Unicode
TYCDTN
Chapter 12
ယွီဖင်ယန်က အိမ်ပြန်ဖို့ အချိန်မရှိသေးဘဲ နန်းတော်ကိုသွားကာ တင်ပြရသေးတာကြောင့် သူ့ရဲ့အခြွေအရံဖြင့်သာ အိမ်ကို သတင်းပို့ခိုင်းခဲ့ရသည်။
မဒမ်အိုကြီးက အခြွေအရံကိုပြန်မလွှတ်ခင် အကြောင်းစုံကို နာရီဝက်နီးပါးလောက် မေးမြန်းပြီးမှ ပြန်လွှတ်ခဲ့သည်။ သူ(မ)က ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ရှိခိုးလိုက်သည်။ ဘုရင်ပေးသည့်တာဝန်ကို အန္တရာယ်ကြားမှာ မထိခိုက်ဘဲ ဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့သည်။ လော့ယန်မှာ ကပ်ဘေးဒုက္ခရောက်နေကြောင်း ကြားသိခဲ့ရတုန်းက ၂ညလောက်အိပ်မရခဲ့ပေ။
မာမောမောလည်း အလွန်ပျော်ရွှင်ကာ ဒူးထောက်ပြီး
“မဒမ်ကြီး သခင်မလေးက ကံကောင်းခြင်းနဲ့ ပြည့်စုံတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲ၊ မှူးမတ်ကြီးက သခင်မလေးအတွက် အစွမ်းရှိဆေးဆရာကို သွားရှာပင့်ခဲ့ပေမယ့် သခင်မလေးအစား အိမ်ရှေ့စံကို ကုသပေးစေခဲ့တယ်၊ ကံကြမ္မာက တကယ်ကိုကောင်းမွန်တာပဲ၊ သခင်မကြီး ဘယ်ကရှာလာမှန်းမသိတဲ့ ဘုန်းကြီးအတုက ကံကောင်းတဲ့ကြယ်ကိုများ ဂြိုလ်ဆိုးဆိုပြီး လျှောက်ဟောခဲ့သေးတယ်”
မဒမ်အိုကြီးက တိတ်ဆိတ်စွာ မျက်လုံးပိတ်ထားလေသည်။
မာမောမောက ဗုဒ္ဓကျမ်းစာတွေရွတ်ဖတ် ပူဇော်ပြီး ထိပ်လန့်တကြား ထအော်လေသည်။
“အမလေး”
“ဗုဒ္ဓဘုရားရှင်က အရှေ့မှာရှိနေတာကို နင်ဘာတွေပြာယာခတ်နေတာလဲ”
မဒမ်အိုကြီးက မျက်လုံးဖွင့်ကာ သူ(မ)ကို စူးရှစွာကြည့်လေသည်။
မာမောမောက အလျင်အမြန် ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်ပြီး အသားအရောင်က ဖြူဖျော့လာကာ မျက်အိမ်တွေက မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေလေသည်။
မဒမ်အိုကြီးက တစ်ခုခု မှားယွင်းနေတာကို သတိထားမိပြီး နူးညံ့စွာမေးလေသည်
“ဘာတွေးမိလို့လဲ”
“ဘာမှ.... ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
မာမောမောက တောင့်တင်းစွာ ပြုံးလေသည်။
“စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောစမ်း”
