ဒဏ်ရာဟောင်း || ဘာသာပြန် || 『Completed 』

17

အခန်း ၁၇ ; တစ်ခါမှ ဝမ်းမနည်းဘူးလား? ဒါမှမဟုတ် ဆုံးရှူံးဖို့ ပိုပြီး စိတ်ပျက်စရာတောင် ကောင်းနေတာလား?

_____________

သူထပ်ပြီး လမ်းလျှောက်နိုင်ဦးမယ်လို့ နင်းယွိမထင်တော့သဖြင့် အမြန်သွားကူပေးလိုက်သည်။ နင်းယွိလက်ဆန့်လိုက်သည်နှင့် သူက လက်ကိုမထိလာပါပဲ မျက်လုံးတို့က နေရာမှာတင် ငွေ့ရည်ဖွဲ့လျက်။

" ငါ့ကိုလာမထိနဲ့။ "

စင်္ကြံ တစ်ဖက်ခြမ်းရှိ မှန်ပြတင်းမှလာသော လရောင်ဟာ ဖြာထွက်၍ ဆီးနှင်းခဲများလို သူ့မျက်လုံးတွေထဲကို ကျဆင်းသွားသည်။ နင်းယွိမှာမိမိလက်ချောင်းများအား မီးဟပ်ခံလိုက်ရသကဲ့သို့ မသိလိုက်မသိဘာသာနဲ့ ကွေးကာ နောက်ပင်ဆုတ်မိသွား​၏။

သူက နံရံဖြင့် ယိမ်းထိုး၍ တစ်လှမ်းပင် မရပ်ပဲ အရှေ့ကို ဆက်လျှောက်သည်။ အသက်ကို သတိတထားနှင့် ခက်ခက်ခဲခဲရှုနေရသည်မှာ နင်းယွိလို အကြားအာရုံမကောင်းသည့် Betaကပင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားနိုင်နေခဲ့သည်။

စုန့်ပေါလောင်​၏ခေါင်းမာသည့် ကျောပြင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း နင်းယွိ အံကြိတ်လိုက်မိသည်။ ၎င်းနောက် သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ အမြန်အမှီလိုက်လာပြီး သူ့ကိုတွဲ၍ အိပ်ခန်းဆီကို လျှောက်လိုက်သည်။

" မင်း လွှတ်စမ်း... " သူက ရုန်းထွက်ချင်လာသည်။ အရမ်းနာကျင်နေသည့်တိုင် နင်းယွိထံမှ အကူအညီယူလိုစိတ်မရှိနေပေ။

သူ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာမှ နောက်ဆုံး အားအနည်းငယ်ကို စု၍ နင်းယွိကို အဝေးတွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။

ထိရိုက်သံဖြင့် နင်းယွိက ကျောပြင်နှင့် တံခါး ရိုက်ကျသွားရ​၏။ နင်းယွိ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်ရှည်နေပါစေ၊ သူရဲ့မသိတတ်နားမလည်တတ်ခြင်းများကြောင့် ဖတ်ဖတ်မောသွားပြီပင်။

" ဒီအချိန်လေးဖြစ်ဖြစ်တော့ မင်းငါ့ကို ဒေါသမထွက်ပဲနေလို့မရဘူးလား? " နင်းယွိ အသံကျယ်ကြီးနဲ့ ပြောလိုက်​၏။ " မင်းအသက်ဘယ်လောက်လဲ? ဘယ်အချိန်မှာ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို မပြောနိုင်သေးဘူး! "