ငရဲဘုံကိုးခု ဧကရာဇ်

အပိုင်း (၅၄)

ဝမ့်ကလန်၏ ဘိုးဘေးများ မှာ စန်းယွဲ့မြို့တွင် အချေချနေထိုင်ခဲ့ပြီး မိသားစုစီးပွားရေးလုပ်ငန်းများအား အခိုင်အမာလုပ်ဆောင်ကာ မြို့၏ တောင်ပိုင်းအား နေရာရယူထားသည်မှာ နှစ်ပေါင်းငါးရာကျော်ကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

ဝမ့်ယောင်မှာ သူ၏ ခြံဝန်းအတွင်းတွင် ရပ်၍ ဘာမှရှိမနေတော့သော ဝမ့်မိသားစုအား ကြည့်နေသည်။

စန်းယွဲ့မြို့မှာထွက်ခွာသွားပြီးနောက်တွင် သူ့အနေဖြင့် သူ၏ မိသားစုအား ဦးဆောင်ကာ နေရာအသစ်တွင် အသစ်တစ်ဖန် ပြန်လည်၍ စတင်ရမည်ဖြစ်သည်။

ဝမ့်မိသားစု၏ အနာဂတ်အား မည်သည့်နေရာတွင်ချမှတ်ရမည်မှန်းကို ဝမ့်ယောင်တကယ်မသိပါ။

"ဝုန်.ဝုန်း...ဝုန်း.."

"ဝုန်း..ဝုန်း..ဝုန်း..."

ရုတ်တရက် တံခါးခေါက်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

ဝမ့်ယောင်ဤ သိုင်းကျင့်ကြံသူ တစ်ယောက် အကြားအာရုံအရ အစကတည်းက ၎င်းကိုကြားနိုင်သည်။

သို့သော် ဝမ့်ယောင်မှာ မကြားသကဲ့သို့ပြုမူနေသည်။

၎င်းမှာ ဦးနှောက်မရှိသောသူအချို့က အိမ်၌ပစ္စည်းများ ကျန်ရစ်နေခဲ့ပြီး ပြန်ယူရန်အတွက် လမ်းတစ်ဝက်မှ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု သူခံစားရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

ဝမ့်မိသားစု၏ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အနေနှင့် သူ၏ အစေခံများအား မည်ကဲ့သို့ တံခါးဖွင့်ပေးနိုင်ပါမည်အံ့နည်း။

တံခါးခေါက်သံမှာ ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားသည်။

ဝမ့်ယောင်ကအေးစက်စွာနှာမှုတ်လို​က်သည်။

ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်သော ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ ဝမ့်မိသားစု၏ ပင်မတံခါးမှာ ပေါက်ကွဲကျိုးပဲ့ကာ ပွင့်သွားပြီး သစ်သားအကျိုးအပဲ့အပိုင်းအစများက နေရာအနှံ့သို့ လွင့်ထွက်သွားသည်။

"မင်းတော့ သေချင်နေတာပဲ.."

ဝမ့်ယောင်ဒေါသတကြီး အော်ငေါက်လိုက်သည်။

သူ၏စိတ်အ​ခြေအနေမှာ ဆိုးဝါးနေနှင့်ပြီးသားဖြစ်သည်။

သူ၏ ညာလက်မှာ တိရစ္ဆန်တို့၏ လက်သည်းကဲ့သို့ သဏ္ဍန်ပြောင်းသွားကာရဲရဲတောက်နေသော အနီရောင်မီးတောက်တို့တောက်လောင်စေလိုက်သည်။