ငရဲဘုံကိုးခု ဧကရာဇ်

အပိုင်း(၃၀)

ရှစ်ဖုန့်၏ ရှေ့သို့ အမှောင်ရိပ်ထဲမှ ပုံရိပ်တစ်ခုက ရုတ်တရက် လျှောက်လှမ်းထွက်လာသည်။၎င်းမှာ ညဝတ်စုံအနက်ရောင်ကိုဝတ်ထား၍ မျက်နှာ အနက်ရောင် အဝတ်ဖြင့် ဖုံးထားသည်။သူအမှောင်ထုထဲမှ ထွက်လာသော အခါ ယခင်ခံစားချက်အား မပေးစွမ်းတော့ပေ။

"ကျွန်ုပ်က အရိပ်အမှတ်ကိုးပါ သခင်က သင့်ကို ငါးဆယ့်ငါးဆ မြေဆွဲအား အခန်းကို ပြင်ဆင်ထားပေးပြီးပြီလို့ အကြောင်းကြားခိုင်းလိုက်လို့ပါ သင်အဲ့ကိုသွားချင်ပါသလား"

"အရိပ်အမှတ်ကိုးလား"

"လုံချန်ရဲ့လူလား"

ရှစ်ဖုန့်မှာ မျက်မှောင်ကြုတ်နေဆဲဖြစ်ပြီး အရိပ်အမှတ်ကိုးအား ကြည့်လိုက်သည်။

သူ၏ သိုင်းတာအိုအသိအရ အစောပိုင်းက ဖြစ်ခဲ့သော သက်တောင့်သက်သာ မဖြစ်လှသည့်ခံစားချက်မှာ အရိပ်အမှတ်ကိုးဆီမှ ဟုတ်မနေပေ။

"အမှောင်ထဲမှာ နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ရှိနေတာဖြစ်ရမယ်..အဲ့လူရဲ့ ခွန်အားကလဲ မနိမ့်ကျလောက်ဖူး"

"လုံချန်က ငါ့ကိုတိတ်တဆိတ် စောင့်ကြည့်ဖို့ တစ်ယောက်ယောက်က်ို လွှတ်ထားတာပဲဖြစ်ရမယ်"

"ဟမ့်"

ရှစ်ဖုန့်က ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်တွေးလိုက်ပြီးနောက် အရိပ် အမှတ်ကိုးအားပြောလိုက်သည်။

"ငါ့ကို အဲ့ကိုခေါ်သွားပေး.."

"ဟုတ်ကဲ့.."

အရိပ်အမှတ်ကိုးက နောက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။

သူက ဖျက်ကနဲ အမှောင်ထုထဲသို့ တဟုန်ထိုးပြန်ပြေးသွား၏။

ရှစ်ဖုန့်က တက်နိုင်သမျှ မြန်မြန်ပြေး၍ အလျင်အမြန် နောက်က လိုက်သွားသည်။

စက္ကန့်တိုင်းတွင် သူ၏ အကန့်အသတ်အား ထိန်းထားပြီး ၎င်းမှာ သူ၏ ကာယခန္ဓာကိုယ်အား ကြံ့ခိုင်အားကောင်းရန်အတွက် အခြေခံအကျဆုံး လေ့ကျင်းနည်းလည်းဖြစ်သည်။

ယခုသူ၏ ဒန်တန်အား ပြန်မကုစားရသေးခင်အထိ သူ့၏ ကာယခန္ဓာကိုယ်အား မည်ကဲ့သို့ အားကောင်းစေရန်လုပ်ရမလဲ ဟူသည့် အပေါ်တွင်သာ အာရုံစိုက်ထားနိုင်သည်။