ငရဲဘုံကိုးခု ဧကရာဇ်

အပိုင်း(၁၀၅)

ယင်နှင်းပန်းအရည်တို့ ကျဆင်းလာသောအခါတွင် ယင်မိစ္ဆာ၏ အန္တရယ်ရှိသော ဒဏ်ရာတို့မှာ ပကတိမျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်သော အမြန်နှုန်းဖြင့် ပြန်လည်၍ ကောင်းမွန်လာသည်။

ထိုအရာအားမြင်လိုက်ရသော အခါတွင် ရှစ်ဖုန့် မှာ ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။

"အဆင့်ခြောက် ယင်စိတ်ဝိညာဉ်ဆေးပင်ကို သုံးပြီး ယင်မိစ္ဆာကို ကုသပေးတာကတကယ့်ကို အံ့ဖွယ်ပဲ"

ဒဏ်ရာတို့မှာဆေး၏ အစွမ်းထက်လှမှုကြောင့် တစ်ဟုန်ထိုးပြန်လည်၍ကောင်းမွန်နေသည်။

ယင်မိစ္ဆာ၏ ဒဏ်ရာတို့အာ လုံးဝပြန်လည်၍ ကုသပြီးသော အခါတွင် ရှစ်ဖုန့်က သူ၏သို့လှောင်လက်စွပ်အတွင်းတွင် လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော နည်းလမ်းဖြင့် ဆီးလ်ခတ်ထားသော လက်နှစ်ခုအား ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ထိုလက်တို့မှာ ယင်မိစ္ဆာ၏ပြတ်တောက်သွားခဲ့သော လက်နှစ်ဖက်ပင်ဖြစ်သည်။

နှင်းဖြူရောင်ဆေးရည်တို့က ထပ်မံ၍ ကျဆင်းလာသည်။

ရုတ်ချည်း ယင်မိစ္ဆာ၏ လက်မောင်းနှင့် ပုခုံးတို့တွင် အသားသစ်တို့ ပြန်လည်၍ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

အသားသစ်တို့က ပကတိမျက်စိဖြင့်မြင်နိုင်သော အမြန်နှုန်းဖြင့် ပျံနှံ့လာသည်။

မကြာခင်ယင်မိစ္ဆာ၏ လက်မောင်းနှင့် ပခုံးတို့မှာ ချိတ်ဆက်သွားသည်။

"ဘာပြဿနာမှ ထပ်ပြီး ရှိတော့မှာမဟုတ်ဖူး"

အရာအားလုံးမှာ သူမျှော်မှန်းထားသည့်အတိုင်းဖြစ်ပျက်သွားသည်ကိုတွေ့ရပြီးသောအခါတွင် ရှစ်ဖုန့်က ယင်မိစ္ဆာ၏ ပါးစပ်ကို ဟလိုက်ပြီး ဆေးတစ်မှုတ်ကို ၎င်း၏ ပါးစပ်ထဲသို့ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

အဆင့်ခြောက်ယင်ဆေးပင်၏ အနည်တို့က ယင်မိစ္ဆာအတွက် တော်တော်လေး အကျိုးပြုသည်။

၎င်းတို့အား မဖြုန်းတီးပစ်နိုင်ပေ။

ထို့နောက်တွင်ရှစ်ဖုန့်က သူ၏လက်နှစ်ဖက်လုံးဖြင့် ဆီးလ်တံဆိပ်လက်သင်္ကေတတို့ကို စတင်၍ ပုံဖော်လိုက်သည်။