ik in gedachten had, maar ook veel beter.

Ik werd helemaal verliefd op alle personages en de wereld die ik onbewust gecreëerd had en kon niet stoppen met schrijven, kon niet stoppen met details toevoegen, dagdromen en ideeën opschrijven, van de kleinste zinnen tot de grootste spoilers die ik hier niet opschrijf. Vandaar dat ik dit boek ook in slechts twee maanden en vier dagen heb geschreven. Ik wilde gewoon weten waar het naartoe ging en al die dingen. Dit is het beste boek dat ik tot nu toe ooit heb geschreven, maar goed, wedden dat ik over een jaar mezelf van nu in haar gezicht uitlach? Ik denk dat ik maar moet wennen aan dat idee.

Anywayyyyyyyy, ik dwaal af. Toen ik begon met het schrijven met Isadora, was het de bedoeling dat ze een beetje verwaand was en niet zo goed doorhad wat het werkelijke leven inhield, dat ze dus nogal verwend was. Maar dat lukte gewoonweg niet HAHHAHAA, Isadora was zo van "nope, we ain't doing that today, ima be very vulnerable an' shit" en toen werd ze dus een best angstig, gevoelig, maar sterke jonge vrouw. Iemand met een mening en een wil en een verlangen, maar ook iemand die af en toe overgenomen wordt door angst. Dat verwaande trekje was niet echt nog ergens terug te vinden, alleen in hoofdstuk 1, denk ik. Misschien haal ik dat er later wel uit.

Ook was het de bedoeling dat Valerian en Frederika helemaal geen grote rol zouden gaan spelen, gewoon een bijrolletje als haar broer en zus, maar dat ging ook niet helemaal als gepland. Valerian zou zelfs de serieuze, chagrijnige grote broer moeten worden, in de eerste, onafgemaakte versie van dit boek is dat nog te zien, heel erg zelfs. Zelfs was het de bedoeling dat hij aan het eind van boek één dood zou gaan, in plaats van Farahilde, maareh... nee, dat kon ik niet. Hij veroverde mijn hart en nu is hij een van mijn favorieten ooit, ik weet niet eens waarom. Ik denk omdat hij het leven ook maar gewoon probeert en omdat hij gewoon zo chill is, zo goed, zo lief. URGH I LOVE VALERIAN. NO ONE CAN STOP ME.

Maar Lazlo staat aan de top. Hij is o p r e c h t de beste ever – no one can change my mind. Lazlo will forever be my baby. Ik heb zijn uiterlijk heus niet gebaseerd op Will Turner omdat dat haar zo vreselijk gaaf is en omdat Orlando zo knap is of zo hoor, wat denk jij nou.