ငရဲဘုံကိုးခု ဧကရာဇ်

အပိုင်း(၃)

သိုင်းလက်သင်နှစ်​ယောက်ကို တစ်နေ့မှာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအရ သတ်ပစ်ဖို့ စ်ိတ်ပါလိမ့်မယ်လို့ ငါကိုယ်ငါတောင် တကယ် မထင်ထားမိခဲ့ဘူး...

ကံကောင်းချင်တော့...အဲ့ကောင်တွေ ဒါကို မသိလိုက်ကြဘူး...

မဟုတ်လို့ကတော့...သူတို့သေချာပေါက် ငါ့ကို ရယ်ကြမှာ....

ဘယ်လိုတောင်...ရှက်စရာကောင်းလိုက်သလဲ...

ရှစ်ဖုန့်က စိတ်ထဲမှညည်းတွားလိုက်သည်။

အကယ်၍များ မင်အန်းနှင့် ရထားထိန်းတို့ သေရာမှ ပြန်ရှင်လာကြပြီး ရှစ်ဖုန့်၏ စကားလုံးများအား ကြားနိုင်ခဲ့လျှင်...

လီးပေါ့..ငါတို့ကဖြင့် မင်းလက်ညှိုးနဲ့ ထိုးသတ်လို့ သေပဲသေနေပြီ..ဒါတောင် မင်းကငါတို့ကို သတ်ရတာ ရှက်ဖို့ကောင်းတယ် ထင်နေသေးတယ်လား...

ရှစ်ဖုန့်က သူ၏ လက်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ မင်အန်း၏ ဘယ်ဘက်လက်ခလယ်၌ ဝတ်ထားသော အပြာနုရောင် လက်စွပ်ကို ချွတ်ယူလိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ထား လိုက်သည်။

ရှစ်ဖုန့်၏ စိတ်ထဲတွင် အတွေးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာပြီးနောက် သူနှင့် လက်စွပ်၏ ကြားထဲတွက် လျို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော ဆက်သွယ်မှု တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

လက်စွပ်ထဲတွင် သိုလှောင်ထားသော ပစ္စည်းအမြောက်အမြားက ချက်ခြင်း သူ၏ စိတ်ထဲ​တွင် ပေါ်လာခဲ့သည်။

ဤလက်စွပ်သည် ပန်းပဲဆရာ​တစ်ယောက် သွန်းလုပ်ထားသော သိုလှောင်လက်စွပ်တစ်ကွင်းဖြစ်သည်။

၎င်းတွင် ပစ္စည်းများအား သိမ်းဆည်းထားနိုင်သော နေရာလွတ်ပါရှိသည်။

သိုလှောင်လက်စွပ်များမှာ အလွန်အဖိုးအနဂ္ဂထိုက်တန်သည်။

မိုးပြာရောင်လမြို့တွင် ကြီးမြတ်သော ကလန်လေးခု၏ ဘိုးဘေးများ၌သာတစ်ခုဆီရှိကြသည်။

ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၏ ကြီးမားကျယ်ပြန့်မှုကိုမသိ​သော ဤ ကောင်ဆိုးလေးက အဆင့်​နှစ် သန့်စင်သူ တစ်ယောက်အား သတ်ပြီး သူ၏ သိုလှောင်လက်စွတ်အား ချွတ်ယူရဲသည်။