Part 32 (Z)

2.1K 169 56
                                    

ကိုစိုင္းကားတစ္စီးသာရပ္ထားေသာကားပါကင္တြင္ကားကိုထိုးရပ္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ေပါက္ဝကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိ၏။ ဆိုင္အတြင္းထြန္းထားသည့္မီးေရာင္တို႔ေၾကာင့္အျပင္က​ေနလွမ္းျမင္​ေနရသည့္အသဲမကြဲလူရိပ္ေတြၾကား စစ္ျဖစ္ႏိုင္သူကိုလိုက္လို႔ခန႔္မွန္းၾကည့္ေနသည့္မ်က္လုံးတို႔ကစူးစူးရဲရဲႏိုင္လွ၏။

ဆိုင္ပိတ္သည့္တိုင္ထြက္မလာႏိုင္ေသးသည့္စစ္က အထဲမွာဘာေတြအလုပ္မ်ားေနသလဲေတြးေနရင္း ၁၀ မိနစ္ခန္႔ေက်ာ္လြန္လာခ်ိန္စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္မိပါေတာ့သည္။

"ဟယ္လို"

"စစ္ ကိုယ္ေရာက္ေနၿပီ"

"အင္း လာၿပီ အခုထြက္လာၿပီ၊ ကိုစိုင္းကြၽန္ေတာ္သြားၿပီေနာ္"

ကြၽန္ေတာ္ကိုေျဖေနရင္းတစ္ဖက္ကိုလည္းလွည့္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့စစ္အသံကပုံမွန္မဟုတ္၊ နည္းနည္းေတာ့အေလာတႀကီးႏိုင္ေနသလိုလို။

ဆိုင္ေပါက္ဝကိုမမွိတ္မသုန္စိုက္လို႔ၾကည့္ေနစဥ္ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္လို႔ႏွင္းဆီပန္းစီးကိုကိုင္လာတဲ့စစ္အေနာက္ကကပ္လိုက္လာသည့္ကိုစိုင္း၊ စကားစမျပတ္ပုံႏွင့္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲလို႔တား၏။

စစ္ကလွည့္ေျဖေနတာၾကည့္​ေနမိရင္းေတာက္တစ္ခ်က္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္မိ၏။ အခုထက္ထိေျပာလို႔မဆုံးႏိုင္ျဖစ္ေနတာ ဘာေတြမ်ားအေရးတႀကီးကိစၥေတြရွိေနၾကတာလဲ။ လက္ကဟြန္းေပၚေရာက္သြားခ်ိန္တိတ္ဆိတ္ေနေသာၿခံဝန္းကေလးထဲတြင္ဆူညံေသာအသံကဟိန္းလို႔ထြက္သြား၏။

ထိုအခါမွလက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္းကားဆီေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္လွမ္းလာသူကခုနပုံစံႏွင့္ကြဲျပားစြာ မ်က္ႏွာ​ေပးကခပ္တည္တည္ျဖစ္သြားတာကိုအေတြ႕ စိတ္ထဲတင္းသြားရ၏။

ေဘးတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာသူကဘာစကားမွမဆိုဘဲ ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္အေရွ႕ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့မွ ကားကိုပါကင္ကေမာင္းထြက္လာခဲ့ရင္းမသိမသာလည္းအကဲခတ္ေနရျပန္၏။ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့လို႔မ်က္ခုံးတို႔ကိုကုတ္ခ်ိဳးထားပုံကျမင္ေနက်ႏွင့္မတူ ထူးဆန္းေနပါ၏။

ရင်ခုန်သံအချစ်တေးသွား နှလုံးသားဖြင့်ကြားစေသား ❤Where stories live. Discover now