Became The King's Woman

CHAPTER 16

Dinala niya ako sa isang malaking bahay na hindi ko pa nakikita but it seems familiar sa akin.

"Marro, a-anong ginagawa natin dito? N-nasaan tayo?" Nagtataka kong tanong.

"Nandito ka sa magiging bahay mo." He said kaya naman napalingon ako sa kanya.

"Bahay ko?"

"Yes. After three years of working abroad, I bought this land and nagpatayo ng bahay na katulad ng pangarap mo. The design is familiar right?" Nakangiti niyang saad.

"Uhmm, h-hindi ko na maalala." Malamig kong tugon ngunit ang totoo ay familiar nga sa akin. Kilala ko ang bahay dahil it looks exactly how I envisioned my dream house to be.

"Sab, kahit na napagawa ko na ang bahay na ito even before my three years contract ends, hindi ko iyun ipinaalam sayo at nag-extend pa ng two years para makapag-ipon for our wedding and for our plan business. Gusto sana kitang i-surprise with all of these pag-uwi ko kaya lang I didn't know na I would lose you along the way. I didn't know that I was late." He said containing the tears in his eyes hindering them to fall.

Napalunok lamang ako at umiwas ng tingin mula sa kanyang mga mata dahil nahihirapan ako lalong magpigil ng damdamin. I wanted to give in, hug and cry on his shoulder but I just can't. I know I shouldn't.

"Sab please, tayo nalang ulit. Iwan mo na siya at piliin mo ako. Magpakalayo-layo na tayo at mamuhay ng masaya habang bumubuo ng sarili nating pamilya tulad ng pinangarap natin." Punong puno ng emosyon niyang wika grabbing my hands ngunit binawi ko ang aking mga kamay at tumalikod sa kanya. Nagalakad lamang ako papunta sa glass wall kung saan nasisinagan ng liwanag mula sa buwan. Hindj na kasi nagbukas ng ilaw si Marro kaya dim lighted ang buong bahay. Tanging ang mga figurine-lamps lamang ang pinanggagalingan ng mumunting liwanag.

"Sabina please. Makinig ka sa akin--"

"Ikaw ang makinig sa akin! Marro please, tama na. Sa mundong ito hindi tayo namumuhay sa isang pantasya lamang. Happy ever after is nothing but an idea because in reality, life is always a quest. It's either we're happy or sad. It's either we lose or win. It's either we cause the pain to someone or we receive the pain from someone. Either we k*ll or get k*ll*d. The thing is, we should know how to find ways how to survive either way we are in. That we should know how to work our way out because we can choose the wrong way and end up in a right destination or chose the right way but end up in a wrong destination. In this life, we are the drivers of our own fate and it's uncertain. That's is why we need to have our stand point. Dapat may paninindigan tayo sa mga desisyong ginagawa natin. And of all people, Marro ikaw ang nakakakilala sa akin. You know na sa oras na gumawa ako ng isang desisyon, pinapanindigan ko ito no matter what." Mahaba kong saad.

"But Sab, you had no choice before. Marrying your husband is never your choice kaya hindi mo yun kailangang panindigan!" Mariin niyang saad.

"No Marro, it's a choice that I've chosen and I will again." I said staring straight to his eyes.

"Sab please no! Makinig ka sa akin. Deserve mong maging masaya Sab at magiging masaya ka lang kapag iniwan mo siya at sumama ka sa akin. Sa akin ka sasaya Sab hindi sa kanya!"

"Pero asawa ko siya!" Matigas kong sagot. Napahilamos lamang siya ng kanyang mga palad bago pumamewang sa harap ko. I can see madness in him.

"Asawa mo nga, pero masaya ka ba?!" Maya maya pa ay mariin niyang bulalas.

Ang tagal kong natigilan sa tanong niyang iyun. Nagpunas lamang ako ng luha bago ko siya tiningnan.

"Oo Marro, masaya ako sa kanya. Hindi subrang saya p-pero, masaya ako." Pigil ang luhang saad ko. Nagpakawala siya ng sarkastikong ngisi bago ako sinagot.