ဒဏ်ရာဟောင်း || ဘာသာပြန် || 『Completed 』

11

အခန်း ၁၁ - အတောင်ပံတွေရှိရင်တောင် ပျံလို့မရနိုင်ဘူး။ ဖားတစ်ကောင်ဆိုရင်တော့ ထားလိုက်ပါတော့?

_________________________________

အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွဖွလေးတွန်းဖွင့်မိသော် စုန့်ပေါလောင်ကို အခန်းထဲမှာ မတွေ့ရ။ သူ အိပ်ခန်းထဲမှာ မဟုတ်ဟု ထင်လိုက်မိ၍ နင်းယွိ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းလေး ချရန်ပြင်လိုက်တုန်း လသာဆောင်မှ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းအသံကို ကြားလိုက်ရ​၏။

" ပန်းနာရောဂါအတွက်ကတော့၊ အသေးစားပြဿနာလေးနဲ့ အထူးတလယ် ဒီကို လာစရာမလိုပါဘူး။ "

စုန့်ပေါလောင်အသံက အလွန့်အလွန် စိတ်ကိုရှည်နေရပြီး ကသိကအောက်ဖြစ်ခြင်းတွေက်ို ဖိနှိပ်ထားရသည်မျိူးအပြည့်။တစ်ဖက်လူက မည်သည့်စကားပြောလိုက်သည်မသိ၊ ဖိနှိပ်ထားသည်များက ထိန်းထားလို့မရတော့ပဲ သူဟာ လုံးဝကိုစတင်ပေါက်ကွဲတော့သည်။

" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက ကျုပ်သား။ ကျုပ်က သူ့ကို သတ်မှာတဲ့လား? သူစကားမပြောနိုင်တာ ဘယ်သူအပြစ်မို့လဲ? "

ထိုးနှက်မှုအပြီး နောက်ထပ်အကြာကြီး တိတ်ဆိတ်သွားပြန်​၏။

နင်းယွိ စောင်ကို ခွာလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်လဲလိုက်ကာ ဒီကာလမှာ မည်သည့်ဆူညံမှုမျိူးမှမလုပ်ရဲ။ ဆူသံက စုန့်ပေါလောင်နားထဲကို ရောက်ပြီး သူ့ကို ပိုရန်ဆွမိမှာကြောက်သောကြောင့်ပင်။

နင်းယွိ လှဲချလိုက်၍ သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်မိသောအခါမှ စုန့်ပေါလောင်က ဖုန်းချလိုက်​သည်။

လျှောတံခါးက ပွင့်၍ ပြန်အပိတ်၊ တောင်လေအေးအေးက နင်းယွိလည်ကုပ်ထံ တိုက်ခတ်လာရာ နင်းယွိမှာ မတုန်သွားပဲမနေနိုင်။ ခဏအကြာ နင်းယွိနောက်က အိပ်ရာမှာ အိကျသွားခဲ့ပြီး စုန့်ပေါလောင် ထိုင်ချလိုက်တာပင်။

နင်းယွိမှာ ဘေးတိုက်တောင့်တောင့်လေးဖြင့် လှဲနေခဲ့ပြီး လုံးလုံးမှ အိပ်မရ၊ အကြည့်တစ်ခုက ပေါ်တင်ပင် ခေါင်းအစခြေအဆုံး စိုက်ကြည့်နေသလို အမြဲခံစားရ​၏။

သောက်ကျိူးကနည်း... သူ ဘာကြည့်နေတာလဲ?

နင်းယွိ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီး အမှောင်ထုကို တည့်တည့် ငေးကြည့်ရင်းဖြင့် အနောက်ကိုလှည့်၍ စုန့်ပေါလောင်က ညလယ်ကြီးမအိပ်နိုင်သလို ဘာကြောင့် နင်းယွိအား စိုက်ကြည့်နေလဲဆိုတာကို သိချင်မိသည်။