Unicode
TYCDTN
Chapter 4
သူ(မ)ရဲ့ ဂုဏ်ဆောင်မြေးလေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ မဒမ်အိုရဲ့ ခက်ထန်သည့် အကြည့်တွေက နူးညံ့သွားကာ လက်ဝေ့ယမ်းပြပြီး
“ထိုင်ပြီး အဖွားကို အဖော်ပြုပြီး စကားပြောပေးပါဦး၊ ကိစ္စတွေကိုတော့ နင့်အမေရောက်မှပဲ ပြောတာပေါ့”
ယွီဖင်ယန်က မဒမ်အိုရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်လိုက်ကာ သူ(မ)အတွက် လက်ဖက်ရည် ငှဲ့ပေးလေသည်။
နာရီဝက်ကြာပြီးနောက် လင်ရှီ ရောက်လာလေသည်။ နားထင်ဘေးနားမှာ ကတ္တီပါပန်းအဖြူ ပန်ထားရုံကလွဲရင် ဘာမှပုံမှန်မဟုတ်တာ မရှိပေ။ မကြာခင်ကမှ ငိုထားသလို သူ(မ)ရဲ့ မျက်လုံးတွေက မို့အစ်နေသည်။
မဒမ်ဒိုကြီးက လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ငုံသောက်ကာ သူ(မ)ကို မော့မကြည့်ပေ။
“ကျွင်းကျဲ သေသွားခဲ့တာ ၁၀နှစ်ကျော်ကြာပြီ နင်က အခုထိ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေတုန်းပဲ၊ ဒီလိုပုံစံကို ဘယ်သူ့ကို ပြချင်နေတာလဲ၊ ငါတို့စံအိမ်တော်ကို ကံမကောင်းမှုတွေကို သယ်ဆောင်လာနေတာပဲ”
ဒီချွေးမကို မဒမ်အိုကြီးက မချစ်ခင်တော့ပေ။ သူ(မ)ရဲ့သား အသက်ရှိစဥ်က ကိုယ်လုပ်တော် အများကြီးမထားဖို့ တားမြစ်ခဲ့တာကြောင့် ရလဒ်အနေဖြင့် စံအိမ်တော်ရဲ့ လူဦးရေ လျော့နည်းခဲ့သည်။ သူ ကွယ်လွန်သွားတော့ လင်ရှီက သူ့ရဲ့ရင်သွေး၂ယောက်ကို ပစ်ထားပြီး တာဝန်တွေ လစ်ဟင်းခဲ့သည်။ ဘာမှကိုမလုပ်တော့ဘဲ တစ်ချိန်လုံး ပူဆွေးစွာ ငိုနေခဲ့သည်။
ကံကောင်းချင်တော့ မဒမ်အိုကြီးက ကျန်းမာသန်စွမ်းနေတာကြောင့် အိမ်မှုကိစ္စအဝဝကို စီမံခန့်ခွဲနိုင်ခဲ့သည်။ သူ့မြေးဖြစ်သူကလည်း မိသားစုရဲ့ ဂုဏ်ဆောင်ကြီး ဖြစ်သည်။ မဟုတ်ပါက ဒီစံအိမ်တော်က ခွေးအတွေရဲ့ ဝါးမြိုခြင်းကို ခံခဲ့ရတာ ကြာလှနေပြီဖြစ်သည်။ ဒီလောက်ထိ ဒုက္ခတွေကြုံခဲ့တာတောင် လင်ရှီက သူ(မ)ငိုဖို့တောင်မချန်ခဲ့ပေ။
ထိုသို့တွေးတောရင်း မဒမ်အိုကြီးက ကသိကအောက်ဖြစ်လာကာ လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို စားပွဲပေါ် ဆောင့်ချလိုက်လေသည်။
