ငရဲဘုံကိုးခု ဧကရာဇ်

အပိုင်း(၂၉)

ရွာရှိ နံပါတ်တစ် အလှပဂေးကသာ ရှစ်ဖုန့်နှင့် ထိုက်တန်သည်ဟု လီရူ ခံစားမိသည်။

သူမ၏ အိမ်အနားသို့ အရောက်တွင် အိမ်၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင် ဆယ်မီတာရှည်လျားသော လူသွားလမ်းလေးရှိ၏။အိမ်လေးမှာ လီထူဖု လက်ရှိနှစ်များအတွင်း ဆောက်လုပ်ထားခဲ့သော အိမ်ကလေးဖြစ်သည်။

ရှို့လင်ရွာ၏ အချမ်းသာဆုံးဖြစ်သော လီထူဖုမှာ မြို့ထဲရှိလူချမ်းသာများထံမှ သင်ယူ၍ ဤအိမ်ကလေးအား ဆောက်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

လမ်းလေး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ဝက်ခြံတန်းလေးရှိ၏။

လမ်းလေးထဲသူမ ဝင်လာသောအခါ တစ်ခုခုလွဲမှားနေသည်ဟု စိတ်ထဲ၌ ခံစားလိုက်ရသည်။

အများအားဖြင့် နေ့တစ်နေ့၏ ဤအချိန််တွင် အိမ်ရှိအစေခံများက ဝက်များအား အစာကျွေးမွေးနေရမည်ဖြစ်သော်လည်း ယနေ့တွင်တော့ သူတစ်ယောက်မှ မမြင်တွေ့မိပေ။

ဝက်များက ဝက်ခြံထဲတွင် နုန်းခွေသကဲ့သို့ လဲလျောင်းနေ၏။

၎င်းတို့မှာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ရတနာများဖြစ်ကြသည်။သူဗိုက်ဆာနေလျှငအတောင်မှ ၎င်းတို့အားအဆာမခံစေပေ။ယနေ့အတွက် သူဘာတွေများဖြစ်နေပါသနည်း။

စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာဖြင့် သူမအိမ်နာသို့ နီးကပ်လာသည်။အကြောင်းပြချက်တစ်ချို့ကြောင့် ယနေ့တွင် တော်တော်လေးတိတ်ဆိတ်နေသည်ဟု သူမခံစားရသည်။အရမ်းတိတ်ဆိတ်လွန်းသောကြောင့် မွန်းကြပ်မှုတို့ကိုပင် သူမခံစားမိသည်။သူမပိုပီး လျှောက်ဝင်လာလေ ထိုကဲ့သို့ ခံစားရလေဖြစ်သည်။

လီရူတံခါးနားသို့ လျှောက်လာပြီး ခေါက်ရန်ပြင်လိုက်သော်လည်း တံခါးက အလိုအလျောက်ပွင့်သွားသည်။ထို့နောက်တွက် ပြန့်ကျဲနေသော အလောင်းများအား တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် သူမမျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်သွားသည်။

သူမ၏အဖေ မုတ်ဆိတ်လီထူဖုမှာ အလောင်းတစ်လောင်းအား သားသတ်ဓားဖြင့်လှီးဖြတ်နေသည်။

သူ၏ ပါးစပ်တွင် အသားစများ သွေးများဖြင့် ပြည့်နှက်နေပီး တစ်ခုခုအား ဝါးနေ၏။အနီရောင်အရည်များက သူ၏ ပါးစပ်ဆီမှ ပန်းထွက်လာသည်။