Mavi ve Siyah

3.Bölüm

Annem ve ablam öleli iki hafta oldu ve ben evden ayrıldım. Annemlerin yanmış cesetleri bulundu teşhis etmenin mümkün olmadığını söylediler ve DNA testi yaptılar sonuç ahh evet onlardı.

Defnedildiler tabi ki İzmir'e benim yanımda kaldılar yani. Ahh alıştım sanırım ya yavaş yavaş ya da ben öyle sanıyorum evet ben öyle sanıyorum hala acı veriyor.

Ama onları son bir kez görmeme izin vermişlerdi. Yani gizemlinin sayesinde -evet gizemli beni buldu konuştuk-morga gittiğimizde bir kaç adamla konuşması yetmişti.

Onları sadece beş dakikacık görebilmemi sağladı. Yüzleri...onları hiç böyle görmemiştim gülerlerdi hep şimdi ise donuktu. Ya da sadece yanık et parçalarıydı. Soğuklardı buz gibi... onların benim gibi göründüklerini düşündüm.

Gizemliye baktığımda yüzünü buruşturmuş bir bana bir de önümde duran cesetlere bakıyordu. Benim ise gram tepki vermemem onu rahatsız etmiş gibiydi. İçimde fırtınalar koparken dışarıdan hiçbir şey hissetmeyen buz gibi bir şey görünüyordum.

Gizemlinin önünde bir kez ağlamıştım zaten bir daha asla. Ahh bir yerden de onların annem ve ablam olmamaları için dua ediyordum bunlar onlar olamazdı.

Onlar... onlar böyle cansız ve soğuk olamazlardı. Gözümden bir damla yaş süzüldü gizemli onu görmeden sildim ve dışarı çıktık.

Gizemli adam mehmet benim babam gibi olmuştu bir hafta da. Başka bir eve çıktığımı söylemiştim ya liseden arkadaşım olan Şuleyle eve çıktım.

Şule sıcak kanlı ve neşeli bir insandı ne kadar sıcak kanlı insanları sevmesemde Şule iyi bir kızdı.

Benim aksime çok arkadaşı olduğu için ucuza bir ev bulduk ve hemen taşındık. Şulenin aileisiyle arası iyi olmadığı için benimle eve çıkmayı çığlık atarak kabul etmişti.

Onunla ilk buluştuğumuzda ona olanları anlatmama rağmen haberi vardı. Zaten bütün İzmirin haberi vardı.

Bu kazayı bilmeyen yoktu herhalde. Neyse onunda bildiğine şaşmamalı bana 'sinir olacağını biliyorum ama' diyip sarılmıştı.

Zar zor elinden kurtulmuştum ne yapalım alışacağız artık onunla uzun bir süre aynı evi paylaşacağız sonuçta.

Şulenin kötü bir özelliği daha vardı. Çok panik bir kızdı. Buna kendim şahit oldum. İlk taşındığımız sırada bir kaç eşyamı unuttuğum için evden ayrılmıştım ve bütün mahalleyi ev arkadaşım kaçırıldı diye ayağa kaldırmıştı.

Ben eve geldiğimde evin kapısı açık herkesi başına toplamış halde buldum beni görünce resmen üstüme atlamıştı.

Pençelerinden kurtulup iki saat açıklama yapmıştım. Allahtan polise falan gitmemişti o yüzde tuvalete gitsem bile haber veriyordum neredeyse.

Ama oda alıştı artık ilk taşındığımızdan bu yana biraz daha az panikti. Ama genellemeye bakarsak iyi bir kızdı yani. Gizemli adam mehmete gelirsek evet bir haftada babam gibi oldu.

Hastahanede bana bir hafta verdiğini söylemişti ve onu aramamı söylemişti. Ama ben aramadım arasam ne diyeceğimi bilmiyorumdum zaten ama o beni aradı bir hafta bir gün sonra.
****
Sabah telefonun sesiyle uyandım numarayı tanımıyordum küfredip açtım. Sabahları uyandırılınca sinirli olurum ama yine de nazik olmaya çalışarak "efendim" dedim ne kadar beceremesemde.

Karşıdaki ses "günaydın yoksa unuttun mu beni Gece" dedi bu gizemli adam Mehmetin sesiydi.

"şey aslında..." sözüm kesildi