Red me van de plekken waar ik thuishoor

19.2/Veiligheid~

19

Veiligheid

De persoonlijke wachters en verzorgers van de Prinsen en Prinsessen kwamen de ruimte binnen – zónder Lorene; zij was op weg terug naar het paleis om zich over Farahilde te kunnen ontfermen. Isadora stond onmiddellijk op en rende naar Jirina toe, die haar armen net op tijd uitstrekte om haar op te kunnen vangen.

Snikkend omhelsde ze haar vriendin, kromp ineen door de pijn in haar arm maar probeerde die voor de zoveelste keer te negeren. Ze had niet in de gaten gehad hoeveel ze haar beste vriendin in werkelijkheid had gemist in die korte tijd dat ze weg was geweest, maar nu ze hier weer was, huilde ze alles wat ze net niet had toegelaten eruit.

'Ik–ik... heb net het nieuws gehoord,' fluisterde Jirina. 'Ik... weet niet goed wat ik moet zeggen. Gecondoleerd, Isa...'

Isadora begon harder te huilen en haar handen klampten zich vast aan Jirina's schouders en nek. De greep om haar rug verstrakte eveneens. Terwijl de anderen met elkaar praatten – of ook aan het huilen waren, zoals Frederika die Phine omhelsde – stond Isadora daar midden in de ruimte, huilend zoals ze nog nooit gedaan had. En het boeide haar deze keer niet eens wat anderen ervan vonden. Ze mocht huilen, dat was normaal.

Na een paar minuten liet Isadora Jirina weer los. Haar haren hadden onderhand al vele, vele tranen van haar opgenomen en hetzelfde gold voor Jirina's uniform dat ze droeg. 'Dank je wel,' fluisterde ze.

'Geen dank,' zei Jirina, en ze trok even haar mondhoeken omhoog. Toen streek ze de goudblonde plukken uit Isadora's gezicht, die donkerder kleurden door de natheid en het flauwe licht dat hier scheen.

Nadat ze betekenisloos naar Jirina had geglimlacht, draaide Isadora zich om naar haar familie. Frederika praatte nu ook met Phine, een huilende Amadeo werd getroost door wachters en door Ellenora, die met haar persoonlijke wachter en die van Amadeo had overlegd en nu haar jongste broertje troostte, waar ze verrassend goed in was. Jeremias kreeg gelukkig de benodigde hulp bij zijn wonden, en die wilden de wachters Valerian, die nog op de grond zat, ook schenken, maar op het moment dat Isadora's blik over hem gleed, zakte hij in elkaar en viel hij neer op de harde grond.

'Mijn Goden en Godinnen!' uitte Isadora, die plots al haar verdriet vergeten was en naar haar broer rende. Ze was de eerste die het zag, maar Jirina rende achter haar aan en Frederika en Jeremias, die verbonden en verzorgd was, volgden.

Ze knielden neer bij de Prins, wiens ogen gesloten waren en wiens lichaam niet bewoog. Direct schoot dat moment waarop Farahilde van haar paard viel weer door Isadora's hoofd, maar ze knipperde dat uit alle macht weg en zag Valerians borstkas nog rijzen en dalen – de Geesten zij dank.

De persoonlijke wachter en verzorger, Alexej, van Valerian kwam naar hen toe en er werd direct plaatsgemaakt voor hem. Ook hij was een goede vriend van de Prins, net zoals iedere wachter en verzorger dat was van de Prinsen en Prinsessen. Met behulp van gepraat en geschud aan zijn schouders maakte hij Valerian weer wakker. Het was knap hoe kalm Alexej bleef in deze situatie, terwijl Isadora trilde van top tot teen. Een seconde lang was ze zo vreselijk bang geweest dat ze haar broer ook nog zou verliezen, maar hij was er nog, hij ademde, en daar... hij knipperde weer met zijn ogen.

Direct fronste hij en greep hij naar zijn hoofd, dat bonkte van de pijn.

'Je bent flauwgevallen,' zei zijn wachter, nog voordat hij een vraag kon stellen, 'maar het is in orde – áls je wond nu meteen wordt verzorgd, in ieder geval.' Hij wierp een blik over zijn schouder naar Jirina, die het dichtst bij stond, en zij knikte, liep weg om een bundel met verzorgingsspullen, medicijnen, verbanden en kruiden te halen. Intussen hielp Alexej de Prins overeind.

Isadora nam afstand om de wachters erbij te kunnen laten, en gelukkig beschikten alle persoonlijke wachters en verzorgers over de vaardigheid om wonden te verzorgen. Ze nam plaats naast haar broer, maar liet ertussen genoeg ruimte zitten. Zelf kon ze het ook niet helemaal aan om de wond te bekijken, want nu Jirina terugkwam met een aantal spullen in haar armen en Phine het tijdelijke, smerige verband eraf haalde, zag de Prinses pas welke ravage de instorting van de bom had aangericht bij haar broer. Zijzelf had vergeleken met hem slechts een diepe schram.

Het verbinden begon – Jirina verbond met een gratie die Isadora niet vaak zag de wond van Valerian. De doelgerichte handelingen en de vragen die hem werden gesteld, namen ieders gedachten in beslag, en met name die van Valerian. Ze staarden allemaal naar hoe hij kruiden toegestopt kreeg van Alexej, gevolgd door enkele medicijnen die hij moest slikken. Jeremias werd intussen ook nog een keer nagekeken, maar hij vertelde dat hij op het juiste moment – puur geluk, gromde hij vanwege het leed van zijn oudere broer – nog aan de kant kon springen, waardoor hij minder schade had opgelopen. Valerian was echter geraakt door een stuk van de muur dat naar beneden gekomen was, zo bleek.

Gelukkig dreigde hij niet meer het bewustzijn te verliezen en had hij weer enige kleur op zijn wangen toen de wond verzorgd was en Jirina vroeg of alles in orde was nu.

'Ja,' antwoordde hij daarop, en hij knikte. 'Dank je wel.'

'Geen dank,' zei Jirina voor de tweede keer op deze vroege ochtend, en voor de tweede keer glimlachte ze – een gebaar dat er oprechter uitzag deze keer. De paniek was geweken en nu kon ze weer een gemeende lach laten zien. 'Het zal wel nog een aantal keren verwisseld moeten worden en die kruiden moet je blijven innemen. Als het over een paar dagen niet beter is, dan moet er een andere verzorging worden toegepast. Daar moet je ons over inlichten, verwacht ik.'

'Dat zal ik doen.' Valerian trok een mondhoek op naar haar waarna hij zijn blik op zijn opnieuw ingezwachtelde been richtte en dat zag er veel beter en schoner uit deze keer. 'Dank je,' zei hij nogmaals.

Jirina lachte kort naar hem, op de echte Jirina-manier die haar zo kenmerkte. Ze liep naar Isadora toe terwijl Valerian in gesprek ging met zijn persoonlijke wachter, die naast hem op de vloer kwam zitten, en Jirina nam dat voorbeeld op.

'Dat heb je heel netjes gedaan,' complimenteerde Isadora haar met een halve glimlach. Op een of andere manier kreeg ze niet meer voor elkaar dan dat.

'Dank je – daarvoor ben ik je persoonlijke verzorger, hè? Ik moet je wel kunnen redden.'

Isadora's gezicht verstrakte en ze staarde voor zich uit. Zou de steek in haar hart die ze nu voelde net zo hebben gevoeld voor Farahilde, dat ene moment vlak voordat ze stierf?

'Het spijt me,' zei Jirina. 'Dat was een skýle-opmerking.'

'Maakt niet uit,' fluisterde Isadora, met grote ogen starend naar de vloer voor haar, waar nu niemand zat.

'Geesten, Isadora! Kom verdomme eens hier met die wond,' gromde Jirina na een tijdje. 'Waarom heb je me dit niet eerder verteld? Wat is er met je gebeurd?'

'Ik... ik... ik werd geraakt door een dolk...' antwoordde ze, en ze probeerde de trilling in haar stem te vermijden. Nu pas leek de pijn écht tot haar door te dringen en Hemel, dit deed zeer.

'Kom hier,' mompelde Jirina, en ze haalde de bundel met verzorgingsspullen terug. Razendsnel plukte ze de mantel weg rondom de wond en ontsmette ze die, wat sissende reacties uitlokte bij Isadora. Desondanks ging Jirina door en niet veel later zag de wond er een stuk schoner uit. Allerlei verbanden waarvan Isadora de naam en bedoeling niet kon onthouden – haar gedachten bleven maar wegdrijven – schermde haar onderarm af en gaven haar enige veiligheid terug.

Toen die klus geklaard was, staarde ze weer doelloos voor zich uit, de zeurende pijn negerend. Ze had niet eens door hoe Valerian na een tijdje, zijn been niet gebruikend, naar haar toe schoof totdat ze haar bonkende hoofd op zijn schouder legde en toekeek hoe Amadeo voorzichtig op zijn schoot kroop, Valerians been vermijdend. Gelukkig had hij niets opgelopen, behalve de schrik en angst.

Jirina stond weer op en het laatste wat Isadora zag, was een kleine glimlach van haar, waarna Frederika haar plaats innam, met Ellenora die weer naast haar kwam zitten. Enkele minuten lang zat Jeremias voor de anderen, in kleermakerszit, maar hij verschoof even later naast Ellenora en viel tegen haar schouder in slaap, een voorbeeld dat Frederika hem nadeed. Isadora slaagde daar niet in. Ze bleef telkens maar voor zich uitstaren, verplaatste haar blik op een gegeven moment naar Amadeo, die in Valerians armen in slaap was gevallen, met nog betraande wangen, en gaapte diep door het aanzicht. Maar slapen was die dag niet voor haar weggelegd.

Deel twee - hoofdstuk 19