Became The King's Woman

CHAPTER 84

Niyakap niya pa si Marro ng mahigpit habang humihikbi parin.

"T-thank you Marro for everything you did for me and for being part of my life in this life. Sorry for causing you so much pain, hopefully, you'll find the happiness that you deserve kung saan ka man dalhin ng susunod na buha--" hindi na niya naituloy ang sasbihin nung tuluyan ng bumagsak ang mga kamay nito na kanina lamang ay may buhay pa. His head eventually rested peacefully sa unan nito at wala ng pulso.

Doon na naman siya tuluyang humagolgul sa pag-iyak while embracing him tightly.

"MARRO!!!"  Muli niya pang umiiyak na bulalas ngunit it's all over now. Ilang sandali pa ang nakakaraan ay kumalas na siya dahil natuyuan na siya ng luha, wala na siyang mailalabas pa.

Nang kumalas siya ay siya namang pagpasok ng hari sa pinto.

Lahat ng tao sa room na iyun ay nagtinginan lahat sa hari na noo'y hindi maipinta ang mukha. Kuyom ang mga palad nito.

He's somewhat angry, sad, gloomy, melancholic, grieving, and feeling guilty because of what happened to his beloved brother.

"K-Kamahalan..." Sambit naman ni Sabina ngunit tila wala siyang naririnig o nakikita sa ngayun maliban sa kapatid niyang nakaratay sa kama full of bandages, with no eyesight, no life, cold and dismal.

Para siyang isang zombing naglalakad papalapit sa kapatid niya, bagsak ang balikat, lifeless, grim and sorrowful with his tears journeying on his cheeks silently.

Nang sa wakas marating niya ang katawan ng kanyang kapatid ay tila naging isa siyang halimaw.

"LABAS!!! LUMABAS KAYONG LAHAT!!!" Malakas at galit niyang bulalas.

Sinubukan pa siyang lapitan ni Sabina ngunit sumigaw lamang siyang muli.

"ANG SABI KO, LUMABAS KAYONG LAHAT! GUSTO KONG MAPAG-ISA!!! LABAS!!!" galit at umiiyak niyang muling saad kaya naman sinenyasan na ni Sabina ang lahat na sumunod na lamang sa hari dahil subra itong nanlulumo at napopoot, hindi sa kanyang kapatid kundi sa kanyang sarili.

"Bakit mahal kong kapatid-- bakit?!! Hindi mo dapat ginawa iyun!!! Wala akong kwentang hari! Wala akong kwentang asawa! Wala akong kwentang kapatid! Wala akong kwenta! WALA!!!" labis labis ang paghihinagpis nitong sigaw habang yakap yakap ang wala ng buhay niyang kapatid.

Nasa labas man ngunit naririnig parin nila siya at nakikita din dahil half glass-made ang pinto.

Walang mga mata ang makikitang tuyo nang mga panahong iyun.

Habang pinagmamasdan mula sa labas ni Sabina si ang hari sa loob ay sagana ang kanyang mga mata sa pagluha.

Maging si Ginoong Khut, si Ivanka, ang Doctor at ang emperial guards na naroon ay walang ligtas dahil sa bigat ng sitwasyon.

***

The empire's atmosphere for the past weeks after Prince Ri's wake has been so melancholic.

Samantala, ang hari ay tila wala parin sa sarili dahil hindi niya matanggap ang nangyari at panay parin ang kanyang paninisi sa kanyang sarili.

But Imperial Noble Consort Ling has been always with him to comfort him and make him feel better day by day.

Isang araw pinuntahan ni Imperial Noble Consort Ling ang hari sa kanyang palasyo ngunit wala ito roon but she knew where he is.

Nang puntahan niya nga ito sa East Wing Manor ay nandun siya at as usual, nasa hall ng namayapang Prinsipe.

Dahan-dahan siyang lumapit dito.

"Kamahalan...nandito ka pala ulit..." Marahan niyang saad kasabay ng pagyakap niya rito mula sa likod.

"Imperial Ling, ano't narito ka..." Marahan ding tugon nito bago siya lingunin nito.

"Well... nagpunta ako sa palasyo mo but you weren't there at alam kong narito ka kaya nagpunta ako dito."
Malumanay niyang saad ngunit hindi na nagsalita ang hari at nakatitig lamang sa jar na nasa harap nila ngayun.

"Kamahalan, alam kong lagi ko itong sinasabi sa iyo ngunit pakiusap, stop blaming yourself from what happened. You've already read your brother's letter to you, sana paniwalaan mo na walang sino mang dapat sisihin sa ginawa niyang iyun dahil iyun ang kagustuhan niyang mangyari. Maging ako minsan ay nagi-guilty dahil sa pagkawala niya lalo na kapag nakikita ko't nakakausap si Young Master Chatri pero Kamahalan, if remain like this living in vain everyday for our whole life Prince Ri will not like it for sure. Mawawalan lamang ng saysay ang ginawa niyang sarcrifices para sa atin, para sa emperyo. So please Gi, it's time to let go..." Mahaba niyang saad habang nakayakap parin sa hari.

Matagal itong natigilan at hindi umimik hanggang sa kumalas ito mula sa pagkakayakap niya bago siya harapin.

"I'm trying.... Ah- I just can't f-for now, I need more time to process and accept all that just happened." Pigil ang luha nitong saad kung saan dama niya ang matindi nitong emosyon kaya naman naiintindihan niya.

"O-of course.... I understand. I'm just here with you." Pigil luha din niyang saad bago muli itong niyakap ng mahigpit to console him.

The King just kissed her on her forehead bago siya niyakap ng mas mahigpit.

Maya maya pa ay nagpunas na ito ng mga luha.

"Let's go now, pupuntahan pa natin ang mga bata." Saad nito sabay hawak sa kanyang kamay.

Bumitiw naman siya and put her arms around him instead at ihinilig ang kanyang ulo sa kabilang braso nito habang sila ay naglalakad papalayo from Prince Ri's hall.

"Alam mo ba Kamahalan, hindi ko inakalang magiging ina pala ako ng apat na lalaki at isang prinsesa." Nakangiti niyang pagkukwento.

"Umm, nahihirapan ka ba?" Marahan namang saad ng hari bago ngumiti ng bahagya.

"Well mahirap siya pero masaya sa pakiramdam. Being a hand's on mom to them is such a precious experience. They are my daily therapy so I'm getting better day by day." Masaya niyang tugon habang nakayakap parin sa braso ng hari.

"I'm glad then that you're doing well."

"With more time, I'm sure you will too, your majesty." Saad naman niya kaya ginawaran siya ng isa pang mabilis na halik sa noo bago sila muling magpatuloy sa paglalakad.