Mavi ve Siyah

59.Bölüm

"Ne oluyor ya" demişti kız kızarmış gözlerle bana Emir kolumdan tutup kendine çekti.

"Tamam geçti bana bak o Güneş değildi" dedi benim ise gözümden yaşlar akmaya başlamıştı. Öylece kıza bakıyordum. Bu orada gördüğüm kız değildi ki. Ahh tanrım sana şükürler olsun emindim o kızın Güneş olduğuna. Ve sen bana onu gösterdin.

Emir beni kendine çevirdi yüzümü iki elinin arasına aldı "Gece bana bak...o Güneş değil" demişti.

Koşmaktan nefes nefese kalmıştım. Düzenli nefes alamıyordum kalbim çıkacakmış gibi atıyordu. Emir'i duyuyordum ama dedikleri bana çarpıp geçiyordu sanki. Bir an bayılacağımı sandım sonra beynim yerine geldi ve kendimi topladım. Emir'in gözünün içine baktım korkmuştu.

Benim için mi? Ona baktığımı görünce bana sımsıkı sarılmıştı bir an hiç bırakmayacak sandım "Emir" dedim güçsüz çıkmıştı sesim.

"Buradayım" dedi. Beni bırakıp tekrar ellerinin arasına almıştı yüzümü bana yakındı hemde çok.

"Ben... Güneş oradaydı...onu gördüm... ağacın arkasında...bana bakıyordu..." dedim kesik kesik göz yaşlarımın arasından.

Emir dudağını ısırdı dur o ağlıyor muydu? Fazla görememiştim beni tekrar kucaklamıştı. Ağladığını görmemi istemiyor muydu. Ama o beni ağlarken görmüştü haksızlık. Emir'in kollarından sıyrılırken yüzüne baktım gözleri ıslaktı gözlerinin içine baktım bana suçluymuş gibi bakıyordu. Bana neden öyle bakıyordu delirdiğimi düşünüyor olmalıydı.

"Biliyorum ama o..." sözünü devam ettirememişti.

"Gidelim" dedim kafasını salladı.

Yürüyordum ama ayaklarımın altındaki zemin ilerlemiyordu. Yer çekimi yoktu sanki. Yürüyorum ama sanki yerimde kalıyordum. Ne olmuştu bana böyle ağlamıyordum hissetmiyorum yaşıyor muyum ondan bile emin değilim. Emir'in kollarının belime sarılı olduğunu yeni fark ediyorum. Zaten tutmasa yürüyemezdim herhalde Emir ile göz göze geldik gözlerinde duygudan eser yoktu. Ne hissettiğini ne düşündüğünü anlamak zordu.

Oda benim için aynı şeyi düşünüyor olmalıydı. Mezarlıktan çıkmamıza sadece bir adım kalmıştı... yine. Bu sefer duraksamak yok Gece motoruna binecek ve hangi cehenneme gideceksen gideceksin.

"Seni ben bırakayım" dedi Emir suratı ifadesizdi.

"Ben giderim kafamı dağıtmaya ihtiyacım var"

"Olmaz bu şekilde bırakamam seni" dedi gülümsedi "beni uğraştırma küçük fare seni bırakıp uyumak istiyorum hadi"

Gülümsedim "sen git uyu bugün yeterince ağrıttım başını"

"Gece inan şuan beni daha çok yoruyorsun"

"Ahh Emir giderim ben ayrıca uğramam gereken bir yer daha var" dedim.

Kaşlarını çattı "nereye?"

"Şeye..." şimdi Erdem'in yanına gideceğim desem olmayacak ne desem ne desem.

"Gece nereye gideceksin?" dedi o keskin sesiyle. "Yoksa şu seni bin defa arayan çocuğun yanına mı gideceksin?"

Evet çok iyi fikir hayır değil daha çok sinirlenmişti. "Hayır... (iç geçirdim) Erdem'in yanına gideceğim" dememle birlikte gözlerinin siyaha bürünmesi bir olmuştu.

"Erdem'in yanına" demişti çenesi gerilmişti ve işte her zaman ki Emir olmuştu. Ben onu kızdırırdım oda beni her şey eskisi gibiydi şimdi ben bir şey diyecektim o bir şey diyecekti ve biz yine kavga edecektik. Olması gerekende buydu zaten değil mi?