Özür dilerim. Çok beklettim biliyorum. Ama elimde değildi.
Flashbacklerle dolu bir 'anılar' bölümü yapmak istemiştim. Öyle oldu . Seveceğinizi düşünüyorum. :)
FLASHBACK
''Hey, sen iyi misin?''
Gözlerimi silerek çöktüğüm yerden kalktım.
''Evet. İyiyim.''
Ama endişeyle bana bakmaya devam ediyordu.
''Konuşmak ister misin?''
Yüzüne baktığımda yaşlarım yeniden gözlerime dolmuştu. Kollarımı beline dolayıp kafamı göğsüne gömdükten sonra hıçkırarak ağlamaya başladım.
Saçlarımı okşayıp sakinleşmemi bekledikten sonra elimden tutup az önce önüne çöktüğüm duvarın üstüne oturttu beni. Ve ardından yaşlarımı sildi.
''Anlat bakalım. Jorge'yle mi bir şey oldu?''
Başımı iki yana sallarken yaşlarım akmaya devam ediyordu.
''Kızlarla da değildir herhalde? Ya da Diego'yla.''
Cevap vermeden ellerimle oynamaya devam ettim.
''Ailen mi sorun? Hadi ama Tini. Bana söyleyebileceğini biliyorsun.''
Başımı kaldırıp yüzüne baktığında ses tonundan bile samimi bakan gözleriyle karşılaştım. Evet, ona güvenebileceğimi biliyordum.
Ellerimi tuttuğunda derin bir nefes aldım ve iki ay boyunca herkesten sakladığım hastalığımı Peter'a anlatmaya başladım.
''Yani sonuç olarak beynimde bir saatli bomba var.''
Hiçbir şey demeden yere bakıyordu.
''Bir şey demeyecek misin?''
''Ameliyat ne zaman?''
''Belli değil henüz.''
''İlaçlarını düzenli alıyorsun değil mi?''
''Evet.''
''Hiç kimse bilmiyor yani? Jorge, Mercedes, Lodovica, Diego? Ailen bile?''
''Hayır Peter. Yalnızca sen biliyorsun.''
''Daha ne kadar saklayacaksın?''
''Bilmiyorum. Gittiği yere kadar. Hasta muamelesi görmek istemiyorum. Benim için endişelenmelerini ya da üzülmelerini hiç istemiyorum.''
Derin bir nefes attıktan kolunu omzuma atarak beni kendine çekti.
''İyi olacaksın Tini.''
''Biliyorum.''
''Elimden geleni yapacağım. Daha iyi bir doktor arayacağım.''
''Hayır, hayır Peter. Lütfen bunu kendine dert etme. Benim için bir şey yapmak zorunda değilsin.''
''Biliyorum. Ama yapmak istiyorum.''
Ağlamam hiç kesilmemişti ama bunu dediğinde ister istemez gülmüştüm. Çıkmaya başladığımızda da aynısını demişti.
''Teşekkür ederim.'' diye mırıldandım.
''Buna gerek yok. Asıl ben teşekkür ederim. Güvendiğin için.''
